Wolven liepen ooit in heel New York en New England rond en speelden een belangrijke rol bij het behoud van de biodiversiteit in de regio. Door te jagen op herten, elanden en kleinere roofdieren hielden wolven de kuddes gezond, voorkwamen ze overbevolking van het bos en beschermden ze de habitat voor kleine zoogdieren en grondbroedende vogels. Maar het gehuil van de wolf is al bijna een eeuw zwijgzaam in het noordoosten. De vervolging van de noordoostelijke wolf begon in 1630 toen de Massachusetts Bay Colony premiejagers een gemiddeld maandsalaris betaalde voor elke gedode wolf. In de volgende drie eeuwen, toen de nederzettingen zich over het hele continent uitbreidden, schoten jagers op wolven, vergiftigden ze, zetten ze vallen, dynamten ze op en staken ze in brand. Gelukkig is de houding veranderd. Wetenschappers begrijpen nu dat wolven belangrijk zijn voor ecosystemen. De publieke steun voor het herstel van wolven is de laatste twee decennia ook toegenomen, omdat betere voorlichting de mythe van de “grote, slechte wolf” heeft ontkracht.
Herstel
Defenders blijft de kwesties rond het herstel van wolven onderzoeken. Wolven zijn verdwenen uit het noordoosten voor meer dan een eeuw, en veel ecologen vrezen dat we niet de volledige ecologische gevolgen van hun afwezigheid voor de komende generaties te realiseren. Defenders of Wildlife gelooft dat het herstel van wolven een verplichting vervult tegenover onze omgeving, de wolf en toekomstige generaties. Net als vele andere ecosystemen zal het noordoosten geen volledige ecologische integriteit herwinnen totdat zijn toppredator is hersteld. Defenders of Wildlife pleit voor een zorgvuldige beoordeling van de potentiële biologische, sociologische en economische gevolgen van het herstel van de wolf in het noordoosten.
Biologische Factoren
De eerste stap voor elk soortherstelprogramma is het onderzoeken van de biologische factoren die van invloed zijn op het herstel, zoals de beschikbaarheid van habitat, prooidieren en de wegdichtheid. Studies hebben aangetoond dat geschikte habitat en voldoende prooidieren bestaan voor wolven in Noord-Maine, Noord-New Hampshire, Vermont en het Adirondack Park in upstate New York. Uit dit onderzoek blijkt dat in het noordoosten ten minste 1.200 wolven en misschien wel 1.800 kunnen leven. Herstel van de wolven kan op twee manieren plaatsvinden. De eerste, natuurlijke herkolonisatie, zou afhangen van wolven die zich op eigen kracht vanuit populaties in Canada naar de Verenigde Staten verspreiden. De tweede manier, herintroductie, zou inhouden dat wolven uit Canadese populaties worden gevangen en worden overgeplaatst naar geschikte habitats in het noordoosten. Biologen debatteren over de vraag welke methode de meeste kans van slagen heeft. Sommige biologen beweren dat als elanden kunnen herkoloniseren, wolven dat ook kunnen. Anderen voeren aan dat de regio dichtbevolkt is, met een netwerk van drukke wegen en de St. Lawrence Zeeweg die allemaal tussen de Canadese wolven en New England staan. Een sterke traditie van wolvenjacht en -vangst in Canada zou ook een natuurlijke verspreiding kunnen belemmeren. Het herstel van de wolven zou sneller kunnen verlopen als FWS de Canadese wolven zou vangen en ze zou uitzetten in geschikte gebieden in het noordoosten. Het samenplaatsen van hele wolvenroedels zou ook de kans op kruisingen tussen coyotes en eenzame wolven die alleen naar het oosten van de Verenigde Staten trekken, verminderen. Defenders zullen herintroductie steunen als uit de milieubeoordeling blijkt dat dit noodzakelijk is voor een succesvol herstel.
Voor verdere herstelinspanningen moeten extra kwesties worden aangepakt. Een door Defenders gesponsorde haalbaarheidsstudie in de Adirondacks wees uit dat, hoewel het park een klein aantal wolven kan huisvesten, de overlevingskansen op lange termijn van deze wolven – zonder beheersingrepen – twijfelachtig is. Toekomstige ontwikkeling kan de benodigde habitats en de resterende potentiële corridors naar andere wolvenpopulaties aantasten. Bovendien hebben genetici de zaak gecompliceerd door te suggereren dat de oostelijke wolf niet dezelfde soort is die ooit in de westelijke staten leefde. In plaats daarvan zouden deze wolven nauwer verwant kunnen zijn aan de bedreigde rode wolven van het zuidoosten.
Sociologische factoren
Omdat een brede steun van het publiek noodzakelijk is voor het herstel van de wolf, ongeacht de methode, blijven we ons inzetten om ervoor te zorgen dat belanghebbenden en het publiek worden betrokken bij discussies met staats- en federale agentschappen. Wij hebben in Noord-New York een adviescomité van burgers bijeengeroepen om de herstelproblemen in de Adirondacks te onderzoeken en wij hebben verschillende bijeenkomsten georganiseerd met FWS en groepen belanghebbenden in het noordoosten. Defenders zit ook in het stuurcomité van de Coalition to Restore the Eastern Wolf, een coalitie die bestaat uit meer dan 30 organisaties die het herstel steunen van levensvatbare populaties van de wolf in een zo groot mogelijk deel van zijn vroegere verspreidingsgebied in het noordoosten van de Verenigde Staten en het zuidoosten van Canada.
Defenders gelooft dat er biologische, economische en ethische redenen zijn om wolven terug te brengen naar het noordoosten en dat de meerderheid van het publiek dit initiatief steunt. Wij staan te popelen om samen te werken met de bewoners van het gebied en lokale organisaties om een win-win situatie te creëren in het noordoosten.
Noordoostelijke regio
Grijze wolven in het Oosten
Wolven fascineren ons al heel lang – het gehuil, de ogen, het krachtige lichaam, de hechte familiestructuur, de hint van gevaar. Van The Big Bad Wolf tot Never Cry Wolf, van inheemse Amerikaanse verering tot herintroductie van wolven voor natuurbehoud, wolven zijn al eeuwenlang verweven met de menselijke cultuur.
Ooit leefden wolven in bijna elke staat, maar nu is Minnesota de enige staat met een overvloed aan grijze wolven, hoewel Wisconsin en Michigan ook gezonde grijze wolvenpopulaties hebben. Rode wolven, een andere soort Noord-Amerikaanse wolf, leven in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Zowel de rode wolf als de grijze wolf worden beschermd door de Endangered Species Act. (De Mexicaanse wolf, die in het zuidwesten leeft, is een ondersoort van de grijze wolf.)
In de 13-staten tellende Noordoostelijke regio hebben we potentiële wolvenhabitat in Noord New England en upstate New York, maar we hebben geen bevestigde wilde wolven die hier leven.
Herintroductie van wolven in het Noordoosten
Wat gebeurt er met het idee om grijze wolven te herintroduceren in het Noordoosten van de V.S.? Het Noordelijke Woud Ecosysteem, een bebost gebied van 26 miljoen acre van de Adirondack Bergen van New York naar het oosten tot het grootste deel van Maine, bevat geschikt leefgebied voor de grijze wolf en ligt binnen het historische verspreidingsgebied van de grijze wolf. Hoewel in de jaren negentig twee dieren die als wolven werden beschouwd in Maine zijn gevonden en een extra wolf in de staat New York, is niet bekend dat daar momenteel een voortplantingspopulatie voorkomt.
Significante educatieve inspanningen van particuliere natuurbeschermingsgroepen hebben bijgedragen aan de belangstelling voor het herstel van de wolf in deze gebieden. De Dienst overweegt opties voor een herstelstrategie. In de tussentijd blijft de bescherming van kracht voor alle natuurlijk voorkomende wolven die vanuit Canada naar de Verenigde Staten migreren.
Links over de grijze wolf
Grijze wolven in de noordelijke Rocky Mountains
Voor wolvenfoto’s, zie National Digital Library
“A Perspective on the Genetic Composition of Eastern Coyotes” door Steven M. Chambers, U.S. Fish & Wildlife Service, Albuquerque, N.M., gepubliceerd in Northeastern Naturalist Vol. 17, No. 2, pp 205-210.