Till We Have Faces, w całości Till We Have Faces: A Myth Retold, powieść C.S. Lewisa, wydana w 1956 roku, opowiadająca starożytny mit o Kupidynie i Psyche. Było to ostatnie dzieło beletrystyczne Lewisa. Recenzje i sprzedaż były rozczarowujące, prawdopodobnie dlatego, że była ona inna i bardziej złożona niż dzieła, które uczyniły go sławnym. Jednak w jednym z listów Lewis nazwał ją „daleko i zdecydowanie moją najlepszą książką”. Podobała mu się najbardziej po części dlatego, że po kilku wcześniejszych próbach opowiedzenia mitu, w końcu udało mu się przedstawić starożytną scenerię opowieści w realistycznych szczegółach, nadać postaciom psychologiczną głębię i spójność, a także opowiedzieć historię z perspektywy jednej z sióstr Psyche, Orual, która jest niewiarygodnym narratorem powieści.
Część pierwsza Till We Have Faces, składająca się z 21 rozdziałów, jest napisana przez Orual jako obrona jej życia. Wyraża swój gniew na bogów za zabranie jej ukochanej Psyche od niej i twierdzi, że jej użycie psychologicznej manipulacji, aby zmusić Psyche do spojrzenia na jej śpiącego męża, w nieposłuszeństwie do jego bezpośredniego polecenia, było uzasadnione, ponieważ zrobiła to dla własnego dobra Psyche. Znaczna część części 1 to relacja z wielu dekad Orual jako mądrej i dobrej władczyni nad swoim ludem, wspomaganej przez wiernych przyjaciół, których bierze za pewnik, aż do momentu tuż przed swoją śmiercią. Orual daje to, co uważa za obiektywnie prawdziwy i dokładny zapis swojego życia. Czytelnicy mają zatem wyzwanie, aby uświadomić sobie, że postacie i wydarzenia są opisywane całkowicie z jej perspektywy i że wyglądają zupełnie inaczej z innych perspektyw.
W znacznie krótszej części 2, która składa się z czterech rozdziałów, Orual dochodzi do zrozumienia, częściowo w wyniku pisania części 1, samooszukiwania, które nękały ją przez większość jej życia. Zdaje sobie również sprawę, jak wykorzystała ludzi, którzy kochali ją głęboko i lojalnie wspierali ją przez całe jej panowanie. Orual oskarżyła boginię Ungit o pożeranie składanych jej ofiar, które były najlepszymi rzeczami, jakie królestwo Orual, Glome, miało do zaoferowania. Teraz Orual uświadamia sobie, że przez swoją zazdrość i zaborczość sama pożerała tych, którzy byli jej najbliżsi i najdrożsi. Jak ujął to stary kapłan Ungit: „Niektórzy mówią, że kochanie i pożeranie to jedno i to samo”. Orual doświadcza serii wizji, w których pomaga Psyche w wykonywaniu zadań narzuconych przez Ungit, które powinny być niemożliwe. Czyniąc to, Orual uczy się poświęcenia i przedkładania innych nad siebie; jak uczy się kochać bezinteresownie, znajduje zbawienie i umiera.
Książka jest osadzona w epoce przed chrześcijaństwem i nie może rozwinąć chrześcijańskich tematów w bezpośredni, często wyraźny sposób znaleziony w trylogii Okupu Lewisa (Poza Milczącą Planetą, Perelandra, i Ta Ohydna Siła) i Kronikach Narnii. Ale tematy chrześcijańskie są obecne bardziej subtelnie w Till We Have Faces, w nacisku na miłość, poświęcenie i samoofiarę oraz w wersach takich jak „Zastanawiam się, czy bogowie wiedzą, jak to jest być człowiekiem” i „Byłem nie do zrobienia…. Kochałem ją tak, jak kiedyś wydawało mi się niemożliwe kochać, umarłbym za nią każdą śmiercią”. A jednak to nie ona, nie teraz, liczyła się naprawdę”. W Till We Have Faces pobrzmiewa echo wielu wątków, które Lewis rozwinął w swojej autobiografii Surprised by Joy (1955). Do pewnego stopnia Orual jest Lewisem we własnej osobie – Lewisem, który później spogląda wstecz na to, jaki był w wieku kilkunastu i dwudziestu lat, pozbawiony samowiedzy, samooszukiwany i przywiązany do rozumu, choć pełen tęsknoty za wyobraźnią, mitem i boskością. Wielu współczesnych krytyków zgadza się z Lewisem, uznając Till We Have Faces za jego najlepsze dzieło, ze względu na zakres jego osiągnięć imaginacyjnych i dlatego, że włożył w nie tak wiele z siebie i swojego życia.