11 Krótkich Indyjskich Opowieści Mitologicznych Z Morałami Dla Dzieci

Purany są pełne mitologicznych opowieści, które mówią nam o tradycjach tamtych czasów, życiu bohaterów i wartościach życia.

Indyjskie opowieści mitologiczne są doskonałym sposobem na nauczenie dzieci ważnych wartości moralnych. W tym poście MomJunction przedstawia wam listę mitologicznych historii dla dzieci, aby przeczytać i nauczyć się kilku ważnych lekcji życia.

11 Best Indian Mythological Stories For Children

Waleczny Abhimanyu

Abhimanyu był synem Arjuny i Subhadry. Kiedy Subhadra była w ciąży z Abhimanyu, Arjuna, jeden z pięciu braci Pandavów, postanowił opowiedzieć swej żonie o technice wojennej Czakrawiusza.

Arjuna opowiedział Subhadrze, w jaki sposób można złamać Czakrawiusza, labirynt utworzony przez uzbrojonych żołnierzy w celu uwięzienia wroga, i wejść do niego. Abhimanyu usłyszał i zapamiętał cały proces z wnętrza łona Subhadry.

Ale do czasu, gdy Arjuna opowiedział jej o wyjściu z Chakravyuh, Subhadra zasnęła. W rezultacie Abhimanyu nauczył się tylko wchodzić do labiryntu, ale nie mógł wiedzieć, jak z niego wyjść. W późniejszym okresie życia, gdy młody Abhimanyu walczył w wielkiej wojnie Kurukṣhetra z Mahabharaty, musiał zmierzyć się z formacją Czakrawiju przeciwnika. Mógł wejść do formacji, ale nie mógł z niej wyjść.

Abhimanyu wziął koło rydwanu i obracał nim dookoła, walcząc z wrogami bez broni. Nie poddał się łatwo i walczył dzielnie do ostatniego tchu.

Moral: Opowieść Abhimanyu uczy nas, aby pozostać zdeterminowanym, nawet gdy sytuacja nie jest na naszą korzyść. Nigdy nie wolno się poddawać, bez względu na to, jak trudna jest sytuacja.

Wierność Ekalavyi wobec nauczyciela

Ekalavya był młodym księciem z plemienia myśliwych Nishada. Chciał zostać wielkim wojownikiem poprzez naukę umiejętności od Dronacharyi, nauczyciela Pandavów i Kauravów. Podszedł do Dronacharyi, ale ten ostatni odwrócił go, gdyż Ekalavya był z niższej kasty w społeczności.

Ekalavya został zraniony, ale nie zrezygnował ze swej woli zostania łucznikiem. Zebrał ziemię, po której chodził Dronacharya i zrobił z niej bożka. Traktował idola Dronaczarji jako symbolicznego nauczyciela i doskonalił się w łucznictwie poprzez kilka lat praktyki.

Gdy Dronaczarja dowiedział się o umiejętnościach Ekalavyi, odwiedził go, by dowiedzieć się o swym Guru. Ekalavya pokazał mu wtedy idola i powiedział: „Ty jesteś moim Guru”. Dronacharya martwił się, że Ekalavya stanie się lepszym łucznikiem niż Arjuna, ulubiony uczeń Dronacharyi. Dlatego poprosił Ekalavyę, aby oddał swój prawy kciuk jako Guru Dakshina (honorarium dla nauczyciela).

Bez żadnych pytań, Ekalavya odrąbał swój kciuk i oddał go Dronaczaryi, tracąc w ten sposób możliwość bycia lepszym łucznikiem niż Arjuna.

Moralne: Ta historia uczy o byciu skupionym na swoim celu i szanowaniu nauczycieli.

Wiara Prahlady w Boga

Prahlada był synem króla Hiranyakashipu i królowej Kayadhu. Hiranyakashipu wierzył, że sam jest Bogiem i nie ma innego boga niż on. Ale Prahlada był gorliwym wyznawcą Pana Wisznu i nadal modlił się do Niego, pomimo otrzymywania wielokrotnych ostrzeżeń od swego ojca.

Hiranyakashipu nie lubił Wisznu, ponieważ ten ostatni zabił Hiranyakshę, złego brata Hiranyakashipu. Pogardzał on oddaniem Prahlady i próbował zabić swego syna kilka razy, ale za każdym razem chłopiec był ratowany przez Pana Wisznu.

Pewnego dnia, Hiranyakashipu wyzwał Prahladę, aby pokazał Panu Wisznu, czy naprawdę istnieje. Kiedy jego syn odpowiedział, że Bóg jest wszędzie i we wszystkim, Hiranyakashipu pokazał filar i zapytał Prahladę, czy Pan Wisznu jest tam w nim. Kiedy Prahlada powiedział „tak”, jego ojciec rozgniewał się i podniósł swój miecz, aby go zabić.

Pan Wisznu pojawił się z filaru w formie Narasimhy, pół człowieka-pół lwa, i zabił Hiranyakashipu.

Moral: Bądź wierny temu, w co wierzysz i nie zniechęcaj się naysayers.

Poświęcenie Shravana Kumara dla jego rodziców

Shravan Kumar, biedny chłopiec, mieszkał ze swoimi starszymi rodzicami, którzy byli niewidomi. Pewnego dnia jego rodzice wyrazili swoje pragnienie, aby udać się na pielgrzymkę. Ale ponieważ byli niewidomi, nie było sposobu, aby Shravan mógł wysłać ich samych.

Więc zrobił dwa duże solidne kosze i przywiązał każdy kosz po obu stronach długiego bambusowego kija. Sprawił, że rodzice usiedli w dwóch koszach i niósł je na ramieniu, podróżując do miejsc pielgrzymkowych.

Jednego dnia, kiedy odpoczywali w lesie, Shravan poszedł w poszukiwaniu wody dla swoich rodziców. Tam, przypadkowo został zabity strzałą z łuku króla Dasaratha.

Nawet w swym ostatnim tchnieniu, Shravan poprosił króla Dasaratha (ojca Pana Ramy), aby ugasił pragnienie swych rodziców i dał im znać o tragedii.

Moralne: Ta historia pomaga dzieciom nauczyć się szanować swoich rodziców i dbać o nich, gdy wkraczają w zmierzch dni.

Koncentracja Arjuny

Jednego dnia Pandavowie mieli zajęcia z łucznictwa z Guru Dronaczarją. Dronaczarja przykleił do drzewa drewnianego ptaka i poprosił każdego z braci Pandavów, aby strzelił w oko ptaka.

Ale zanim wystrzelili strzałę, Dronaczarja zapytał każdego z nich o to, co widzieli. Każdy z Pandavów powiedział, że widzi drzewo, niebo i liście. Dronaczarja poprosił ich, aby wystrzelili strzałę później.

W końcu przyszła kolej na Arjunę. Kiedy Dronaczarja zapytał go, co widział, Arjuna odpowiedział, że nie widział nic poza okiem ptaka, które musiał wystrzelić. Dronaczarja był pod wrażeniem jego odpowiedzi i poprosił Arjunę, aby wystrzelił strzałę, która przeszła prosto przez oko drewnianego ptaka.

Moral: Koncentracja i pełne skupienie są kluczem do sukcesu.

Ganesha i Ved Vyas

Mędrzec Ved Vyas chciał recytować Mahabharatę i szukał ucznia, który pisałby tekst podczas jego narracji. Ved Vyas zwrócił się o pomoc do Pana Ganeshy, a ten zgodził się go napisać.

Ved Vyas miał warunek, że historia powinna być napisana za jednym zamachem, bez żadnej przerwy. Pan Ganesha zgodził się. Jednakże podczas pisania Mahabharaty, złamało się pióro, którym pisał Pan Ganesha. Nie było czasu na zdobycie nowego pióra, ponieważ historia musiała zostać napisana za jednym posiedzeniem.

Pan Ganeśa zrobił kilka szybkich przemyśleń, złamał jeden ze swoich kłów i użył jego ostrego końca do napisania reszty historii.

Moral: Nie przejmuj się problemem. Myśl szczerze, a znajdziesz rozwiązanie.

Poświęcenie Vibhishany

Vibhishana był młodszym bratem Ravany, króla Lanki. Był częścią dworu Ravany i zawsze otaczali go ludzie, którzy nienawidzili Pana Ramy i zachęcali Ravanę w jego występkach.

Vibhishana ostrzegał swego brata, by porzucił swe złe drogi, ale Ravana nigdy nie słuchał i zamiast tego wyśmiewał Vibhishanę za bycie słabym i potulnym. To nigdy nie zniechęciło Vibhishany i zawsze trzymał się szlachetnej ścieżki. Jego prawość w końcu się opłaciła, gdy Rama pokonał Rawanę i uczynił Vibhishanę królem.

Moral: Bez względu na to, ilu masz wokół siebie krytyków, zawsze trzymaj się właściwej ścieżki.

Moneta Kriszny

Pewnego dnia, gdy pewien ubogi kapłan szukał jałmużny, znalazł worek złotych monet. Ponieważ nie mógł zlokalizować właściciela woreczka, postanowił zatrzymać go u siebie. W drodze powrotnej do domu zobaczył żebraka; ulitował się nad nim, ale nie dał mu żadnej monety.

Kiedy ksiądz szedł dalej, zobaczył diament połyskujący na ziemi. Schylił się, aby wziąć diament, ale złodziej skoczył z tyłu, chwycił torbę ze złotymi monetami i uciekł. Diament był tylko kawałkiem szkła, którego złodziej użył, aby zwabić biednego człowieka. Kapłan był zniechęcony i wrócił do szukania jałmużny.

Wtedy Pan Kryszna przeszedł obok i dał kapłanowi metalową monetę. Kapłan zastanawiał się, jaką cenę przyniesie mu jedna metalowa moneta. Wracając do domu, zobaczył rybaka z kilkoma rybami w sieci. Ksiądz zlitował się nad rybami i kupił je za metalową monetę. Ryby umieścił w glinianym garnku z wodą. Następnego dnia, kiedy podniósł garnek, aby opróżnić go z ryb w strumieniu, był zdumiony tym, co odkrył. W wodzie znajdowały się dwa diamenty.

Ryby przypadkowo połknęły diamenty, gdy były w rzece, i odessały je, gdy były w garnku. Kapłan wybuchnął łzami radości i w myślach podziękował Panu Krysznie.

Moral: Pomagaj potrzebującym, a dobro zawsze do ciebie wróci.

Ganesha i Kubera

Władca bogactwa Kubera zaprosił Pana Ganeshę na obiad. Ganesha uczestniczył w tym wydarzeniu, ale nie podobała mu się krzykliwa natura Kubery i ostentacyjne pokazywanie bogactwa. Ganesha postanowił dać Kuberze nauczkę.

Zjadł wszystkie przygotowania do obiadu i zażądał, aby Kubera dał mu więcej. Kubera stał w szoku widząc, jak Ganesha pożera tony jedzenia. Głód Ganeshy był nienasycony i zagroził Kuberze, że da mu więcej jedzenia albo zje Kuberę.

Kubera uciekł do Pana Sziwy w panice. Shiva zaoferował Ganesha miskę zboża, która natychmiast zaspokoiła jego głód. Shiva następnie zwrócił się do Kubery i powiedział mu, że była to dla niego lekcja, że nigdy nie może mieć fałszywej dumy, gdyż może ona wrócić, by cię ugryźć.

Moralne: Pokora jest najcenniejszym klejnotem i jest o wiele lepsza niż jakakolwiek ilość bogactwa.

Bhairavnath i Vaishnodevi

Bhairavnath był uczonym mędrcem, który zgromadził tak wiele wiedzy, że stał się z tego powodu arogancki. Pewnego dnia Bogini Durga urodziła się jako Vaishno dla pary, która mieszkała w tej samej wiosce co Bhairavnath.

Gdy dziewczynka dorastała, Bhairavnath zauważył, że ma ona specjalne umiejętności i nabrał wobec niej podejrzeń. Podążał za nią i obserwował, że codziennie wchodziła do jaskini, a potem znikała.

Jednego dnia zlokalizował ją i podążał za nią, aby źle się zachowywać. Rozgniewało to Vaishno, który zmienił się w gniewną boginię Kali i zabił Bhairavnatha jej trójzębem.

Bhairavnath był zaskoczony widząc tę formę bogini. Z jego umierającym oddechem, poprosił o przebaczenie. Jego szczera prośba roztopiła serce bogini, a ona przyjęła jego przeprosiny. Później przyznała jej dobrodziejstwo, że pielgrzymka Vaishnodevi będzie uważana za kompletną tylko wtedy, gdy pielgrzymi odwiedzą również świątynię Bhairavnath.

Moral: Nigdy nie jest za późno, by odrzucić swoje ego i przekształcić się w dobrą osobę.

Hojność Karny

Król Karna był znany ze swojej hojności. Podczas wojny w Kurukshetrze, kiedy leżał w błocie umierając, Pan Kryszna przebrał się za biednego bramina i przyszedł do Karny, aby prosić o jałmużnę.

Leżąc tam bezradnie, Karna nie mógł nic dać biednemu braminowi. Tak więc, złamał dwa ze swoich złotych zębów i dał je przebranemu Krysznie. Bramin wściekł się, że Karna dał mu zakrwawione zęby.

Karna przebił ziemię swoją strzałą, wydobył źródło wody, obmył nią zęby i dał Panu Krysznie.

Moral: Bądź hojny i pomagaj potrzebującym, nie będąc samolubnym.