LeadershipEdit
William Lloyd Garrison was de oorspronkelijke oprichter van de American Anti-Slavery Society in 1833. Drie jaar voordat hij de Society oprichtte, begon Garrison de krant The Liberator. Deze krant pleitte voor de onmiddellijke vrijlating van alle slaven en opereerde onder het motto: “Ons land is de wereld – onze landgenoten zijn de mensen.”
Frederick Douglass was een opmerkelijke en frequente spreker op bijeenkomsten van de Society. Douglass werd als slaaf geboren en ontwikkelde na zijn vrijheid schriftelijke en verbale communicatieve vaardigheden die hem in de voorhoede van de abolitionistische beweging zouden duwen
The SocietyEdit
Het genootschap werd als controversieel beschouwd en werd soms met geweld tegemoet getreden. Volgens de Encyclopedia Britannica “stuitten de antislavernij-activiteiten van de vereniging vaak op gewelddadige publieke tegenstand, waarbij menigten bijeenkomsten binnenvielen, sprekers aanvielen en persen in brand staken.” In het midden van de jaren 1830 was de slavernij in de V.S. zo economisch betrokken geraakt dat het afschaffen ervan een grote klap voor de economie zou betekenen.
Een conventie van abolitionisten werd bijeengeroepen voor december 1833 in het Adelphi Building in Philadelphia.:68 De conventie telde 62 afgevaardigden, van wie 21 Quakers. De nieuwe American Anti-Slavery Society belastte William Lloyd Garrison met het schrijven van de nieuwe verklaring van de organisatie. Het document veroordeelt het instituut slavernij en beschuldigt slaveneigenaars van de zonde van “mensenhandelaar” te zijn. Het roept op tot de onmiddellijke afschaffing van slavernij zonder voorwaarden, en is kritisch over de inspanningen van de American Colonization Society.:71 Tegelijkertijd verklaart het de groep pacifistisch te zijn, en de ondertekenaars stemmen ermee in om, indien nodig, te sterven als martelaren.:72 Van januari 1834 tot augustus van datzelfde jaar publiceerde de organisatie de American Anti-Slavery Reporter, een maandelijks tijdschrift met professionele essays over het onderwerp slavernij. In juli 1834 lijken de doelstellingen van het genootschap in een verkeerd daglicht te zijn gesteld in de aanloop naar de Farren-rellen in New York, die leidden tot aanvallen op de huizen en eigendommen van abolitionisten. Na het neerslaan van de rellen gaf de vereniging een openbare verklaring van afwijzing af:
De ondergetekenden, namens het Uitvoerend Comité van de ‘American Anti-Slavery Society’ en andere vooraanstaande vrienden van de zaak, die nu afwezig zijn in de stad, vragen de aandacht van hun medeburgers voor de volgende afwijzing van aansprakelijkheid:- 1. Wij wijzen elke wens om huwelijken tussen blanke en gekleurde mensen te bevorderen of aan te moedigen volledig van de hand. 2. 2. Wij verwerpen en keuren geheel en al de taal af van een pamflet dat onlangs in deze stad is verspreid en waarvan men meent dat het de bedoeling is verzet tegen de wetten op te wekken. Ons beginsel is, dat zelfs harde wetten door alle mensen moeten worden gehoorzaamd, totdat zij met vreedzame middelen kunnen worden veranderd. Wij verwerpen, zoals wij reeds hebben gedaan, elke intentie om de Unie te ontbinden, of om de grondwet en de wetten van het land te schenden, of om van het Congres een handeling te vragen die hun grondwettelijke bevoegdheden te boven gaat, hetgeen de afschaffing van de slavernij door het Congres in elke staat duidelijk zou doen. 12 juli 1834. ARTHUR TAPPAN. JOHN RANKIN
De zwarte geestelijke Theodore S. Wright was een belangrijk stichtend lid en maakte tot 1840 deel uit van het uitvoerend comité. Als Presbyteriaans predikant ijverde Wright, samen met bekende woordvoerders als Tappan en Garrison, voor drankbestrijding, onderwijs, kiesrecht voor zwarten en landhervorming. Volgens Wright
Ik zal niets zeggen over het ongemak dat ik zelf heb ondervonden, en dat iedere man van kleur ondervindt, hoewel hij naar het beeld van God is geschapen. Ik zal niets zeggen over het ongemak van het reizen; hoe we worden afgekeurd en veracht. Hoe we ons ook mogen gedragen, overal worden we in verlegenheid gebracht. Maar dit vooroordeel gaat verder. Het sluit mensen uit van de hemel. Terwijl slavernij het gekleurde deel van de gemeenschap afsnijdt van religieuze privileges, worden mensen ongelovig gemaakt. Wat, vragen ze, is uw christendom? Hoe beschouwt u uw broeders? Hoe behandelt u hen aan de tafel van de Heer? Waar is uw consequent zijn in het spreken over de heidenen, de oceaan oversteken om overal de Bijbel te verspreiden, terwijl u hen aan de deur fronst? Deze dingen komen ons tegemoet en drukken onze geesten….
Veel stichters hanteerden een praktische benadering van slavernij, door te zeggen dat het economisch gezien geen zin had. Wright gebruikte de retoriek van religie om empathie op te wekken voor Afrikaanse Amerikanen, en stelde slavernij voor als een morele zonde.
Frederick Douglass had de frustratie gezien die Garrison voelde ten opzichte van degenen die het niet met hem eens waren, en schreef Garrison vele brieven waarin hij hem de details beschreef van de vooroordelen die de slavernij had veroorzaakt. Eén in het bijzonder was gericht aan de kerk. Volgens Douglass
In het Zuiden was ik lid van de Methodist Church. Toen ik naar het noorden kwam, dacht ik op een zondag de communie bij te wonen in een van de kerken van mijn denominatie, in de stad waar ik verbleef. De blanken verzamelden zich rond het altaar, de zwarten bij de deur. Nadat de goede predikant het brood en de wijn had uitgedeeld aan een deel van degenen die dicht bij hem stonden, zei hij: “Deze mogen zich terugtrekken, en anderen moeten naar voren komen”; zo ging hij verder tot alle blanke leden bediend waren. Toen haalde hij lang adem, en terwijl hij naar de deur keek, riep hij uit: “Kom op, gekleurde vrienden, kom op! Want jullie weten dat God geen aanzien des persoons heeft!” Sindsdien ben ik er niet meer geweest om de sacramenten toegediend te zien worden.
Douglass hoopte dat zijn brieven Garrison eraan zouden herinneren waarom de slavernij moest worden afgeschaft. Douglass’ herinnering stelde de tegenstanders van Garrison niet gerust.
In 1840 werd de American Anti-Slavery Society uitgenodigd voor de Wereld Anti-Slavernij Conventie in Londen, Engeland, om andere abolitionistische initiatieven uit die tijd te ontmoeten en te netwerken. Bovendien werd zo de inzet van elke groep voor rassengelijkheid versterkt. Op deze conventie mochten vrouwelijke afgevaardigden niet deelnemen aan het evenement, maar alleen toekijken, vanaf een tribune. De uitsluiting van vrouwelijke abolitionisten bracht de feministen Lucretia Mott en Elizabeth Cady Stanton ertoe een groep voor vrouwenrechten op te richten, die aanvankelijk echter weinig succes oogstte. Garrison kwam te laat op de conventie aan en toen hij hoorde van het besluit om vrouwen niet toe te laten, verkoos hij de conventie niet binnen te gaan, maar bekeek hij de werkzaamheden met de vrouwen op de tribune. Dit werd de aanzet tot de beweging voor vrouwenkiesrecht.