Punkrock legende: Green Day-drummer Tre Cool
Toen Green Day-drummer John Kiffmeyer in 1990 de punkartiesten uit de Bay area verliet, kon het de overgebleven leden Billie Joe Armstrong en Mike Dirnt vergeven worden dat ze het ergste vreesden over de toekomst van de band.
Toch, ondanks geruchten over vroege moeilijkheden bij het inlijven van een frisse Tre Cool als Green Day-drummer, werd het al snel duidelijk dat hij, in Cool’s eigen woorden, ‘de beste Green Day-drummer ter wereld’ was.
Hij groeide op in een Californische berggemeenschap als Frank Edwin Wright III en kreeg zijn nu beroemde bijnaam van de leadzanger van de band The Lookouts, die hem recruteerde om voor hen te drummen toen Cool nog maar 12 jaar oud was.
De man zelf heeft gesproken over hoe zijn speelstijl drastisch veranderde toen hij de drummer van Green Day werd:
“Toen ik begon, had ik te veel drums. Ik was een beetje reggae-gek en had meer zin in beats dan nodig was. Het duurde even voor ik het doorhad: speel het liedje, speel niet het instrument. Ik begon uit te zoeken hoe ik van de band een sterkere eenheid kon maken, hoe ik de band kon laten springen.”
Green Day toerde in 1991 en 1992 uitgebreid ter ondersteuning van hun eerste release met Tre Cool achter het drumstel, en hoewel ‘Kerplunk!’ zeer goed werd ontvangen (en als veel beter werd beschouwd dan zijn voorganger), duurde het tot de major label release ‘Dookie’ voordat Tre Cool, en Green Day als eenheid, niet alleen hun richting vonden, maar ook een monumentaal commercieel succes.
Tre Cool heeft zijn direct herkenbare drumgeluid toegevoegd aan elke Green Day-plaat sindsdien (waaronder ‘American Idiot’, waarvan wereldwijd alleen al 16 miljoen exemplaren zijn verkocht), evenals aan die van zijprojecten Foxboro Hot Tubs en The Network.
Het tijdschrift Modern Drummer omschreef Tre Cool ooit als ’s werelds eeuwige punkrock posterboy, maar voor elke gram stijl zit er een ton inhoud achter zijn drumwerk.
Er zijn veel facetten aan zijn spel dat hem niet alleen opmerkelijk onderscheidend maakt binnen het punkrock drummen, maar hem ook plaatst onder de vaandeldragers van het genre.
Tre Cool: Creative Yet Functional Drum Parts
Door achtereenvolgens te luisteren naar de twee opgenomen versies van Green Day’s ‘Welcome to Paradise’ (eerst van ‘Kerplunk!’, en daarna van ‘Dookie’), kun je getuige zijn van de evolutie van Tre Cool’s drumgeluid en speelstijl. De partijen zijn zeer vergelijkbaar, maar er is een warmte en volheid aan het geluid op de laatste versie die minder aanwezig is op het origineel.
In het bijzonder, de ‘Dookie’ versie basdrum is verpakking een punch die maakt het veel prominenter op het nummer. Natuurlijk heeft het budget en de algehele geluidsambitie van ‘Dookie’ hier invloed op gehad (in vergelijking met de DIY-esthetiek op ‘Kerplunk!’), maar in tegenstelling tot veel andere drummers heeft dit Cool’s kenmerkende drumstijl niet afgezwakt… integendeel, het heeft hem zelfs versterkt.
Die warme punchy tonen, gekoppeld aan een 90s kijk op traditionele punk grooves, onderscheidden Green Day niet alleen van hun tijdgenoten, maar stuwden hen ook naar het verkrijgen van ongekend commercieel succes.
De acceptatie van de mainstream is een bewijs van Tre Cool’s vermogen om Green Day’s lied goed te dienen.
Hoewel veel fans zijn drumwerk associëren met darmstompende kracht, crash smashing, manische fills, en innovatieve tom beats, is Tre Cool’s eerste instinct bij Green Day om de juiste drumpartijen op de juiste plaatsen te spelen.
Het komt sterk naar voren in zijn compositie, als hij zich vastklampt aan de stuwende baslijnen van Mike Dirnt, waardoor de melodieën van Billie Joe Armstrong de ruimte krijgen om er bovenop te dansen.
Songpartijen onderscheiden zich vaak door zijn consequente instrumentatie van bekkens; Hi-hats voor de coupletten en ride cimbaal of bel voor de refreinen. Green Day’s ‘Dookie’ in het bijzonder onthult Tre Cool’s drum smaak als het gaat om dit gebied. Je kunt bijna elk nummer van de plaat nemen om dit punt te illustreren, maar ‘Burnout’, ‘Having a Blast’ en ‘Chump’ zijn goede voorbeelden.
Deze stijl van drummen creëert een vertrouwde thuisbasis voor het geluid van Green Day, waar Tre Cool nooit lijkt te overspelen. In feite, door de verleiding te weerstaan om te overspelen, worden zijn basdrum en snare extreem prominent, strak, en krachtig. Hij creëert een pocket die onmiskenbaar Tre Cool is, en bewaart kleurflitsen voor precies de juiste momenten op de track.
Neem album opener ‘Burnout’ als een stellair voorbeeld. Er vindt een subtiele opbouw plaats in dit nummer die voor sommige luisteraars misschien onopgemerkt blijft, en het tilt dit nummer uit boven een standaard 2 minuten durende pop-punk plaat.
De introductie van de turn-around fills in het tweede refrein laten de luisteraar horen dat het nummer aan het evolueren is, en het leidt naar een bridge waar Cool op de bassdrum beukt terwijl hij verwoed crashes toevoegt totdat de spanning eindelijk wordt losgelaten door een reeks kenmerkende fills. Dit hele deel geeft alleen de voldoening die het doet, dankzij de discipline die Tre Cool in de rest van de track laat zien.
Tre Cool: Channeling Animal
De vlaag van drumfills in Green Day’s ‘Burnout’ is een van de vele gevallen waarin Tre Cool zich uitleeft in een schijnbaar wild Animal-from-the-muppets-achtig segment van een nummer.
Dat is wat hij voor ogen had toen hij zijn drumpartij schreef voor ‘Basket Case’, dat een van de grootste hits van Green Day werd.
In misschien wel de beste studioprestatie van zijn carrière, overlaadt Cool het nummer met snelle, maar waterdichte drumfills die ondanks hun frequentie nooit overkomen als overspelen. Het is een goed voorbeeld van zijn inzicht wanneer hij los moet gaan op de drums, en wanneer hij ze bij elkaar moet houden om een nummer tot leven te laten komen.
Zijn enkele slagen, trioolpatronen en flams zijn zo goed georkestreerd en functioneel, dat het onmogelijk is geworden om je voor te stellen dat ze er niet zijn.
Voor een ander voorbeeld hiervan verwijs ik je naar de 9 minuten durende punkballad ‘Jesus of Suburbia’ van ‘American Idiot’ uit 2004.
Op dit nummer is uitzonderlijk spel te horen, en rond de 90 seconden dienen opeenvolgende en gevarieerde drum fills niet alleen als een kans voor Cool om zijn drumkunsten te tonen, maar ook als brug tussen anders ongerelateerde delen.
Crash cymbals zijn ook een essentieel ingrediënt in Tre Cool’s sound. Hij gebruikt ze meer dan de meeste drummers om textuur, agressie, helderheid en warmte toe te voegen, akkoordveranderingen te benadrukken, en om momentumverschuivingen teweeg te brengen.
Dit is zo’n integraal onderdeel van zijn speelstijl, dat de back catalogue van Green Day eerlijk gezegd barst van de voorbeelden.
Het refrein in ‘Longview’, het tweede couplet en de brug in ‘She’, en het hele ’86’ kunnen worden gebruikt om het punt te demonstreren (in het bijzonder, de live-versie van de laatste op ‘The David Letterman Show’ is de moeite waard om te bekijken voor de daverende prestaties van Cool alleen).
Tre Cool: Snare Drum Chops & Toms
Toen hij beschreef hoe hij op jonge leeftijd verliefd werd op drummen, zei Tre Cool:
“Cymbalen waren echt fascinerend voor me. Ik was een elfjarig onstuimig kind met ADHD. Ik vond cymbalen geweldig. Tijdens een bandrepetitie, halverwege het eerste nummer, zei Larry Livermore, onze gitarist in The Lookouts: “Whoa! Stop!” Hij pakt al mijn bekkens af, inclusief de hi-hat. Hij zegt, “Begin met het spelen van de drums. Zodra je de drums onder de knie hebt, geef ik je je bekkens terug.”
Die zet van Livermore was voor Cool misschien wel de katalysator om buiten de standaard punkrockgrooves te denken en creatiever met het drumstel om te gaan.
Ondanks dat Tre Cool eerder de ‘Green Day-formule’ voor drums heeft geïdentificeerd, zijn er een aantal uitzonderingen hierop die wijzen op Cool’s aanpassingsvermogen en creativiteit.
Van ‘Dookie’ hoeven we niet verder te kijken dan de iconische verzen in ‘Longview’. Deze loopy tom beat complimenteert het onderwerp van de teksten prachtig: Melancholisch van aard, geaccentueerd door de zwervende baslijn, en slechts afwijkend om een open hi-hat of een bel te flikkeren om het begin van een vocale partij aan te geven.
Er is namelijk geen crash of snaredrum aanwezig totdat de krachtige single stroke fill het energieniveau doet omslaan en het punk refrein (gevuld met angst) volgt.
Een andere veel voorkomende afwijking van het klassieke Green Day drumgeluid die Tre Cool gebruikt, is het aanpassen van marching snare chops in een punkrock context (iets wat punk tijdgenoot Travis Barker ook toepast).
Voorbeelden hiervan zijn te vinden in ‘King For A Day’, ‘Homecoming’ en ‘Minority’. In alle drie de nummers demonstreert Cool zijn strakke rudimentaire vaardigheden, die hem helpen de juiste militante en rebelse connotaties op te roepen die in de teksten aan bod komen.
Hij toont niet alleen zijn uiteenlopende smaak en kunde, maar ook zijn gepolijste talenten als songwriter van achter het drumstel.
Tre Cool’s Drum Kit, Drumheads & Cymbals
Tre Cool is een zelfverklaarde drumgeek. Hij heeft een enorme collectie custom en retro kits, wat hij aan Modern Drummer uitlegde toen hem werd gevraagd hoeveel gear hij precies bezit:
“Ik weet het niet. Heel veel. Honderden snaredrums, bijna honderd volledige kits, tonnen bekkens – en ik ben niet figuurlijk. Ik heb elk drumstel dat in een Green Day-video of op een Green Day-plaat heeft gestaan.
Ik heb een origineel Gretsch Birdland-kit uit 1954 of 1956, het kroonjuweel van de drumstelwereld. Het is groen met gouden hardware. En een Ringo Starr 1960s Ludwig black oyster kit. Een heleboel Gretsch, Slingerland, Ludwig, Leedy & Ludwig, en Pork Pie voor een goede maatstaf.
Een doorzichtige Fibes acryl kit, maar de afwerking is als een douchedeur-pretty badass. Een stel Vistalite-helder, snoep-streep. Ik heb een heleboel Noble & Cooley snares, waaronder de Dookie snare, die ik op heel veel platen heb gespeeld. En tonnen Rogers kits uit de jaren ’60 en ’70. It’s a good time in the warehouse.”
Het is duidelijk dat Tre Cool een drummer is die graag experimenteert met apparatuur en dingen in en uit zijn set up ruilt.
Hij heeft zelfs beweerd dat Green Day’s retro-garage side project ‘Foxboro Hot Tubs’ is ontstaan toen hij aan het jammen was op een van zijn 60’s Rogers drumstellen.
Tre Cool’s Drum Kits & Cymbals
Door de jaren heen heeft Tre Cool veel drumbedrijven gesteund (zoals DW en Gretsch), maar tegenwoordig is hij heel erg onderdeel van de SJC drum familie, en zijn live set-up als hij drumt met Green Day is nu altijd een SJC set.
Tre Cool’s drumstel is een SJC maple kit (met custom leopardskin graphic finish), inclusief:
- 6.5×14 Aluminium Snare Drum
- 9×13 Tom
- 16×16 Floor Tom
- 16×18 Floor Tom
- 18×22 Bass Drum
- DW 9000 series hi-hat & cymbal stands
- DW 5000 series single bass drum pedal
- Zildjian Tre Cool Signature Model Drumsticks
Tre Cool’s cymbals zijn allemaal Zildjian, waaronder:
- 14″ Hi-Hats (A Rock Top/A Dyno Beat Bottom)
- 19″ K Dark Thin Crash
- 19″ A Custom Medium Crash
- 22″ Tre Cool Custom Ride
- 22″ Constantinople Hi Bell Thin High Ride
- 19″ K Custom Hybrid Trash Smash
In de afgelopen jaren, lijkt het alsof het spelen met twee floor toms steeds populairder is geworden. Voor Tre Cool helpt het niet alleen om zijn enorme Green Day-drumgeluid te produceren, maar het is alsof hij het rond zijn bekkenset-up heeft gebouwd.
Door twee verschillende en goed geplaatste ridebekkens te gebruiken, heeft hij gemakkelijk toegang tot een verscheidenheid aan geluiden.
Het uiteinde van de stok wordt bijvoorbeeld gebruikt om de gedefinieerde ‘ping’ te creëren die vaak in de refreinen van Green Day wordt gebruikt, daarom wordt de 22″ Tre Cool Custom Ride slechts een paar centimeter boven de eerste vloertom geplaatst.
Dit laat genoeg ruimte over in de bovenste regionen van zijn bekkenset voor enorme crash- en ridebekkens, nog een eigenschap die synoniem is met het moderne punkicoon.
Tre Cool’s Drumvellen
Tre Cool gebruikt voor zijn hele kit Remo-drumvellen. Zijn typische drumvel setup bestaat uit:
- Snare Drum: Remo Coated Emperor (snare slagvel) & Hazy Ambassador (resonante snare-kant)
- Toms: Coated Emperor tom batters & Clear Ambassador resonants
- Bass Drum: Clear Powerstroke 3 bass drum batter & Ebony Powerstroke 3 front bass drumvel
In de studio met Green Day staat Tre Cool erom bekend zijn drumvellen regelmatig te mixen en te experimenteren met de geluiden die elk van hen produceert.
Op tournee gaat het er echter een beetje anders aan toe, omdat de duurzaamheid en consistentie van drumvellen veel belangrijker worden voor performers. Omdat Cool een ongelooflijk krachtige speler is die is uitgerust met zijn dikke 2B signature sticks, heeft hij de neiging om te kiezen voor coated tom en Powerstroke bass drum batters voor drumvellen zoals hierboven vermeld.
Tre Cool: Punk Rock For Life
Het is verbazingwekkend dat Tre Cool van Green Day op bijna 50-jarige leeftijd nog steeds wordt beschouwd als een posterboy voor jonge punkrockers over de hele wereld.
De manier waarop zijn kleurrijke, larger-than-life persoonlijkheid wordt uitgedrukt door zijn goed verfijnde DIY-drumstijl creëert een authenticiteit waarmee miljoenen mensen over de hele wereld zich al 30 jaar hebben verbonden.
Hierdoor is hij een van de bestbetaalde drummers ter wereld geworden, maar zoals Tre Cool zelf aangeeft, is het niet zozeer rijkdom als wel een persoonlijke bijdrage en nalatenschap die hem nog steeds drijft:
“Bijna elke dag zal iemand die ik voor het eerst ontmoet zeggen: “Ik ben muziek gaan spelen vanwege jullie band.” Dat is succes voor ons.”
– Tre Cool