Opis
Wiązadło podpierające łydkę (więzadło podpierające łydkę lub wewnętrzne więzadło podpierające łydkę; jest szerokim i grubym pasmem włókien, które łączy przedni brzeg sustentaculum tali kości piętowej z powierzchnią podeszwową kości piętowej.
Więzadło to nie tylko służy do połączenia kości piętowej i stawu skokowego, ale podtrzymuje głowę kości piętowej, tworząc część jamy stawowej, w której jest ona przyjmowana.
Grzbietowa powierzchnia więzadła posiada włóknisto-kartylaginową wypustkę, wyścieloną błoną maziową, na której spoczywa część głowy kości piętowej.
Jego powierzchnia nasadowa jest podtrzymywana przez ścięgno mięśnia piszczelowego tylnego;
jego przyśrodkowa granica jest połączona z przednią częścią więzadła deltoidalnego stawu skokowego.
Więzadło podeszwowe łydkowo-obojczykowe, podtrzymując głowę kości piszczelowej, przyczynia się głównie do utrzymania łuku stopy. Kiedy ulega ono rozluźnieniu, głowa kości piętowej jest naciskana w dół, przyśrodkowo i do przodu przez ciężar ciała, a stopa ulega spłaszczeniu, rozszerzeniu i obróceniu w bok, wykazując stan znany jako stopa płaska. Więzadło to zawiera znaczną ilość włókien elastycznych, tak aby nadać elastyczność łukowi i sprężynę stopie; stąd czasami nazywane jest więzadłem „sprężynowym”. Jest ono podtrzymywane na powierzchni podeszwowej przez ścięgno mięśnia piszczelowego tylnego (Tibialis posterior), które w miejscu wprowadzenia rozciąga się na szereg powięzi, przyczepiając się do większości kości stępu i śródstopia. Zapobiega to nadmiernemu rozciągnięciu więzadła i jest ochroną przed wystąpieniem płaskostopia; stąd osłabienie mięśni jest w większości przypadków główną przyczyną deformacji.
Ta definicja zawiera tekst z publicznej domeny wydania Gray’s Anatomy (20th U.S. edition of Gray’s Anatomy of the Human Body, opublikowanego w 1918 roku – od http://www.bartleby.com/107/).
Eponym
„Spring”