Het roept allemaal een oude trope op waar bijna elke biseksuele persoon mee bekend is: dat je tijdelijk bi bent totdat je een kant “kiest”.
Ik zou willen zeggen dat ik altijd heb geweten dat ik met mijn man zou gaan trouwen, maar dat was niet zo. Op onze eerste date, was ik niet zeker van hem. We hielden niet van dezelfde dingen. Hij was een kunstjongen uit Portland die niet wist wie Julia Roberts was, en ik was een milde agorafoob met een afhaalverslaving die Gilmore Girls-trivia verving door zinvolle menselijke relaties. Hij zei echter dat hij Some Like It Hot leuk vond toen ik zei dat het een van de beste films ooit gemaakt was, en ik vond dat dat een tweede date verdiende.
Hij loog over de film – die hij vijf jaar na onze relatie nog steeds niet heeft gezien – maar na verloop van tijd merkte ik dat ik me niet kon voorstellen met iemand anders dan hij.
Op ons tweede afspraakje nam ik hem mee om me Patti Smith te zien zingen in een homobar karaoke in Williamsburg, en een collega vroeg of hij “Nico’s jongen” was. Hij zei ja, en ik bloosde. Een week later zette hij een Ikea dressoir voor me in elkaar toen het te ingewikkeld bleek voor mijn beperkte kennis van de Zweedse montage-instructies. Een maand later hielp hij me mijn pleeghond naar de dierenarts te brengen toen ze een aanval kreeg en ik besefte dat ik totaal niet voorbereid was op de verantwoordelijkheid om voor een ander levend wezen te zorgen. Na drie maanden vertelde ik hem telefonisch dat ik van hem hield, nadat ik hem had geholpen een ticket naar huis te crowdfunden om zijn familie met Kerstmis te bezoeken.
Ik heb hem twee keer ten huwelijk gevraagd. De eerste keer was nadat mijn moeder een plotseling hersenaneurysma had in augustus 2016. Nadat ik een week lang haar teennagels elke dag aan haar bed had gelakt voordat we haar van de life support haalden, besefte ik hoe belangrijk het is om iemand te hebben die bij je kon zijn in het ziekenhuis. Als mij zoiets zou overkomen, moest ik weten dat er iemand zou zijn om alle belangrijke beslissingen te nemen. We gingen naar het gerechtsgebouw in Lower Manhattan, en toen ik weer eens een gedetailleerde lijst met instructies niet goed had gelezen – die voorschrijven dat je je huwelijksaanvraag 24 uur van te voren moet indienen – gingen we de volgende dag terug.
Die ceremonie, die plaatsvond op een natte oktoberochtend, waren we met z’n tweeën en mijn beste vriendin, en we vertelden het aan bijna niemand. Toen ik hem voor de tweede keer ten huwelijk vroeg – met de hulp van een diamant die mijn tante meebracht uit Saoedi-Arabië toen ik nog heel jong was – was het alsof ik vroeg: “Hé, zullen we het nog eens overdoen in het bijzijn van 200 van mijn beste vrienden en familieleden?” (Spoiler: hij zei ja.)
De meeste mensen trouwen maar één keer met hun partner, maar ik heb het gevoel dat we de hele tijd dat we elkaar kennen al getrouwd zijn zonder dat we het doorhadden. Maar nu we eindelijk ons leven voor de laatste keer samenvoegen, knaagt er iets aan me, en het zijn geen weggelopen-bruid kriebels. Het is het idee om mijn dierbaren uit te nodigen voor een “homohuwelijk.”
Wanneer je biseksueel bent en met iemand van hetzelfde geslacht trouwt, is het lexicon van Emily Post-goedgekeurde huwelijken tegen je gestapeld. Er is geen optie voor een “homo-bi-bruiloft” of een “bruiloft van hetzelfde geslacht waarbij een van de deelnemers alle aanwezigen wil laten weten dat hij of zij zich nog steeds trots als biseksueel identificeert”, en zelfs zoeken naar “biseksuele bruiloft” op Etsy levert weinig resultaten op. Omdat ik nooit echt de mogelijkheid heb overwogen dat ik zou trouwen totdat mijn partner mijn leven binnenstormde met zijn onnatuurlijke vermogen om altijd het juiste te weten te zeggen als het leven niet naar mijn zin loopt, had ik er nooit echt over nagedacht.
Een deel van het probleem is dat als je een bi bent en een relatie hebt met iemand van welk geslacht dan ook, er heel weinig ruimte is om je identiteit te laten gelden als iemand die niet wordt gedefinieerd door je gehechtheid aan één persoon. Als je een vrouw bent die met een man uitgaat, ben je bij voorbaat hetero, en als je een man bent die met iemand uitgaat die geen cisgender vrouw is, is homo de makkelijkste manier om je in een hokje te stoppen. Zelfs heteroseksuele mannen die naast cis-vrouwen ook met transvrouwen uitgaan, wordt vaak de mogelijkheid ontzegd om zichzelf te definiëren.
Het is allemaal terug te voeren op een oude gemeenplaats waarmee bijna elke biseksuele persoon bekend is: dat je tijdelijk bi bent totdat je een kant “kiest”. Als je je dan met iemand settelt, internaliseer je de angst dat je zo gezien zult worden, als iemand die zijn keuze heeft gemaakt.
Niemand in mijn leven houdt zich bezig met dit soort reductief denken, anders zou ik geen vrienden met ze zijn. Zelfs mijn familieleden lijken het te begrijpen, voor het grootste deel. Maar bijna elke bi persoon die ik ken die in een lange termijn, toegewijde relatie worstelt met de angst dat hun keuze in romantische partners maakt ze makkelijker uit te wissen – en de enige manier om te worden gezien voor hun volledige zelf is als ze gedateerd met een persoon uit alle van de 37 gender opties van Tinder. Polyamorie is prachtig, maar drie dozijn relaties klinkt gewoon duur.
Er is geen gemakkelijke oplossing voor deze hachelijke situatie, behalve zichtbaar te zijn op elke manier die comfortabel voelt, of het nu roze en blauwe huwelijksuitnodigingen zijn of een man, vrouw en genderonbinaire persoon hebben die allemaal uit een echt, echt grote taart barsten. Mijn plan is om een kleine biseksuele speld op mijn stropdas te dragen terwijl we langzaam dansen op Brandi Carlile’s “The Story,” een liedje waar we drie jaar intens over hebben gediscussieerd om het eens te worden.
Het belangrijkste voor mij is echter om getrouwd te zijn met iemand die mij allemaal accepteert, zelfs de delen waar hij zich niet mee kan identificeren. Ik vertelde hem dat ik biseksueel ben in een chassidische joodse pizzeria op onze derde date – terwijl we probeerden een afstandelijke tiener ober te overtuigen om onze wijnglazen te vullen met Coca-Cola. Ik verwachtte het ergste. Ik had van vorige vrijers te horen gekregen dat hoe ik aantrekkingskracht ervaar een “fase” is en een “hippie new age aanstellerij”, en daarna was ik niet meer in hen geïnteresseerd. Ik begon hem net leuk te vinden op de zwaarbevochten volwassen manieren waarover ze je niets vertellen in jaren ’80 films met John Cusack in de hoofdrol, en ik wilde dat dit gevoel zou blijven duren.
Toen ik voor mijn toekomstige echtgenoot uit de kast kwam, haalde hij zijn schouders op en vroeg of hij het laatste stuk pizza mocht opeten. Na een half decennium van beetje bij beetje trouwen, mag hij van mij nog steeds elke keer het laatste stuk hebben. Het lijkt me een eerlijke ruil.
RELATED | The ‘Bi Chair’ For People Who Can’t Sit Straight Is Now For Sale