Większość badań nad przypisywaniem sobie sprawstwa można sklasyfikować jako badające jeden lub więcej z trzech warunków Wegnera: pierwszeństwo, wyłączność i spójność. Manipulując tymi trzema parametrami w systematyczny sposób, badacze rzucili światło na rolę, jaką każdy z nich odgrywa w atrybucji własnej sprawczości.
PriorytetEdit
Wegner sugeruje, że porządek czasowy jest krytyczny dla atrybucji własnej sprawczości; agent musi zaplanować lub pomyśleć o wydarzeniu/działaniu, zanim ono nastąpiło, aby poczuć, że to on je spowodował. Jest to naturalne rozszerzenie zdroworozsądkowego przekonania, że przyczyna nie może wystąpić po skutku. Jednakże szereg odkryć pokazuje, że poza podstawowym wymogiem, by przyczyna poprzedzała skutek, ważne są również szczegóły dotyczące czasu. Moreover, judgments of timing (and thus priority) can be influenced by variation of other parameters, chiefly Wegner’s consistency condition.
The experience of causing an event alters the subjective experience of their timing. Na przykład, działania są postrzegane jako czasowo przesunięte w kierunku ich skutków, gdy są wykonywane dobrowolnie, ale nie, gdy są wywoływane mimowolnie przez przezczaszkową stymulację magnetyczną (Haggard, Clark i Kalogeras 2002). To zniekształcenie postrzeganego odstępu między ruchem a efektem znane jest jako wiązanie intencjonalne i uważane jest za ukrytą miarę poczucia sprawstwa. Moore, Wegner i Haggard (2009) pokazują, że priming supraliminalny wpływa na wiązanie intencjonalne. Efekt ten zawiera inferencyjny ”postdictive” komponent, ponieważ efekt przesuwa postrzegany czas działania, nawet jeśli prawdopodobieństwo wystąpienia efektu jest niskie (Moore i Haggard, 2008).
Gentsch i Schütz-Bosbach (2011) znajdują top-down modulację wizualnych potencjałów związanych z wydarzeniami (ERP) zarówno przez self agency i priming self-agency, co sugeruje, że zarówno informacje eferentne, jak i wcześniejsze myśli o konsekwencji działania informują o poczuciu sprawstwa. Ponadto, Engbert et al. (2008) wykazali, że intencjonalne wiązanie wystąpiło tylko wtedy, gdy ruch dźwigni odpowiedzi był aktywnie generowany przez podmiot; ruchy pasywne (inicjowane przez dźwignię odpowiedzi) nie powodowały intencjonalnego wiązania. Wyniki te sugerują, że eferentne polecenia motoryczne, a nie tylko priorytet i spójność (patrz niżej), są kluczowe dla atrybucji samosterowności.
Intencjonalne wiązanie może nie być wyłączne dla samosterowności, jednak; Strother, House i Sukhvinder (2010) znaleźli intencjonalne wiązanie w sytuacji wspólnego działania, gdzie inni agenci z podobnymi celami i działaniami byli obecni.
ExclusivityEdit
Warunek wyłączności Wegnera zakłada, że przypisanie autoagencji występuje najsilniej przy braku innych potencjalnych przyczyn. Obecność innych potencjalnych przyczyn w czasowej i przestrzennej bliskości zdarzenia spowoduje, przy zachowaniu wszystkich innych warunków, zmniejszenie poczucia własnej sprawczości.
Dijksterhuis i współpracownicy (2008) odkryli, że nieświadome priming z zaimkami w pierwszej osobie liczby pojedynczej zwiększyło poczucie własnej sprawczości, podczas gdy nieświadome priming z innymi potencjalnymi przyczynami (komputer, Bóg) zmniejszyło poczucie własnej sprawczości. Hindriks i in. (2011) zaproponowali obliczeniowy model wnioskowania bayesowskiego dotyczący przypisywania sobie sprawstwa, który zajmuje się głównie wymiarem wyłączności. (Inne bayesowskie podejście do agencji i kontroli, patrz Huys i Dayan, 2009.)
ConsistencyEdit
Wegner argumentuje, że wydarzenie musi pasować do planowanego działania; atrybucja będzie niska, jeśli wynik nie pasuje do postrzeganej przyczyny. Wegner i Wheatley (1999) wykazali, że priming uczestników myślami odnoszącymi się do ruchu tuż przed jego wykonaniem przez inną osobę spowodował, że uczestnicy mieli poczucie, że sami spowodowali to działanie. Ebert i Wegner (2010) wykazali również, że manipulowanie spójnością wzmacniało zarówno sądy o własnym autorstwie, jak i czasowe powiązanie między przyczyną a skutkiem (zob. też Haggard, Clark i Kalogeras, 2002; Moore, Wegner i Haggard, 2009).
Inne badania wykazały, że spójność między wcześniejszą myślą a późniejszym działaniem może wytworzyć poczucie sprawstwa zastępczego dla działań innej osoby (Wegner, Sparrow i Winerman, 2004), zwiększyć atrybucje sprawstwa dla własnych działań (Pronin, Wegner, McCarthy i Rodriguez, 2006), a nawet powodują zmiany w samoatrybucji, gdy wcześniejsza myśl jest nieświadoma (Aarts, Custers i Wegner, 2005) lub jest wynikiem nieświadomego primingu (Aarts, Custers i Marien, 2009).