Wilki wędrowały kiedyś po Nowym Jorku i Nowej Anglii, odgrywając ważną rolę w zachowaniu bioróżnorodności tego regionu. Żerując na jeleniach, łosiach i mniejszych drapieżnikach, wilki utrzymywały stada w zdrowiu, zapobiegały nadmiernemu zarastaniu lasów i chroniły siedliska małych ssaków i ptaków gniazdujących na ziemi. Ale wycie wilków umilkło na północnym wschodzie na prawie sto lat. Prześladowanie wilka północno-wschodniego rozpoczęło się w 1630 roku, kiedy to kolonia Massachusetts Bay zapłaciła łowcom średnią miesięczną pensję za każdego zabitego wilka. Przez następne trzy stulecia, gdy osadnictwo rozszerzyło się na cały kontynent, myśliwi strzelali, truli, łapali w pułapki, dynamitowali i palili wilki. Na szczęście nastawienie się zmieniło. Naukowcy rozumieją teraz, że wilki są ważne dla ekosystemów. Publiczne poparcie dla odzyskiwania wilków również wzrosło w ciągu ostatnich dwóch dekad, ponieważ lepsza edukacja rozwiewa mit „wielkiego, złego wilka.”
Odzyskiwanie
Defenders kontynuuje badanie kwestii związanych z odzyskiwaniem wilków. Wilki zniknęły z północnego wschodu na ponad sto lat, a wielu ekologów obawia się, że możemy nie zdać sobie sprawy z pełnego wpływu ekologicznego ich braku przez następne pokolenia. Defenders of Wildlife wierzy, że przywrócenie wilków spełnia obowiązek wobec naszego środowiska, wobec wilka i wobec przyszłych pokoleń. Jak wiele innych ekosystemów, te na północnym wschodzie nie odzyskają pełnej ekologicznej integralności, dopóki nie zostanie przywrócony ich główny drapieżnik. Defenders of Wildlife opowiada się za dokładną oceną potencjalnych biologicznych, socjologicznych i ekonomicznych skutków odbudowy wilka na północnym wschodzie.
Faktory biologiczne
Pierwszym krokiem dla każdego programu odbudowy gatunku jest zbadanie czynników biologicznych wpływających na odbudowę, takich jak dostępność siedlisk, baza ofiar i gęstość dróg. Badania wykazały, że odpowiednie siedliska i wystarczająca ilość ofiar istnieją dla wilków w północnym Maine, północnym New Hampshire, Vermont i Parku Adirondack w stanie Nowy Jork. Badania te sugerują, że na północnym wschodzie może żyć co najmniej 1200 wilków, a być może nawet 1800. Odbudowa populacji wilków może odbywać się na dwa sposoby. Pierwszy z nich, naturalna rekolonizacja, polegałby na samodzielnym rozprzestrzenianiu się wilków z populacji w Kanadzie do Stanów Zjednoczonych. Drugi sposób, reintrodukcja, polegałby na schwytaniu wilków z kanadyjskich populacji i przeniesieniu ich do odpowiednich siedlisk w północno-wschodniej części kraju. Biolodzy debatują nad tym, która metoda ma większe szanse powodzenia. Niektórzy biolodzy twierdzą, że skoro łosie mogą się rekolonizować, to wilki również. Inni twierdzą, że region ten jest gęsto zaludniony, a sieć ruchliwych dróg i droga wodna Świętego Wawrzyńca stoją pomiędzy kanadyjskimi wilkami a Nową Anglią. Silna tradycja polowań i odłowów wilków w Kanadzie również może utrudniać naturalne rozprzestrzenianie się. Odbudowa wilka mogłaby nastąpić szybciej, gdyby FWS schwytało kanadyjskie wilki i wypuściło je w odpowiednich miejscach na północnym wschodzie. Wspólne przemieszczanie całych watah wilków ograniczyłoby również możliwość krzyżowania się kojotów z samotnymi wilkami, które samodzielnie przemieszczają się do wschodnich Stanów Zjednoczonych. Organizacja Defenders będzie wspierać reintrodukcję, jeśli ocena środowiskowa wykaże, że jest ona konieczna do skutecznego przywrócenia populacji. Sponsorowane przez organizację Defenders studium wykonalności w Adirondacks wykazało, że chociaż park może pomieścić niewielką liczbę wilków, długoterminowa zdolność przetrwania tych wilków – bez interwencji zarządu – jest wątpliwa. Przyszły rozwój może doprowadzić do degradacji potrzebnych siedlisk i pozostałych potencjalnych korytarzy dla innych populacji wilków. Co więcej, genetycy skomplikowali sprawę sugerując, że wilk wschodni nie jest tym samym gatunkiem, który kiedyś zamieszkiwał stany na zachodzie. Zamiast tego wilki te mogą być bliżej spokrewnione z zagrożonymi wilkami czerwonymi z południowego wschodu.
Faktory socjologiczne
Ponieważ szeroka baza poparcia społecznego jest niezbędna dla odbudowy wilka, niezależnie od metody, pozostajemy zaangażowani w upewnienie się, że udziałowcy i społeczeństwo są zaangażowani w dyskusje z agencjami stanowymi i federalnymi. Zwołaliśmy Obywatelski Komitet Doradczy w północnym Nowym Jorku w celu zbadania kwestii związanych z odbudową Adirondack i zorganizowaliśmy kilka spotkań z FWS i grupami interesariuszy na całym północnym wschodzie. Defenders służy również w komitecie sterującym Coalition to Restore the Eastern Wolf, koalicji składającej się z ponad 30 organizacji, które wspierają odbudowę żywotnych populacji wilka w jak największej części jego dawnego zasięgu w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych i południowo-wschodniej Kanadzie.
Defenders wierzy, że istnieją biologiczne, ekonomiczne i etyczne powody do przywrócenia wilków do Northeast i że większość społeczeństwa popiera tę inicjatywę. Jesteśmy chętni do współpracy z mieszkańcami obszaru i lokalnymi organizacjami, aby stworzyć sytuację, w której obie strony odniosą korzyści w północno-wschodniej części kraju.
Region północno-wschodni
Wilki szare na wschodzie
Wolfy od dawna nas fascynują – wycie, oczy, potężne ciało, bliska struktura rodzinna, nutka niebezpieczeństwa. Od „Wielkiego złego wilka” do „Nigdy nie wołaj wilka”, od kultu rdzennych Amerykanów do reintrodukcji w ramach ochrony przyrody, wilki są od wieków wplecione w tkankę ludzkiej kultury.
Wilki żyły kiedyś niemal w każdym stanie, ale obecnie jedynym stanem obfitującym w wilki szare jest Minnesota, choć Wisconsin i Michigan również mają zdrowe populacje wilków szarych. Czerwone wilki, inny gatunek północnoamerykańskiego wilka, żyją w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Zarówno wilk czerwony jak i wilk szary są chronione przez Ustawę o gatunkach zagrożonych wyginięciem. (Wilk meksykański, który żyje na południowym zachodzie, jest podgatunkiem wilka szarego.)
W 13-stanowym regionie północno-wschodnim, mamy potencjalne siedliska wilków w północnej Nowej Anglii i w stanie Nowy Jork, ale nie mamy potwierdzonych dzikich wilków żyjących tutaj.
Reintrodukcja wilków na północnym wschodzie
Co się dzieje z ideą przywrócenia wilków szarych w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych? Ekosystem Northern Forest, obszar leśny o powierzchni 26 milionów akrów od Gór Adirondack w Nowym Jorku na wschód przez większą część Maine, zawiera odpowiednie siedliska wilków szarych i leży w historycznym zasięgu wilka szarego. Chociaż w latach 90. w Maine znaleziono dwa zwierzęta, które uważane są za wilki, a w stanie Nowy Jork znaleziono dodatkowego wilka, nie wiadomo, czy obecnie występuje tam populacja hodowlana.
Znaczące wysiłki edukacyjne podejmowane przez prywatne grupy ochrony przyrody przyczyniły się do rozwoju zainteresowania odbudową wilka na tych obszarach. Służba rozważa opcje dla strategii odbudowy. W międzyczasie, ochrona pozostaje w miejscu dla wszelkich naturalnie występujących wilków, które migrują do Stanów Zjednoczonych z Kanady.
Linki o Szarym Wilku
Wilki Szare w Północnych Górach Skalistych
Dla zdjęć wilków, zobacz National Digital Library
„A Perspective on the Genetic Composition of Eastern Coyotes” Steven M. Chambers, U.S. Fish & Wildlife Service, Albuquerque, N.M., opublikowane w Northeastern naturalist Vol. 17, No. 2, pp 205-210.