Train Yourself to Be Less Naive

Reasonable Doubt

Kiedy Rachel Botsman miała pięć lat, jej rodzice odkryli, że niania rodziny, która przyszła z doskonałymi referencjami, była w rzeczywistości jednym z największych londyńskich dilerów narkotyków. Nie mieli pojęcia o jej działalności na boku – aż do momentu, kiedy użyła rodzinnego Volvo jako samochodu do ucieczki podczas napadu na bank.

Chociaż Botsman była zbyt młoda, aby w pełni zrozumieć, co się dzieje, „to doświadczenie zdrady i oszustwa miało ogromny wpływ na mój pogląd na świat” – mówi. „Jak moi rodzice mogli zaufać przestępcy, że się mną zaopiekuje? Jak zostali oszukani? Jak mogli się tak pomylić?”

Dzisiaj Botsman jest wykładowcą na temat zaufania i sceptycyzmu na Uniwersytecie Oksfordzkim oraz autorką książki Who Can You Trust? Być może zaskakująco – biorąc pod uwagę, że pierwszy poważny przykład oszustwa napotkała jeszcze w przedszkolu – odpowiedź Botsman na pytanie zawarte w tytule jej książki jest optymistyczna: Zaufanie, jak wyjaśnia, jest wrodzone i stanowi istotną część naszej codziennej egzystencji.

„Zaufanie jest pojęciem nieuchwytnym, a jednak zależy od niego, aby nasze życie mogło funkcjonować”, zauważyła na początku swojego TED Talk z 2016 roku. „Ufam moim dzieciom, kiedy mówią, że zgaszą światła w nocy. Zaufałam pilotowi, który mnie tu przywiózł, że zapewni mi bezpieczeństwo. To słowo, którego używamy dużo, nie zawsze myśląc o tym, co to naprawdę znaczy i jak działa w różnych kontekstach naszego życia.”

Ale podczas gdy zaufanie może być niezbędną częścią życia, nie zawsze jesteśmy świetni w wiedzeniu, jak i kiedy go używać – jak każdy, kto kiedykolwiek został oszukany, oszukany lub zawiedziony, może poświadczyć, łatwo jest pomylić zaufanie z kompetencją. (W rzeczywistości jest to źródło terminu „przekręt”, który wszedł do języka potocznego jako skrót od „pewność siebie”). Niegodni zaufania ludzie wykorzystują czystą swawolę, aby zwabić nas w przekonanie, że mogą bezpiecznie posługiwać się naszymi pieniędzmi lub danymi osobowymi; przyjmują ton pewności, który przekonuje nas, że cokolwiek przedstawiają, jest prawdą.

„Często nie zdajemy sobie sprawy, że rzeczy, które wydają się zbyt piękne, aby mogły być prawdziwe, są w rzeczywistości zbyt piękne, aby mogły być prawdziwe.”

Skrót do określenia, czy komuś ufać, czy nie, mówi Botsman, polega na szybkiej ocenie czterech cech:

1. Kompetencje: Czy dana osoba posiada umiejętności, wiedzę, czas i zasoby do wykonania określonego zadania lub pracy? Czy są szczerzy w kwestii tego, co mogą, a czego nie mogą zrobić?

2. Niezawodność: Czy możesz polegać na nich, że dotrzymają obietnic i zobowiązań, które składają? Czy są konsekwentni w sposobie zachowania z dnia na dzień?

3. Empatia: Czy dbają o Twoje interesy tak samo, jak o swoje własne? Czy myślą o tym, jak ich decyzje i działania wpływają na innych?

4. Uczciwość: Czy mówią to, co mają na myśli i mają na myśli to, co mówią? Czy ich słowa pokrywają się z ich działaniami? Czy są szczerzy w kwestii swoich intencji i motywów wobec innych?

Najlepsi oszuści są trudni do zidentyfikowania, mówi Botsman, ponieważ wiedzą, jak manipulować sygnałami, które aktywują nasze wrodzone poczucie zaufania. Często przeprowadzili wystarczającą ilość badań, aby uzyskać dokładne zrozumienie słabych punktów swojej marki. Mogą nawet wywołać u Ciebie natychmiastowe uczucie znajomości.

„Oszuści tacy jak Bernie Madoff, Elizabeth Holmes – i moja niania handlująca narkotykami – żywią się zaufaniem innych i naszym samooszukiwaniem się lub skłonnością do optymizmu” – mówi Botsman. „Często nie zdajemy sobie sprawy, że rzeczy, które wydają się zbyt piękne, aby mogły być prawdziwe, są w rzeczywistości zbyt dobre, aby mogły być prawdziwe.”

W przeciwieństwie do zaufania, sceptycyzm jest wyuczonym zachowaniem – co oznacza, że można go poprawić dzięki praktyce. To może nie być twój pierwszy instynkt, aby mentalnie zmierzyć kogoś o pozornie dobrych intencjach z zestawem pytań takich jak te opisane przez Botsmana. Ale rób to wystarczająco często, a w końcu stanie się to drugą naturą, aby myśleć krytycznie o tym, co słyszysz.

Dotyczy to również poza interakcjami twarzą w twarz. Aby być bardziej krytycznym konsumentem informacji, warto myśleć jak naukowiec, mówi neurobiolog Paul Zak, autor książki „The Moral Molecule: How Trust Works”. Oznacza to przyjęcie metody naukowej – formułowanie hipotezy, a następnie jej testowanie – w codziennym życiu. Nowa informacja jest teorią; dopiero gdy uznasz, że odpowiednio ją sprawdziłeś i wykluczyłeś alternatywy, możesz przyjąć ją jako fakt.

„Wiele nauk ma problem z 'dlatego'”, mówi Zak. „Czytasz badanie, a ono mówi: 'Dlatego ci ludzie doszli do wniosku, że X’. Ale dlaczego nie może być Y lub Z?” Łatwo jest wpaść w pułapkę ślepego zaufania do informacji popartych przez „ekspertów” lub ludzi, którzy posiadają określone stopnie naukowe lub mają określone obszary wiedzy specjalistycznej. Ale jest wiele przypadków, kiedy wstępne ustalenia stają się faktem, nawet jeśli nim nie są. W 2017 r. badacze z Uniwersytetu w Bordeaux prześledzili relacje medialne z ponad 150 badań i odkryli, że publikacje są o wiele bardziej skłonne do pokrycia wstępnych ustaleń – zwłaszcza tych z pozytywnymi wynikami – i prawie nigdy nie pokrywają późniejszych badań, nawet jeśli zaprzeczają lub niweczą wcześniejsze informacje.

Więc, podczas gdy wiedza specjalistyczna i wykształcenie mogą z pewnością nadać komuś większą wiarygodność, warto pamiętać, że żadne z nich nie neguje faktu, że ludzie są omylni i mają własne motywacje. Naukowiec, na przykład, może rozumieć rzeczy, których Ty nie rozumiesz, ale to nie znaczy, że musisz ufać jego odkryciom.

Jednakże, chociaż mogą być zawodni, inni ludzie mogą być cennym zasobem, kiedy próbujesz dowiedzieć się, czy zaufać komuś lub czemuś nowemu. Botsman zwraca uwagę na moc aplikacji recenzenckich i stron internetowych w szczególności: „Wiele się mówi o tym, że technologia sprawiła, że jesteśmy bardziej podatni na oszustwa, oszustów i fałszywe informacje” – mówi. „Platformy takie jak UrbanSitter, na przykład, wykorzystują Twoją istniejącą sieć kontaktów, aby połączyć Cię z profesjonalistami w dziedzinie opieki nad dziećmi, którzy zostali sprawdzeni przez ludzi, których znasz. Angie’s List sprawdza dostawców usług dla domu, a strony takie jak Consumer Reports i Wirecutter niezależnie testują i recenzują produkty, aby powiedzieć Ci, co działa, a co nie. W Internecie możesz zastosować podobną zasadę, opierając się na osobach lub instytucjach, którym już ufasz, aby pomogły Ci przeprowadzić Cię przez proces decydowania, kto jeszcze na to zasługuje.

A w sytuacjach, w których nie masz dostępnego kontekstu, szczególnie ważne jest, aby pamiętać o jeszcze jednym elemencie mantry Zaka „myśl jak naukowiec”: Musisz być gotów się mylić. Kiedy już zdecydujesz się podjąć decyzję i zaufać komuś, łatwo jest paść ofiarą tendencji do potwierdzania, przekręcając fakty tak, aby pasowały do narracji, że dokonałeś właściwego wyboru. Zamiast tego stale oceniaj i kwestionuj, dopóki twoja hipoteza się nie potwierdzi – lub nie. Pewna ilość ślepego zaufania zawsze będzie konieczna, aby przetrwać dzień, ale to nie znaczy, że nie możesz zmienić zdania.

„Sceptycyzm jest świetnym narzędziem, które pomaga nam zdobyć informacje, aby podejmować mądrzejsze decyzje dotyczące zaufania”, mówi Botsman. „Może sprawić, że zakwestionujemy uczciwość osoby, firmy lub rzeczy. Czy ta osoba jest naprawdę tym, za kogo się podaje? Czy ten produkt lub usługa jest tym, za co się podaje? Czy oni naprawdę mają moje interesy na sercu? Czasami brak zaufania nie jest problemem; problemem jest zbyt łatwe obdarzenie zaufaniem niewłaściwych ludzi.”

.