Zespół pustego nosa (ENS) jest jednostką kliniczną bez uzgodnionej definicji; jest rzadkim powikłaniem operacji nosa lub zatok, a w szczególności turbinektomii dolnej. Fizjopatologia pozostaje niejasna, ale prawdopodobnie dotyczy zaburzeń spowodowanych nadmierną przepuszczalnością nosa, która wpływa na receptory neurosensoryczne oraz funkcje nawilżania i kondycjonowania powietrza wdychanego. Podejrzewa się zaangażowanie neuropsychologiczne. Symptomatologia jest zmienna i zmienna, najczęstszym objawem jest paradoksalna niedrożność nosa. Rozpoznanie opiera się na: (1) szeregu objawów, które muszą być precyzyjnie zestawione; (2) szerokiej pooperacyjnej drożności nosa. Postępowanie jest problematyczne i polega na zastosowaniu pełnego zakresu prostych technik higieny i nawilżania jamy nosowej, przy czym zabieg chirurgiczny jest zarezerwowany dla najcięższych przypadków; niezależnie od techniki, zabieg chirurgiczny ma na celu częściowe wypełnienie dróg oddechowych przez nos. Najważniejszą strategią jest zapobieganie, które ma na celu (1) sprawdzenie, przed jakimkolwiek zabiegiem chirurgicznym, czy w rzeczywistości mamy do czynienia z dyspermią nosa oporną na leczenie; oraz (2) preferowanie najbardziej zachowawczych technik chirurgicznych.
.