Ciąża rogówkowa może potencjalnie stanowić zagrożenie dla życia, ponieważ miejsce implantacji znajduje się bardzo blisko głównych naczyń krwionośnych, a inwazja przez ścianę macicy może spowodować nagłe i masywne krwawienie wewnątrzbrzuszne po pęknięciu macicy. Dlatego odpowiednio wczesne rozpoznanie może często uratować życie. Jednakże, chociaż objawy ciąży rogówkowej są podobne do objawów innych ciąż pozamacicznych, pacjenci są zwykle diagnozowani w późniejszym okresie ciąży ze względu na lepszą ochronę worka ciążowego w śródmiąższowej części cewki w porównaniu z innymi częściami cewki .
Chociaż ultrasonografia jest przydatnym narzędziem diagnostycznym w obecności dodatniego testu hCG w surowicy, laparoskopia jest często wymagana do potwierdzenia rozpoznania ciąży rogówkowej . Niemniej jednak, natychmiastowa laparotomia powinna być wykonana u pacjentów z obrazem klinicznym zgodnym z ciężkim krwawieniem wewnątrzbrzusznym.
Wybór leczenia zależy zarówno od stanu hemodynamicznego pacjenta, jak i przyszłego pragnienia płodności. Tradycyjne metody leczenia, szczególnie u pacjentek bez wczesnego rozpoznania, to resekcja rogu z pierwotną naprawą wady przez laparotomię i histerektomia w przypadkach niestabilności hemodynamicznej lub u pacjentek z trudnościami technicznymi w odniesieniu do naprawy rogu. Resekcja rogu może być również przeprowadzona za pomocą laparoskopii. Jednak u pacjentek leczonych resekcją rogówki głównym zagrożeniem jest możliwość pęknięcia macicy w kolejnych ciążach wewnątrzmacicznych, a takim pacjentkom należy zaoferować staranną obserwację przedporodową.
Gdy rozpoznaje się niepękniętą ciążę rogówki, można również zastosować metotreksat w postaci iniekcji ogólnoustrojowej lub miejscowej, lub kombinację obu tych metod. Chociaż ogólny wskaźnik powodzenia leczenia metotreksatem przy zastosowaniu różnych schematów wynosi 83%, wskaźnik powodzenia miejscowego wstrzyknięcia pod kontrolą laparoskopową lub ultrasonograficzną jest nieco wyższy niż w przypadku wstrzyknięcia systemowego (odpowiednio 91 i 79%). Ponadto, wstrzyknięcie miejscowe powoduje mniej działań niepożądanych z powodu zmniejszonej dystrybucji ogólnoustrojowej metotreksatu. Dlatego też u naszej pacjentki preferowano wstrzyknięcie miejscowe pod kontrolą laparoskopii. Zazwyczaj jednorazowa dawka metotreksatu wynosi do 1 mg/kg lub 50 mg/m2. U naszej pacjentki zastosowano jednak pojedynczą dawkę 100 mg, ponieważ wykazano, że pojedyncze miejscowe podanie metotreksatu w stosunkowo wysokiej dawce 100 mg jest zarówno bezpieczne, jak i skuteczne w medycznym leczeniu stosunkowo zaawansowanych i niewyselekcjonowanych ciąż pozamacicznych .
W podsumowaniu, zachowawcze podejście terapeutyczne, takie jak opisane tutaj, może być rozważane pod ścisłą obserwacją u stabilnych hemodynamicznie pacjentów z przyszłymi pragnieniami płodności, z postępowaniem chirurgicznym zarezerwowanym tylko dla przypadków niepowodzenia. Laparoskopia, poza potwierdzeniem rozpoznania, dostarcza również środków do leczenia w tym samym czasie bez większej chorobowości.
.