W 995 r., według Symeona z Durham, kiedy szczątki św. Cuthberta zostały przeniesione z Chester-le-Street do Durham, Uhtred udał się do Durham ze swoimi mnichami, aby oczyścić miejsce pod nową katedrę. Nowa katedra została ufundowana przez biskupa Aldhuna, a Uhtred poślubił córkę Aldhuna, Ecgfridę, prawdopodobnie mniej więcej w tym czasie. Od swojego małżeństwa otrzymał kilka posiadłości, które należały do kościoła.
W 1006 roku Malcolm II ze Szkocji najechał Northumbrię i oblegał nowo założone miasto biskupie Durham. W tym czasie Duńczycy najeżdżali południową Anglię i król Ethelred nie był w stanie wysłać pomocy do Northumbrii. Ealdorman Waltheof był zbyt stary, by walczyć i pozostał w swoim zamku w Bamburgh. Ealdorman Yorku Ælfhelm również nie podjął żadnych działań. Uhtred, działając w imieniu swojego ojca, zebrał armię z Bernicii i Yorkshire i poprowadził ją przeciwko Szkotom. Rezultatem było decydujące zwycięstwo Uhtreda. Miejscowe kobiety umyły odcięte głowy Szkotów, otrzymując za każdą z nich zapłatę w postaci krowy, a głowy zostały przymocowane na palach do murów Durham. Uhtred został nagrodzony przez króla Ethelreda II ealdormanią Bamburgh, mimo że jego ojciec wciąż żył. W międzyczasie Ethelred kazał zamordować Ælfhelma z Yorku i pozwolił, by Uhtred zastąpił Ælfhelma jako ealdorman Yorku, jednocząc w ten sposób północną i południową Northumbrię pod władzą domu Bamburgh. Wydaje się prawdopodobne, że Ethelred nie ufał skandynawskiej ludności południowej Northumbrii i chciał, by władzę sprawował tam Anglosas.
Po otrzymaniu tych zaszczytów Uhtred oddalił swoją żonę, Ecgfridę, i poślubił Sige, córkę Styra, syna Ulfa. Styr był bogatym obywatelem Yorku. Wygląda na to, że Uhtred starał się pozyskać politycznych sojuszników wśród Duńczyków w Deirze. Dzięki Sige, Uhtred miał dwoje dzieci, Eadulfa, późniejszego Eadulfa III, i Gospatrica. Wnukiem Gospatrica był niesławny Eadwulf Rus, który zamordował biskupa Walchera.
W 1013 r. król Danii Sweyn Forkbeard najechał Anglię, płynąc w górę rzek Humber i Trent do miasta Gainsborough. Uhtred poddał mu się tam, podobnie jak wszyscy Duńczycy z północy. Zimą 1013 r. Ethelred został zmuszony do wygnania w Normandii. Po tym, jak Londyn w końcu mu się podporządkował, Sweyn został zaakceptowany jako król przed Bożym Narodzeniem 1013 roku. Panował jednak tylko przez pięć tygodni, gdyż zmarł 2 lutego 1014 r. w Gainsborough lub w jego pobliżu. Po śmierci Swena, Ethelred mógł powrócić z wygnania i wznowić swoje rządy. Uhtred, wraz z wieloma innymi, po powrocie przekazał swoją wierność Ethelredowi. W tym czasie Uhtred poślubił także córkę Ethelreda, Ælfgifu.
W 1016 roku Uhtred prowadził kampanię z synem Ethelreda, Edmundem Ironside, w Cheshire i okolicznych hrabstwach. Gdy Uhtred przebywał z dala od swoich ziem, syn Sweyna, Cnut, najechał Yorkshire. Siły Knuta były zbyt silne, by Uhtred mógł z nimi walczyć, więc Uhtred złożył mu hołd jako królowi Anglii. Uhtred został wezwany na spotkanie z Cnutem, a w drodze na nie on i czterdziestu jego ludzi zostało zamordowanych przez Thurbranda z Hold w Wighill przy współpracy z Cnutem. Następcą Uhtreda w Bernicii został jego brat Eadwulf Cudel. Cnut uczynił Norwega, Eryka z Hlathir, ealdormanem („earl” w terminologii skandynawskiej) w południowej Northumbrii.