Schematy Bohra
Schematy Bohra wskazują, ile elektronów wypełnia każdą główną powłokę. Pierwiastki grupy 18 (hel, neon i argon są pokazane) mają pełną zewnętrzną powłokę walencyjną. Pełna powłoka walencyjna jest najbardziej stabilną konfiguracją elektronową. Pierwiastki w innych grupach mają częściowo wypełnione powłoki walencyjne i zyskują lub tracą elektrony, aby osiągnąć stabilną konfigurację elektronową.
An atom może zyskać lub stracić elektrony, aby osiągnąć pełną powłokę walencyjną, najbardziej stabilną konfigurację elektronową. Układ okresowy jest ułożony w kolumny i wiersze w oparciu o liczbę elektronów i gdzie te elektrony są zlokalizowane, zapewniając narzędzie do zrozumienia, jak elektrony są rozmieszczone w zewnętrznej powłoce atomu. Jak pokazano w , atomy grupy 18: hel (He), neon (Ne) i argon (Ar) mają wypełnione zewnętrzne powłoki elektronowe, co sprawia, że nie ma potrzeby, aby zyskiwały lub traciły elektrony w celu osiągnięcia stabilności; są one bardzo stabilne jako pojedyncze atomy. Ich niereaktywność spowodowała, że nazwano je gazami obojętnymi (lub szlachetnymi). Dla porównania, pierwiastki grupy 1, w tym wodór (H), lit (Li) i sód (Na), mają po jednym elektronie w swoich najbardziej zewnętrznych powłokach. Oznacza to, że mogą one osiągnąć stabilną konfigurację i wypełnioną powłokę zewnętrzną poprzez oddanie lub utratę elektronu. W wyniku utraty ujemnie naładowanego elektronu, stają się one dodatnio naładowanymi jonami. Kiedy atom traci elektron, aby stać się dodatnio naładowanym jonem, jest to oznaczone znakiem plus po symbolu pierwiastka; na przykład Na+. Pierwiastki z grupy 17, w tym fluor i chlor, posiadają siedem elektronów w swoich najbardziej zewnętrznych powłokach; mają one tendencję do wypełniania tej powłoki poprzez uzyskanie elektronu od innych atomów, co czyni je jonami ujemnie naładowanymi. Kiedy atom zyskuje elektron i staje się ujemnie naładowanym jonem, wskazuje na to znak minus po symbolu pierwiastka; na przykład, ^-. Tak więc, kolumny układu okresowego reprezentują potencjalny wspólny stan zewnętrznych powłok elektronowych tych pierwiastków, który jest odpowiedzialny za ich podobne właściwości chemiczne.