Het scenario van EVEN THE RAIN heeft in de loop der jaren een lange weg afgelegd. Paul begon met een verhaal dat zich volledig afspeelde in de tijd van Christoffel Columbus, met verhalen over zijn reizen en zijn eerste jaren in de “Nieuwe Wereld”, en ging verder met Bartolomé de las Casas. Het was een zeer gericht en spannend verhaal, maar Paul besloot verder te gaan, het naar het heden te brengen en zowel de uitbuiting als het verzet van de inheemse bevolking, waar de Spanjaarden in de 16e eeuw mee te maken kregen, in verband te brengen met de hedendaagse situatie in Latijns-Amerika. De Wateroorlog, die in 2000 in Cochabamba plaatsvond, was een perfect voorbeeld van burgerlijk verzet tegen de privatisering van een goed dat waardevoller was dan goud: water. Pauls script weet heden en verleden te verenigen in een verhaal over de opnames van een historische film in Bolivia die worden verstoord wanneer het waterconflict uitbreekt. Het regisseren van Pauls script vormde een enorme en spannende uitdaging: drie films in één maken. Ten eerste een drama uit die periode, ten tweede het bijna hedendaagse verhaal van het waterconflict en ten slotte een film die de opnames zelf verbindt met de persoonlijke reizen van de hoofdpersonages, Sebastian en Costa, en de beslissingen die ze gedwongen worden te nemen. De grootste uitdaging was om de spanning en het drama binnen en tussen deze drie verhalen in stand te houden en het publiek van het ene naar het andere verhaal te leiden. Maar in werkelijkheid was deze complexiteit een geschenk – een regisseur krijgt zelden zo’n origineel verhaal, met zulke meeslepende en gelaagde personages, en een verhaal dat zo rijkelijk resoneert met een van de meest cruciale conflicten van deze eeuw.Gezien de complexiteit van het script was het een prioriteit om Costa’s persoonlijke reis te belichten, zijn evolutie en zijn relatie met Daniel, gespeeld door de Boliviaan Juan Carlos Aduviri, het personage dat hem het meest direct beïnvloedt. Tijdens de opnames en de montage probeerde ik altijd die momenten te vinden die deze evolutie lieten zien – soms niet meer dan een blik, een moment van eenzaamheid, een stilte. Ik voelde vanaf het begin heel duidelijk aan dat het emotionele hart (en de kracht) van de film zou voortkomen uit het conflict tussen deze twee prominente personages en uit Costa’s zich ontwikkelende perceptie van Daniels realiteit: een realiteit veel harder, veel harder dan de zijne. Hoewel ik al met niet-professionele acteurs had gewerkt, was de uitdaging er hier een van schaal. Niet twee of drie niet-professionele acteurs, maar 20 of 30, met sommigen als hoofdrolspelers en niet als figuranten. Voor mij werd de inspanning volledig beloond: als de casting goed is, bezitten de voorstellingen een grote waarheid, blijken ze zeer ontroerend en echt authentiek te zijn. En als je daar dan nog grootmoedige professionals als Gael, Luis en Karra aan toevoegt, zijn de resultaten zeer overtuigend. Ik moet zeggen dat de Boliviaanse figuranten indrukwekkend waren. Ze hebben geweldig opgetreden en zo vaak als nodig was, met een niet aflatend enthousiasme zonder hetwelk de film niet half het leven zou hebben dat hij heeft.Al met al is EVEN THE RAIN verreweg de meest gecompliceerde film die ik heb gemaakt. Het is een avontuur geweest en een grote uitdaging voor iedereen die erbij betrokken was, maar erg spannend. Hoe eet je een olifant op? Hapje voor hapje, zoals het gezegde luidt. Hoe maak je een film met zoveel figuranten, personages, en zoveel actie? shot voor shot. Zo heb ik het aangepakt, elke scène nauwgezet gepland, alle figuranten individueel gecast en geregisseerd, frase per frase gewerkt met acteurs die nog nooit hadden geacteerd, en vertrouwd op een opmerkelijke cast en crew, zowel Spaans als Boliviaans.