De jongen en zijn vader zijn aan boord van dit schip om redenen die nooit zijn uitgelegd. De vader gokt met de buitenlanders en de jongen zwerft rond op het schip en krijgt een verlegen band met de zwarte hengst, en dan raast er een grote storm over de oceaan en het schip vliegt in brand en is verloren. De jongen en de hengst worden vrijgelaten, in de kokende zee. Het paard redt op een of andere manier de jongen, en in de kalmte van de volgende ochtend worden ze beiden op een verlaten eiland gegooid.
Deze sequentie – de storm, het zinken van het schip, de beproeving op zee – is een triomfantelijk gebruik van speciale effecten, miniatuur modellen, back projection, montage, en alle ambachtelijke trucs die bij het verfilmen van een fantasie komen kijken. De regisseur, Carroll Ballard, gebruikte de grote watertank van de Cinecitta Studio’s in Rome voor de stormscènes; een modelschip, dat er volkomen echt uitziet, verbrandt en zinkt voorover, terwijl de propellers langzaam in de lucht kolken, terwijl het paard en de jongen op de voorgrond worstelen.
Het paard in deze film (zijn naam is Cass Ole) moet presteren zoals maar weinig filmpaarden dat ooit hebben gedaan. Maar zijn mooiste scène is de stilste, en speelt zich af op het eiland een paar dagen na de schipbreuk. Ballard en zijn cinematograaf, Caleb Deschanel, hebben de sfeer van de plek al neergezet, met gigantische, stille, natuurlijke panorama’s. De jongen probeert een vis te vangen. Het paard zwerft rusteloos van de stranden naar de kliffen. En dan, in één enkel shot dat lang wordt aangehouden, toont Ballard ons de jongen die het paard uitnodigt uit zijn hand te eten.
Het is hier van cruciaal belang dat deze actie in één enkel shot te zien is; veel korte cuts, aan elkaar gemonteerd, zouden gewoon de filmmakers aan het werk zijn. Maar die ene ononderbroken opname, met het paard aan de ene kant van het scherm en de jongen aan de andere, en de langzame toenadering van de jongen, en de schichtige op- en afstapjes van het paard, toont ons een verstandhouding tussen mens en dier die vreemd genoeg ontroerend is.
Al die scènes van de jongen en het paard op het eiland zijn om te koesteren, vooral een montage die onder water is gefotografeerd en die de benen van de twee toont als ze in de branding plonzen. Er zijn ook prachtige enge scènes, zoals een waarin de jongen wakker wordt en een giftige slang op een paar meter afstand van hem op het zand aantreft. Deze scène maakt gebruik van de haat en angst die paarden hebben voor slangen, en is samengesmolten tot een geweldig spannende climax.