Brandeis (w środku) w swoim gabinecie 1916.
„Prawo interesu publicznego” to termin, który szeroko przyjął się w Stanach Zjednoczonych podczas i po zawirowaniach społecznych lat 60. XX wieku. Opiera się on na tradycji, której przykładem był Louis Brandeis, który zanim został sędzią Sądu Najwyższego USA, włączył do swojej praktyki prawniczej rzecznictwo interesów ogółu społeczeństwa. W słynnym przemówieniu z 1905 roku Brandeis potępił zawód prawnika, skarżąc się, że „zdolni prawnicy w dużej mierze pozwolili sobie stać się pomocnikami wielkich korporacji i zaniedbali obowiązek wykorzystania swoich uprawnień dla ochrony ludzi”. W późnych latach 60. i 70. duża liczba absolwentów amerykańskich szkół prawniczych zaczęła poszukiwać „znaczenia” w swojej pracy – pragnąc mieć wpływ na kwestie społeczne, które w tamtym czasie były tak wyraźnie i gorąco dyskutowane w społeczeństwie amerykańskim. Określili się jako prawnicy interesu publicznego, aby odróżnić się od „korporacyjnych adiunktów”, o których mówił Brandeis.
Prawo interesu publicznego nie opisuje zbioru prawa ani dziedziny prawa; termin ten został przyjęty, aby opisać, kogo reprezentowali prawnicy interesu publicznego, a nie nad jakimi sprawami pracowali. Zamiast reprezentować potężne interesy gospodarcze, postanowili oni być rzecznikami niedoreprezentowanych w inny sposób jednostek. W związku z tym, znaczący nurt w interesie publicznym prawnicy zawsze podkreślał potrzebę świadczenia usług prawnych dla tych, którzy żyją w ubóstwie. Termin urósł jednak, aby objąć szerszy zakres działań prawników i nie-prawników pracujących na rzecz wielu celów, w tym praw obywatelskich, wolności obywatelskich, praw kobiet, praw konsumentów, ochrony środowiska, i tak dalej. Niemniej jednak, wspólnym mianownikiem dla prawników działających w interesie publicznym w Stanach Zjednoczonych i w coraz większej liczbie krajów pozostaje etyka „walki o maluczkich” – to znaczy reprezentowanie niedostatecznie reprezentowanych i wrażliwych segmentów społeczeństwa.
.