Het indie rapduo Macklemore & Ryan Lewis nam in 2014 vier Grammy Awards mee naar huis, waaronder die voor Beste Nieuwe Artiest. Maar degenen in de songwriting-gemeenschap weten dat een van de geheimen van hun triomf een Seattle-songwriter genaamd Mary Lambert was.
En hoewel Lambert die avond de schijnwerpers moest delen met Madonna – en zo’n 33 koppels die daar werden getrouwd door Queen Latifah – was het de schoonheid van haar boodschap die doorscheen, en ertoe heeft geleid dat de wereld van dit nummer houdt, “Same Love,” met het inspirerende refrein “I can’t change”.
Voordat Macklemore & Ryan Lewis haar uitnodigde om een refrein bij te dragen aan hun homo-rechten lied, had ze drie baantjes om rond te komen, en deed ze kleine optredens als ze die kon krijgen. Opgegroeid in de kerk, groeide ze op bewust dat ze homo was, en voelde zich verdrietig over haar onvermogen om te veranderen. Ze ging elke zondag naar de kerk om te huilen en zich bij God te verontschuldigen omdat ze een zondaar was.
Hoewel ze haar nog nooit hadden ontmoet, stuurde Macklemore & Ryan Lewis haar het nummer helemaal af op één onderdeel na – het refrein. Al het andere was op zijn plaats, en haar taak was alleen maar om met de hook te komen – de sleutel tot het hele nummer. En ze deed het. Ze nam de meest gedenkwaardige stap van haar leven en vulde die gaten met een refrein dat direct, inspirerend en prachtig beklijvend is.
Hoewel Macklemore het kader creëerde met zijn dappere rap, was het Mary die het zo hartverscheurend kristalliseerde met haar woorden en melodie: “Ik kan niet veranderen, ook al zou ik het willen. My love… she keeps me warm.”
We hadden het grote genoegen om met Lambert te praten over de telefoon vanuit Seattle, waar ze absoluut verbijsterd klonk door dit wervelende succes dat haar leven zo ingrijpend heeft veranderd. Het is een prachtig songwriting verhaal – een verhaal dat wijst op de kracht van het lied – zowel om deze jonge visionaire kunstenaar voort te stuwen, maar ook om hoop en betekenis te geven aan al diegenen die worstelen met dezelfde problemen. Het is een echte droom die uitkomt, allemaal gebaseerd op de pure genialiteit van één geweldig refrein.
Hoe heeft Macklemore jou gekozen om dit nummer te doen?
Hij kende mijn mentor, Hollis Wong-Wear, die voorstelde dat ze naar mij zouden luisteren. Hollis en ik deden gesproken woord poëzie samen. Ze belde me uit het niets en vroeg, “Wil je een liedje doen met Macklemore?” Ik zei zeker. Ze liet Ryan me de track sturen om ongeveer 2 uur ’s middags, en ik had ongeveer drie uur. De track was klaar, het had alleen gaten waar het refrein zou komen. Alles was klaar behalve de hook.
Wat vond je ervan toen je het voor het eerst hoorde?
Ik vond het geweldig. Maar ik had niet verwacht dat het het goed zou doen omdat het zo’n niche liedje is. Ik dacht dat het lokaal goed zou aanslaan hier in Seattle, omdat het referendum voor het homohuwelijk was. Ik had nooit verwacht dat het veel verder gehoord zou worden.
Hoe lang heb je er aan gewerkt?
Ik ben drie uur bezig geweest, en heb vier verschillende refreinen bedacht.
Vier?
Ja…
Ongelooflijk dat je dit hebt geschreven zonder ze zelfs maar eerst te ontmoeten. Hoe was het toen jullie elkaar ontmoetten?
Ik ging hun studio in om ze te ontmoeten. Ik was doodsbang. Omdat ze groot waren en ik speelde in zalen voor ongeveer vier mensen. Ik voelde dat dit mijn moment was. Ik zong hen wat ik had. En ze keken een beetje verbijsterd. Toen zei Ryan, “Dat was het. Ik zeg dat nooit, maar ik wil niet dat je daar iets aan verandert.” Ik heb ook het “huil nooit op zondag” gedeelte opgenomen, en dat hebben ze later in het liedje gebruikt. Ik dacht dat dat het refrein had kunnen zijn, maar ze vonden het andere goed. Toch vonden ze een manier om het aan het eind in te passen, wat prachtig is.
Wat je bedacht hebt is zo essentieel – heel eenvoudige taal, en een spookachtige melodie, die zoveel zegt. Heb je er veel over nagedacht of is het gewoon gebeurd?
Ik heb er wel over nagedacht. Ik realiseerde me dat het liedje, zijn rap, pragmatisch en rationeel was, en ik wilde iets brengen dat een universele waarheid was. En ik denk dat het daarom resoneerde met mensen; iedereen wil iemand om ze warm te houden.
Ik weet dat dit liedje je heel na aan het hart ligt. Dit is uw verhaal.
Ja, dat is het. Ik ben met Pinksteren opgevoed, en ging naar een evangelische middelbare school. Ik kwam uit de kast toen ik 17 was. Uit de kast komen in de kerk en naar de middelbare school gaan was een van de meest verschrikkelijke, vreselijke ervaringen. Je voelt je al een freak op de middelbare school. En om dan deel uit te maken van een gemeenschap die je vertelt dat je naar de hel gaat, is vreselijk. Ik was echt depressief. Maar ik bleef toch naar de kerk gaan.
Ik wist dat ik mezelf niet kon veranderen. Ik voelde me altijd al aangetrokken tot vrouwen. Maar ik kon tenminste mijn excuses aanbieden. En ik verontschuldigde me bij de gemeenschap en ik verontschuldigde me bij God. Het was een ritueel om elke dag berouw te tonen, en me te verontschuldigen voor mijn homoseksualiteit. Ik zat dan in de kerk en huilde. Een jaar lang huilde ik elke zondag.
Maar geleidelijk aan werd ik wakker, en ging niet meer naar die kerk. Ik was in gebed en dichter bij God. Dus toen ze me het lied stuurden, voelde ik dat dit een echt geschenk was, want dit was mijn verhaal. Ik voelde dat ik dit lied moest schrijven.
Ik weet hoeveel betekenis dit lied heeft in het leven van zovelen die hebben meegemaakt wat jij hebt meegemaakt.
Ja. Je hebt geen idee, het is verbazingwekkend geweest. Moeilijk te geloven eigenlijk. Zoveel mensen. Ze hebben me verteld dat dit de eerste keer is dat ze voelen dat er iemand aan hun kant staat. Ze hebben me verteld dat door dit liedje, ze uit de kast konden komen tegenover hun familie. Al die pijn die ik heb doorgemaakt, ik zie dat het voor een reden was. Je kunt mensen niet veranderen, ze kunnen alleen zichzelf veranderen. Maar muziek kan een katalysator zijn voor verandering.