- Het Motion Picture and Television Fund (MPTF) runt een bejaardentehuis in de buitenwijken van Los Angeles voor ouder wordende professionals uit de filmindustrie
- De campus biedt een scala aan woonopties, van bungalows en villa’s tot een afdeling voor Alzheimerpatiënten, met giften van sterren als Jodie Foster en Kirk Douglas
- George Clooney zit in het MPTF-bestuur, en er is ‘een diepe verbondenheid tussen de lopende zaken en het bejaardentehuis,’ zegt filmmaker Uli Gaulke
- Gaulke heeft een nieuwe documentaire geregisseerd over de gemeenschap en haar bewoners, Sunset Over Mulholland Drive; De documentaire gaat deze week in première op het SXSW-filmfestival
- Bewoners zijn onder andere de producent achter American Graffiti en een actrice die na haar 100e verjaardag bleef doorwerken, scenarioschrijvers en agenten
- Pensioneerden kunnen gebruik maken van een reeks faciliteiten die bedoeld zijn om hun creativiteit te blijven voeden, inhoud te produceren voor hun eigen gesloten circuitkanaal, te schrijven en te acteren
Wright King mocht Vivien Leigh op het scherm kussen in A Streetcar Named Desire uit 1951. Connie Sawyer verscheen naast sterren als Dean Martin en Susan Hayward in zwart-witfilms, voordat ze tot ver in de negentig acteerde in tv-programma’s als Ray Donovan. Anne Faulkner speelde een terugkerende rol als de collega van Roseanne Barr in de sitcom met de titel van de komiek, en verscheen in de meeste scènes naast een jonge George Clooney – die, tot op de dag van vandaag, oplicht als hij haar ziet.
De performers werden samengebracht door een tweede daad op oudere leeftijd – buren worden in een gespecialiseerd bejaardentehuis voor de mensen die hun leven hebben besteed aan het laten tikken van de filmbusiness. Alle drie werden geaccepteerd als bewoners van de Motion Picture Country Home, een zorg-en pensionering gemeenschap in de voorsteden van Los Angeles, waar Hollywood is het verzorgen van zijn eigen voor bijna een eeuw.
Omringd door iedereen, van gepensioneerde regisseurs en producenten tot technici en andere acteurs, traden zij toe tot de gelederen van een hechte, nog steeds creatieve gemeenschap met een energie die veel groter is dan die van de meeste bejaardentehuizen – te midden van hectares bezaaid met bungalows, huisjes en verzorgde topiary die, passend, bijna lijken op de Hollywood studioterreinen en sets waar zij tientallen jaren van hun werkende leven doorbrachten.
Het is allemaal voortgekomen uit ideeën en inspanningen van sterren uit de Gouden Eeuw van Hollywood, zoals Charlie Chaplin en Mary Pickford – en de Tinseltown-elite blijft hun ouder wordende collega’s tot op de dag van vandaag steunen. George Clooney zit in het bestuur, en sterren als Jodie Foster en Kirk Douglas hebben miljoenen gedoneerd voor ultramoderne faciliteiten – van een zwembad voor watertherapie tot een studio en een bioscoop.
‘Er is een diepe connectie tussen de runningbusiness en het bejaardentehuis – dat is wat ik me realiseerde,’ zegt regisseur Uli Gaulke, die de afgelopen vier jaar werkte aan een nieuwe documentaire over de gemeenschap, getiteld Sunset Over Mulholland Drive – die volgende week op het SXSW-filmfestival in Austin, Texas, in wereldpremière zal gaan.
Hij vertelt aan DailyMail.com: ‘In Hollywood is het erg aanwezig, dit project. Het Motion Picture and Television Fund wordt gesteund door heel veel mensen uit Hollywood … het is een goed idee, want ik denk dat het succes van de A-list sterren, als ze zich realiseren dat het succes van de minderheid is gebaseerd op het werk van een heleboel mensen eromheen. En ze geven iets terug.’
Hij voegt eraan toe: ‘Dat is een goede manier om respect te sturen voor de mensen die niet in de focus staan.’
De campus, open voor bewoners van 70 jaar en ouder, biedt indrukwekkende faciliteiten; het terrein omvat hectares aan wandelpaden, rozentuinen, een gemeenschappelijke kas, een putting green, eetgelegenheden, een café, lounges en spelkamers. Naast opties voor zelfstandig wonen, zoals de huisjes en bungalows, is er een langdurige zorg faciliteit met 40 bedden en een gespecialiseerde Alzheimer en Dementie-eenheid genaamd Harry’s haven – genoemd ter nagedachtenis aan de vader van Kirk Douglas, Harry Deminsky.
Misschien wel het belangrijkste, echter, het huis beschikt over meerdere creatieve outlets. Er is een 24/7 gesloten-circuit kanaal dat het originele werk van de bewoners laat zien. Er is een studio, een schrijfgroep, en lees- en videobibliotheken. Creativiteit is tijdloos,’ pocht de website van de MPTF-gemeenschap.
En dat is precies wat filmmaker Gaulke – duidelijk gecharmeerd van de plek en zijn bewoners – uit de eerste hand heeft gezien.
‘De sfeer in het bejaardentehuis, er was dit soort energie, dit soort creativiteit – en elk van de bewoners was geïnteresseerd in het doen van iets, en ze hadden alle faciliteiten om dit te doen,’ vertelt hij aan DailyMail.com. Wat indruk op me maakte was dat ze hun hele leven worstelden. Ze moesten geld verdienen en hard werken, en nu waren ze vrij om te doen wat ze wilden.’
Gaulke’s film laat een breed scala aan MPTF-bewoners zien, die allemaal bruisen van persoonlijkheid. Onder hen is actrice Sawyer, die helaas op 105-jarige leeftijd overleed voor het internationale debuut van de film.
Toen ze opgroeide in Oakland, Californië, droomde ze ervan actrice te worden, maar haar vader dwong haar naar de business school te gaan. Ze hield het drie weken vol in een kantoorbaan voordat ze ontslag nam en begon te acteren op het toneel en op het scherm, waarmee ze een levenslange carrière als actrice opbouwde. Ze licht op als ze zichzelf op het scherm ziet als jonge vrouw, acterend naast Susan Hayward, Dean Martin en andere grootheden.
‘Weet je wat ze als lunch zou eten?’ zegt ze over Hayward in de documentaire. Een tomaat en een hardgekookt ei. Geen wonder dat ze zo’n kleine taille had.’
Sawyer bleef bijna tot haar dood audities doen; in de afgelopen jaren verscheen ze in alles, van Ray Donovan en New Girl tot How I Met Your Mother en The Office.
Andere acteurbewoners die aan bod komen, zijn Faulkner en King – maar veel leden van de MPTF-bejaardengemeenschap bouwden hun carrières achter het scherm.
Producer Daniel Selznick, bijvoorbeeld, is misschien niet direct herkenbaar, maar hij komt uit wat verwant is aan Hollywood royalty – en is zelf verantwoordelijk geweest voor blockbuster successen.
Beide van zijn grootvaders waren studio-executives, waaronder Louis Mayer, het hoofd van MGM – die speels in de arm van zijn kleinzoon beet als hij de studio bezocht, en deed alsof hij de iconische MGM-leeuw was, grijnst Selznick in de documentaire.
Zijn vader, David Selznick, was de bekroonde producent van Gone With The Wind.
‘Mijn ouders stonden er niet op dat ik in de filmbusiness zou gaan; ze zeiden, weet je, “Je kunt het kiezen als je wilt, maar we zullen niet ongelukkig zijn als je het niet kiest.”
In eerste instantie trad hij niet in de voetsporen van zijn familie, ondanks het feit dat zijn vader hem aanbiedingen zou doorsturen van veel van zijn hooggeplaatste, invloedrijke vrienden. Na de dood van de oudere Selznick echter, ‘voelde ik me slecht over het feit dat ik nooit in films had gewerkt,’
Selznick was 28, en hij nam een baan aan bij Universal Studios, werkend in ‘een nieuwe eenheid voor low-budget films die het jongere publiek onder de 30 zullen aanspreken.’ Een van de films die Selznick selecteerde was een scenario van twee USC-studenten, verbonden aan een opkomende regisseur – genaamd George Lucas. De film was American Graffiti.
‘De film kostte 750.000 dollar en bracht uiteindelijk 60 miljoen dollar op,’ zegt Selznick in de documentaire, die trots verkondigt dat het ‘het hoogste percentage in de geschiedenis van Hollywood is van budget tot bruto tot op de dag van vandaag. En zo werd George van de ene op de andere dag een ster.
‘Toen werd hij uitgenodigd om naar 20th Century Fox te gaan om Star Wars te maken – dus je kunt zeggen dat de rest geschiedenis is.’
Hij belandde in het MPTF-tehuis na de plotselinge dood van zijn vrouw.
‘Een aantal van mijn vrienden kwamen een soort van bij me samen en zeiden: “Daniel, waarom verhuis je niet naar het Motion Picture Relief Fund?” It took a little bit of persuading, but not too much,’ zegt hij in de documentaire.
Whilst many of the residents, such as Selznick and Sawyer, come to the home alone, the facility is also open to spouses of industry professionals, even if they work in different fields; producer Joel Rogosin, for example, lives there with his wife, Deborah, a psychotherapist. Het hilarische paar komt uitgebreid aan bod in de documentaire als ze samen werken aan een boek met advies aan andere stellen over hoe ze getrouwd kunnen blijven (ze kunnen het niet eens worden over de titel, waardoor de publicatie vertraging oploopt.)
Scenarioschrijver Tony Lawrence, die werkte aan projecten variërend van The Twilight Zone tot Bonanza, verhuisde meer dan tien jaar geleden met zijn vrouw naar het MPTF Home. Toen zij helaas overleed, besloot hij te blijven.
‘Ik had de keuze om te verhuizen of hier te blijven, en ik bleef hier omdat er zoveel dingen voor me beschikbaar waren,’ zegt hij in de documentaire.
Hij zegt: ‘In mijn professionele leven had ik deadlines, ik moest geld binnen zien te krijgen … nu doe ik gewoon wat ik wil. Ik schrijf wat ik wil, en ik doe dingen die ik als schrijver nooit eerder heb gedaan, en ik verken nieuwe wegen voor mezelf. Op mijn sterfbed, zal ik tegen mijn zoon zeggen: “Ik heb nog een idee voor een televisieserie.”
Dus dat is mijn toekomst – maar ik heb een toekomst gevonden met iemand van wie ik heel veel hou, en het is geweldig geweest.’
Omdat Lawrence, na de dood van zijn vrouw en de moeder van zijn kinderen, onverwachts weer liefde vond in het MPTF Tehuis zelf. Hij keek op een dag uit het raam en zag een aantrekkelijke vrouw een hond in een kinderwagen duwen; hij verzamelde uiteindelijk de moed om met haar te praten, en hij werd verliefd op Maddie Smith, die nu zijn nieuwe vrouw is.
‘We waren allebei een beetje aarzelend en bang, want op onze leeftijd gebeurt het gewoon niet,’ zegt Lawrence in de documentaire. ‘Ik denk dat het het idee was, tick-tock, dat de tijd verstrijkt – en als ik nu niets doe, vliegt de kans gewoon voorbij, en zal ik spijt hebben dat ik niet wat harder mijn best heb gedaan.’
Hij voegt eraan toe: ‘Wanneer je getrouwd bent geweest, je hebt 50 jaar met iemand samengewoond, en dan heb je vijf kinderen, er is een verbintenis die je emotioneel aangaat. Zelfs als de persoon sterft, weg is, als je iemand anders ontmoet, voel je je schuldig – omdat je denkt dat ik op de een of andere manier ontrouw ben.
‘Dus je moet echt met jezelf praten, of iemand anders moet met je praten, en zeggen: “Kijk. Dit is het leven. Dat was toen. Dit is nu. Als je verder wilt leven en een volwaardig leven wilt hebben, moet je alle andere mogelijkheden overwegen.” Op de een of andere manier overwon ik het schuldgevoel, want ik hoorde mijn eerste vrouw in mijn achterhoofd zeggen: “Ga ervoor.”‘
Directeur Gaulke, die pas gescheiden was van de moeder van zijn kinderen, werd geraakt door de Rogosins en door het verhaal van Lawrence.
‘Dat is wat de oude mensen tegen me zeiden: Sta open voor nieuwe uitdagingen,’ vertelt hij aan DailyMail.com.
Hij voegt eraan toe: ‘Dit is een prachtige situatie, als hij met Maddie op de bank zit – en hij zei: “OK, ik weet niet lang ik nog leef, ik moet elk moment in mijn leven bewaren, ik moet snel beslissingen nemen – want ik weet niet hoe lang het nog duurt. Dan beslist hij omdat hij verliefd is geworden.”
Gaulke vertelt DailyMail.com: ‘Als je een oudere leeftijd hebt, en je hebt de juiste mensen om je heen, die op dezelfde manier denken, in dezelfde richting … dan kun je plezier hebben tot het einde, denk ik.’
En veel van de bewoners die in zijn film te zien zijn, hebben duidelijk plezier, flirten met elkaar, lachen samen, plagen elkaar en blijven hun creatieve passies aanwakkeren – vooral bij een schrijversgroep, waar ze decennia later een einde voor Casablanca herscheppen.
‘Ik werd drie jaar geleden gevraagd om een groep te ontmoeten die een creatieve schrijfgroep wilde beginnen’, zegt UCLA-docent Peter Dunne in de film. ‘De afspraak was dat ik ze een maand lang les zou geven, één dag per week, vier weken lang. En toen vroegen ze om nog eens vier weken.’
Hij zegt: ‘Er was een nieuwsgierigheid om hun tijd te vullen met iets kunstzinnigs over schrijven. Het voedde zich met het idee om hun verhaal aan hun kinderen en kleinkinderen te vertellen, zodat hun bestaan niet met hen zou vergaan – dat er een soort historische relevantie was voor wat werd doorgegeven.
‘Dus het was mijn taak om hen te helpen het idee te benaderen van het achterlaten van hun verhaal.’
Lawrence zegt in de documentaire: ‘Ik schrijf omdat ik gewoon moet. Ik heb altijd gekscherend gezegd dat ze me op een dag zo achter een toetsenbord zullen aantreffen – en dat is waarschijnlijk waar. Ik zal nooit klaar zijn met schrijven.’
Hij voegt eraan toe: ‘Elke dag dat ik kan schrijven is een goede dag.’
En het bejaardentehuis stimuleert actief het schrijven, produceren en andere creatieve inspanningen van de bewoners; de documentaire volgt niet alleen de schrijfgroep, maar volgt ook hoe bewoners schrijven, produceren en acteren in een film – allemaal met een vrijheid waar Gaulke en zijn team jaloers op waren.
‘Toen ik bezig was met mijn postproductie, toen had ik veel mensen om me heen; ze waren erg onder de indruk van de faciliteiten,’ vertelt Gaulke aan DailyMail.com. ‘Ze wilden weten hoe ze toegang kunnen krijgen tot het bejaardentehuis.’
Hij voegt eraan toe: ‘Ik heb druk van een heleboel kanten; ik heb een budget, ik heb een producent, ik heb een heleboel mensen om me heen die iets van me willen hebben – en de kwaliteit is goed en ze moeten de film presenteren op de festivals en alles.
‘Ik was een beetje jaloers op hen, want zij waren helemaal vrij om te doen wat ze wilden. En zo was het mijn eigen reis. Ik dacht na over wat het betekent om creatief te zijn, om te maken wat je wilt en om vrij te zijn om te doen wat je wilt – en alle vragen over wat belangrijk voor ons is als we iets willen doen.’
Gaulke vertelt DailyMail.com: ‘Soms denken de oudere mensen aan het einde van hun leven, en soms zijn ze erg gefrustreerd – en ik ontdekte dat het daar het tegenovergestelde denken was.
‘Ze dachten nooit aan het einde van hun leven; ze realiseerden zich dat ze nu vrij zijn om te doen wat ze willen, en ze vulden elke seconde van de dag met betekenis.’