Ruch Czwartego Maja, rewolucja intelektualna i ruch reform społeczno-politycznych, który miał miejsce w Chinach w latach 1917-21. Ruch ten był ukierunkowany na niezależność narodową, emancypację jednostki oraz odbudowę społeczeństwa i kultury.
W 1915 roku, w obliczu japońskiej inwazji na Chiny, młodzi intelektualiści, zainspirowani „Nową Młodzieżą” (Xinqingnian), miesięcznikiem redagowanym przez obrazoburczego intelektualnego rewolucjonistę Chen Duxiu, rozpoczęli agitację na rzecz reformy i wzmocnienia chińskiego społeczeństwa. W ramach Ruchu Nowej Kultury atakowali oni tradycyjne idee konfucjańskie i wywyższali idee zachodnie, zwłaszcza naukę i demokrację. Ich badania nad liberalizmem, pragmatyzmem, nacjonalizmem, anarchizmem i socjalizmem dostarczyły podstaw, z których krytykowali tradycyjną chińską etykę, filozofię, religię oraz instytucje społeczne i polityczne. Co więcej, pod przewodnictwem Chena i wykształconego w Ameryce uczonego Hu Shi, zaproponowali oni nowy naturalistyczny, wernakularny styl pisania (baihua), zastępujący trudny, liczący 2000 lat styl klasyczny (wenyan).
Te patriotyczne uczucia i zapał do reform kulminowały w incydencie 4 maja 1919 roku, od którego ruch wziął swoją nazwę. Tego dnia ponad 3000 studentów z 13 szkół wyższych w Pekinie zorganizowało masową demonstrację przeciwko decyzji konferencji pokojowej w Wersalu, która sporządziła traktat oficjalnie kończący I wojnę światową, o przekazaniu Japonii dawnych niemieckich koncesji w prowincji Shandong. Przyzwolenie rządu chińskiego na tę decyzję tak rozwścieczyło studentów, że spalili oni dom ministra komunikacji i zaatakowali chińskiego ministra do spraw Japonii – obaj pro-japońscy urzędnicy. W ciągu następnych tygodni w całym kraju doszło do demonstracji; kilku studentów zginęło lub zostało rannych w tych wydarzeniach, a ponad 1000 zostało aresztowanych. W dużych miastach studenci rozpoczęli strajki i bojkoty przeciwko japońskim towarom, które trwały przez ponad dwa miesiące. Przez tydzień, począwszy od 5 czerwca, kupcy i robotnicy w Szanghaju i innych miastach strajkowali na znak poparcia dla studentów. W obliczu tej rosnącej fali nieprzychylnej opinii publicznej, rząd uległ; trzech pro-japońskich urzędników zostało zwolnionych, gabinet podał się do dymisji, a Chiny odmówiły podpisania traktatu pokojowego z Niemcami.
Jako część tego ruchu, podjęto kampanię mającą na celu dotarcie do zwykłych ludzi; masowe spotkania odbywały się w całym kraju, a ponad 400 nowych publikacji zostało rozpoczętych w celu rozpowszechnienia nowej myśli. W rezultacie przyspieszono upadek tradycyjnej etyki i systemu rodzinnego, emancypacja kobiet nabrała tempa, pojawiła się literatura wernakularna, a zmodernizowana inteligencja stała się głównym czynnikiem w późniejszym rozwoju politycznym Chin. Ruch ten pobudził także udaną reorganizację Partii Nacjonalistycznej (Kuomintang), rządzonej później przez Chiang Kai-sheka (Jiang Jieshi), oraz stymulował narodziny Komunistycznej Partii Chin.