Dzięki zdolności shRNA do zapewnienia specyficznego, długotrwałego wyciszania genów, pojawiło się duże zainteresowanie wykorzystaniem shRNA do zastosowań w terapii genowej. Poniżej omówiono trzy przykłady terapii opartych na shRNA.
Gradalis, Inc. opracował szczepionkę FANG, która jest stosowana w leczeniu zaawansowanych nowotworów. FANG opiera się na bifunkcyjnym shRNA (bi-shRNA) przeciwko immunosupresyjnym transformującym czynnikom wzrostu (TGF) β1 i β2. Autologiczne komórki nowotworowe zostały pobrane od pacjentów, a plazmid kodujący bifunkcyjny shRNA i czynnik stymulujący kolonie granulocytów-makrofagów (GMCSF) został wprowadzony ex vivo poprzez elektroporację. Komórki te zostały później napromieniowane i wstrzyknięte z powrotem pacjentowi.
Marina Biotech opracowała CEQ508, który jest stosowany w leczeniu rodzinnej polipowatości gruczolakowatej. CEQ508 wykorzystuje wektor bakteryjny do dostarczania shRNA przeciwko β-kateninie.
Gradalis, Inc. opracował bifunkcyjny shRNA-STMN1 (pbi-shRNA STMN1), który jest stosowany w leczeniu zaawansowanych i/lub przerzutowych nowotworów. Ten pbi-shRNA STMN1 jest skierowany przeciwko stathminie 1 i jest dostarczany intratumoralnie poprzez technologię lipopleksów (LP) bilamellar invaginated vesicle (BIV).
Kilka wyzwań zwykle stoi przed terapiami opartymi na shRNA. Najbardziej znaczącym wyzwaniem jest dostarczanie. shRNA jest zwykle dostarczane za pomocą wektorów i chociaż są one ogólnie skuteczne, stwarzają poważne obawy dotyczące bezpieczeństwa. W szczególności, metody terapii genowej oparte na wirusach okazały się niebezpieczne w dotychczasowych próbach klinicznych. W pierwszej generacji retro-wirusowej terapii genowej u niektórych pacjentów leczonych wektorami wirusowymi z powodu zespołu Wiskotta-Aldricha rozwinęła się ostra białaczka T-komórkowa. Ustalono, że było to spowodowane lokalizacją insercji wektora wirusowego. Problemem jest również potencjalne przesycenie RISC. Jeśli shRNA ulega ekspresji na zbyt wysokim poziomie, komórka może nie być w stanie prawidłowo przetwarzać endogennego RNA, co może powodować istotne problemy. Kolejnym wyzwaniem jest możliwość, że pacjent może wytworzyć odpowiedź immunologiczną przeciwko terapii. Wreszcie, mogą wystąpić efekty „off-target” i shRNA może wyciszyć inne, niezamierzone geny. Przy opracowywaniu skutecznych nowych terapii opartych na shRNA należy wziąć pod uwagę wszystkie te wyzwania.