Je stormt je yogales van 7 uur ’s ochtends binnen, vijf minuten te laat, waardoor je de docente en de les onderbreekt, haar dwingt te pauzeren en de andere deelnemers die op tijd waren uit hun flow haalt. Je wringt je snel als een olifant door de menigte naar de vrije mat in de hoek en verontschuldigt je onderweg.
Later op de dag ben je te laat voor een vergadering met een klant en moet je snel de stad door. De snelste route vereist dat u op een groot kruispunt linksaf slaat, hoewel het bord duidelijk aangeeft dat dit tussen 15.00 en 18.00 uur niet is toegestaan. Omdat het half vijf is, bent u al te laat en besluit u het toch te doen. Je zet je richtingaanwijzer aan en stopt op het kruispunt, tot frustratie van het getoeter en geschreeuw van een rij auto’s achter je. Met het stuur stevig vastgeklemd en zonder oogcontact te maken met iemand, wacht je tot het licht geel wordt. Je bent weg – om die mensen nooit meer te zien. We doen deze dingen niet om op een kwaadaardige manier macht uit te oefenen over andere mensen. Op die momenten erkennen we de ander(en) nauwelijks. Dit gedrag komt voort uit onvoorzichtigheid, slechte gewoonten en een steeds kleiner wordende aandachtsspanne. We weten dat we fout zitten, maar we overtuigen onszelf dat het niet erg is.
We weten dat we fout zitten, maar we overtuigen onszelf dat het niet erg is.
We verontschuldigen ons, niet zeggen sorry – er is een groot verschil tussen de twee. Het ene is een daad van bewustzijn, berouw en de belofte dat het in de toekomst beter zal gaan. Het andere is een sociaal geaccepteerde frase om de situatie zo snel mogelijk te laten verdwijnen, zodat we weer kunnen doen wat we willen.
Het meest frustrerende aan het ontvangende eind van deze situaties is dat niets van dit alles slecht bedoeld is. We denken niet dat we beter of belangrijker zijn dan alle anderen op die momenten. In feite zijn we vriendelijke, empathische, gevende mensen die anderen gul zouden prijzen. Hoe komt het dan dat goede mensen egoïstische dingen doen?
Er zijn veel kleine factoren die daartoe bijdragen, maar ik wil de aandacht vestigen op twee sleutelfactoren die ons allemaal beïnvloeden. De eerste is dat we het drukker hebben dan ooit tevoren. Of tenminste, dat denken we. Maar wat voelt of lijkt als druk, is in feite een toegangs- en filterprobleem.
Onze toegang tot dingen, informatie, ideeën en mensen is bijna oneindig. In die zin dat je in één leven niet alles wat bestaat tot je zou kunnen nemen. De andere kant van dat probleem is het filteren door dit alles om de stukken te vinden waar je uniek om geeft, die je nodig hebt en die je wilt. Deze uitdaging is vrij nieuw en we hebben de neiging om er de spot mee te drijven met dingen als FOMO (fear of missing out), maar de impact die het heeft op ons dagelijks leven is aanzienlijk. We denken dat we meer kunnen en moeten doen, meer zouden moeten hebben, meer zouden moeten zijn en daar is niet altijd de mogelijkheid, de tijd of de behoefte voor. Filteren waartoe we toegang hebben is een hele klus waar de meesten van ons zich maar al te gemakkelijk doorheen worstelen. Het resultaat is dat we vaak te hoog inschatten wat we weten of kunnen en dat leidt ertoe dat we ondermaats presteren of presteren.
Het resultaat is dat we vaak te hoog inschatten wat we weten of kunnen en dat leidt ertoe dat we ondermaats presteren of presteren.
De andere sleutelfactor is de hellend-helling-theorie. Deze theorie beschouwt besluiten niet als op zichzelf staand, maar als het potentiële begin van een trend. In het algemeen zegt dit argument dat als we vandaag iets relatief ongevaarlijks toestaan, dit een trend in gang kan zetten die ertoe leidt dat iets wat nu nog ondenkbaar is, wordt geaccepteerd. Wanneer u dus linksaf slaat op een moment dat het bord duidelijk aangeeft dat u dat niet mag, en u komt er toch mee weg, dan gebeuren er twee belangrijke dingen. Ten eerste is de kans groter dat u een andere egoïstische of illegale actie zult ondernemen. Ten tweede laat je aan anderen in de buurt zien dat zij ook dezelfde of soortgelijke egoïstische en illegale acties kunnen doen. Als je die tientallen auto’s tegenhield is dat niet erg, maar als degene achter je hetzelfde doet en meer auto’s tegenhoudt en iemand anders in de rij dit ziet en volgt, is het rimpeleffect aanzienlijk. En dat is nog maar één incident.
De plaats waar we de grenzen van egoïsme het meest opzoeken, is met tijd. We hebben allemaal evenveel minuten per dag. Wanneer je ervoor kiest om jouw minuten boven die van een ander te stellen, doe je alsof je beter bent dan hij of zij.
Mijn grootste frustratie is om iemand op het afgesproken tijdstip een sms te sturen om te zeggen dat je 5 minuten te laat bent. Ik maak me hier ook schuldig aan, maar het is complete onzin en onattent. Voordat we onbeperkt sms’jes konden sturen, was de kans groter dat we ons aan onze afspraak hielden en op tijd kwamen, laat staan 5 minuten te vroeg zoals ons geleerd was. En het is altijd een sms, geen telefoontje. Dat niveau van persoonlijke confrontatie en schuld is zo veel gemakkelijker weg te poetsen wanneer het in korte schriftelijke vorm.
Maar het meest frustrerende deel van deze dans is dat ik wist dat ik te laat zou zijn ruim voordat ik zo aankwam, en toch heb ik gewacht om u te vertellen dan omdat ik niet wil onbeleefd lijken en het is gemakkelijk om te zeggen “er in 5.” Het is zo zeldzaam dat iets me ophoudt waardoor ik te laat ben. Bijna altijd was het gewoon niet genoeg geven om uw tijd om te komen wanneer we hadden afgesproken. Ik had mijn dag niet goed voorbereid en ingeschat en jij bent degene die daaronder lijdt.
Dat betekent niet dat ik geen moer om jou geef, alleen om jouw tijd – alsof dat twee verschillende dingen zijn, wat niet zo is. Maar in het verwrongen verhaal in mijn hoofd scheid ik ze van elkaar, zodat ik me niet schuldig kan maken aan het zijn van een klootzak. En zeker, een deel van mij doet het omdat het alleen al deze week een handvol keren met mij of door mij is gebeurd. Daarvoor verontschuldig ik me, wat gewoon betekent dat ik weet dat het verkeerd is, maar stop met me slecht te laten voelen en laten we verder gaan met wat ik wil. Als het me echt zou spijten, zou ik het niet meer doen. En we weten allemaal hoe dat is afgelopen. De gladde helling is het gevaarlijkst als het om kleine dingen gaat.
Het spijt me echt en ik doe mijn best om zoveel mogelijk van mijn gedrag te leren en te corrigeren. We moeten ons allemaal bewust zijn van ons kleine gedrag en de invloed die het heeft op andere mensen. Het is niet omdat iemand je niet heeft uitgescholden of je in de problemen hebt gebracht omdat je iets stoms hebt gedaan, dat het niet gebeurd is. Begin met het te erkennen, sorry te zeggen en te zeggen en het te corrigeren zonder dat het je gevraagd wordt. Plan beter, keer de glibberige helling theorie om en breng je overtuigingen en waarden op één lijn met je acties.
Beveel dit bericht & volg mij en mijn publicatie The Leading. Je kunt me ook volgen op Instagram.