Ćwierć wieku temu, pierwsze systematyczne eksperymenty behawioralne zostały przeprowadzone w celu wyjaśnienia natury stałości koloru – efektu, dzięki któremu postrzegany kolor powierzchni pozostaje stały pomimo zmian w widmie oświetlenia. Mniej więcej w tym samym czasie pojawiły się nowe modele stałości koloru, wraz z danymi fizjologicznymi na temat mechanizmów korowych i fotograficznymi pomiarami kolorymetrycznymi naturalnych scen. Od tego czasu, jak pokazuje niniejszy przegląd, dokonano wielu postępów. Zidentyfikowano nowe niezmienne właściwości obrazów i różnorodne mechanizmy neuronalne, a także doceniono znaczenie naturalnych powierzchni i scen jako bodźców laboratoryjnych. Mimo to, pozostaje wiele teoretycznych i eksperymentalnych wyzwań, w tym opracowanie takiego ujęcia stałości koloru, które wykraczałoby poza deterministyczne i stosunkowo proste bodźce laboratoryjne, a zamiast tego zajmowało się wewnętrznie zmienną naturą powierzchni i oświetlenia występujących w świecie naturalnym.