Rosario, port rzeczny i jedno z największych miast w Argentynie. Znajduje się w południowo-wschodniej Santa Fe provincia (prowincja), na zachodnim brzegu rzeki Parana, około 180 mil (290 km) na północny zachód od Buenos Aires.
Belgrano
Encyclopædia Britannica, Inc.
W 1689 roku Luis Romero de Pineda, żołnierz kolonialny, zbudował willę w miejscu Rosario, gromadząc osadników i robotników z Santa Fe, aby założyć pago (dzielnicę wiejską). Dzielnica wiejska, zwana Los Arroyos, rozrosła się wokół tego miejsca, a w 1725 roku miejsce, w którym stała willa, zostało nazwane Rosario. W 1731 roku wzniesiono kościół Nuestra Señora del Rosario („Matki Boskiej Różańcowej”), który stał się wczesnym centrum miasta. W przeciwieństwie do miast w głębi kraju, takich jak Kordoba, Rosario poparło Rewolucję Majową 1810 roku i to właśnie tam w 1812 roku gen. Manuel Belgrano wywiesił pierwszą argentyńską flagę. Podczas walki o niepodległość, a później wewnętrznych wojen domowych, miasto znosiło wiele trudności z powodu swojego położenia pomiędzy Buenos Aires a prowincjami wewnętrznymi. Najgorszy z tych trudów miał miejsce w 1819 roku, kiedy to gen. Juan Ramón Balcarce, zwolennik rewolucji, spalił Rosario doszczętnie. W 1829 roku miasto zostało ponownie prawie zniszczone, tym razem przez okręty wojenne. Od tego czasu aż do roku 1852, kiedy to Rosario zostało uznane za miasto, powoli się odbudowywało. Jego rozwój został jeszcze bardziej wzmocniony w 1860 roku, kiedy to zostało oficjalnie uznane za port. Polityka rządowa promowała naturalny port Rosario dla krajowych i zagranicznych statków oceanicznych.
Nowa era dobrobytu rozpoczęła się wraz z budową Centralnej Kolei (ukończonej w 1863 roku) łączącej Rosario z Kordobą, pierwszego połączenia kolejowego portu z wnętrzem kraju. Infrastruktura portowa została zmodernizowana pod koniec XIX i na początku XX wieku dzięki kapitałowi francuskiemu, co pozwoliło Rosario pozostać głównym portem Argentyny aż do lat 40-tych XX wieku, a także jednym z wiodących portów zbożowych na świecie. Francuska firma posiadała prawo do czerpania zysków z infrastruktury portowej Rosario do 1942 roku, kiedy to rząd argentyński przejął jego obsługę. Po przejęciu przez rząd, prymat Rosario jako portu ucierpiał, gdy rząd położył nacisk na zróżnicowaną gospodarkę i konkurencję między argentyńskimi portami. Nadal jest głównym eksporterem zboża, innych produktów rolnych, mięsa i tarcicy. Jest to również miasto przemysłowe, produkujące wiele towarów eksportowych, jak również stal, urządzenia chłodnicze, samochody i maszyny rolnicze. Ważnym elementem gospodarki jest również turystyka. W 1976 roku Boliwia otrzymała dużą strefę wolnego portu wzdłuż nabrzeża rzeki Rosario, zyskując w ten sposób dostęp do morza dla tego pozbawionego dostępu do morza kraju.
W 1919 roku w Rosario została założona Szkoła Ekonomii Narodowego Uniwersytetu Littoral. Narodowy Uniwersytet w Rosario został założony w 1968 roku. Miasto posiada kilka wspaniałych muzeów, w tym Muzeum Historii Prowincji (1939), Miejskie Muzeum Sztuki Dekoracyjnej (1968) i Miejskie Muzeum Sztuk Pięknych (1937). W 1957 roku został wzniesiony Pomnik Flagi, upamiętniający podniesienie pierwszej argentyńskiej flagi przez generała Belgrano. W 2008 roku czterotonowy posąg z brązu rewolucjonisty Che Guevary został zainstalowany w Rosario, miejscu jego urodzenia, dla uczczenia jego 80-tych urodzin. Godne uwagi budynki w Rosario to katedra w stylu renesansowym i Pałac Miejski (1896). Miasto posiada liczne obiekty sportowe i jest domem dla dwóch profesjonalnych drużyn piłkarskich.
Niewiele jest połączeń transportowych, które przekraczają rzekę Parana na wschodzie. Główne utwardzone drogi i linie kolejowe dają Rosario dostęp do wszystkich części Argentyny, jednak. Nowoczesne lotnisko w mieście jest węzłem dla wewnętrznych podróży lotniczych. Pop. (2001) 908,163; (2010) 1,193,605.