Występowanie przeciwciał anty-Smith (anty-Sm) było niezależnie związane z wczesnym złym rokowaniem w potwierdzonym biopsją toczniowym zapaleniu nerek (LN), zgodnie z badaniem opublikowanym w International Journal of Rheumatic Disease.
Siedem białek Smitha (B, D1, D2, D3, E, F i G) tworzy część kompleksu U1, U2, U4, U5 i małych rybonukleoprotein, przeciwko którym powstają autoprzeciwciała anty-Sm. Chociaż anty-Sm wykrywa się tylko u niewielkiej części chorych na toczeń rumieniowaty układowy (systemic lupus erythematosus – SLE), to wykazuje on wysoką swoistość dla LN. Korelacja między pozytywnością anty-Sm a stanem czynnościowym nerek u pacjentów z LN nie została dobrze zdefiniowana. W związku z tym badanie anty-Sm nie jest rutynowo stosowane do oceny aktywności choroby.
Pacjenci z LN kwalifikujący się do włączenia do badania mieli rozpoznany SLE zgodnie ze zmienionymi kryteriami American College of Rheumatology z 1997 roku, nie mieli w wywiadzie wyników testów anty-Sm w ciągu ostatnich 6 miesięcy i nigdy nie zdiagnozowano u nich alternatywnych stanów chorobowych, które mogą naśladować LN, zidentyfikowanych na podstawie kodów International Classification of Disesases-10.
Continue Reading
Badacze zdefiniowali wczesne złe wyniki w LN jako potrzebę kontynuacji stosowania leków immunosupresyjnych ponad 3 miesiące po biopsji nerki. Czas trwania choroby określono jako czas od rozpoznania do biopsji nerki.
„Ponieważ leki immunosupresyjne w LN wymagają kilku tygodni do miesięcy dla osiągnięcia maksymalnego efektu, założyliśmy, że podawanie leków immunosupresyjnych przez ponad 3 miesiące po biopsji nerki może być surogatem ciężkości LN wymagającej agresywnego leczenia”, wyjaśnili autorzy.
Przeanalizowane dane obejmowały wyniki kliniczne, laboratoryjne i histologiczne 149 pacjentów z LN, u których wykonano biopsję. Pacjenci ci mieli średni wiek 32,0 lat, medianę czasu trwania choroby 0,1 miesiąca, medianę czasu obserwacji 33,0 miesięcy, medianę wskaźnika aktywności choroby SLE 12,0 punktów.
W oparciu o te dane wygenerowano formularz badania klinicznego zawierający wiek, płeć, czas trwania choroby, liczbę białych krwinek, liczbę płytek krwi, stężenie hemoglobiny, wskaźnik sedymentacji erytrocytów, białko reakcji C, azot mocznikowy we krwi, dopełniacz C3 i C3, antykoagulant toczniowy oraz losowy stosunek moczu do kreatyniny. Obliczono również punktację SLEDAI.
Przeciwciała przeciwjądrowe w surowicy (ANA), w tym anty-Sm, anty-rybonukleoproteina (RNP), anty-zespół Sjögrena A (SSA)/Ro, anty-SSB/La, i anty-dwuniciowe DNA (Anti-dsDNA) były mierzone metodą immunofluorescencji. Szacowane współczynniki filtracji kłębuszkowej (eGFR) eGFR obliczono za pomocą równań Chronic Kidney Disease Epidemiology Collaboration i Modification of Diet in Renal Disease study.
Podstawowy wiek uczestników badania (β=.961, P=.027) i punktacja SLEDAI (β=.206, P=.007) były istotnie skorelowane z wczesnymi złymi wynikami w potwierdzonych biopsją LN. Badacze stwierdzili również, że pozytywność anty-Sm zwiększała potencjał wczesnego złego wyniku LN odds ratio 2.870, 95% confidence interval , 1.033, 7.976, P= .043) po wieloczynnikowej analizie regresji logistycznej.
Early poor outcomes were significant higher in study participants who were anti-Sm positive as compared to negative, 80.0% vs 56.5%, respectively (P=.022).
The researchers note, however, that these results may be due to the fact that anti-Sm may be participating in immune complex formation leading to renal injury. „Można więc zasadnie spekulować, że pacjenci z anty-Sm mogą wymagać stosowania leków immunosupresyjnych w LN częściej niż ci bez nich” – stwierdzili autorzy.
Summary and Clinical Applicability
Positivity for anti-Sm antibodies identified at time of renal biopsy in patients with LN may have predictive value for early poor outcomes as defined by the need for immunnosuppressant administration (OR 2.870).
Limitations and Disclosures
To badanie było ograniczone przez jego retrospektywny projekt, krótki okres obserwacji i stosunkowo małą wielkość próbki analizowanych biopsji nerki. Włączenie do badania jedynie pacjentów z potwierdzoną biopsyjnie LN mogło spowodować wykluczenie pacjentów z mniej nasiloną LN. Dodatkowo, ponieważ badanie stężenia anty-Sm nie jest rutynowo zlecane podczas obserwacji LN, badacze nie byli w stanie ocenić, czy leczenie LN spowoduje zmiany stężenia anty-Sm.
„Przyszłe badania, które obejmują dużą liczbę pacjentów, lepiej wyjaśnią związek między anty-Sm a progresją i wynikiem LN, co pomoże określić optymalną rolę i znaczący okres w monitorowaniu LN” – podsumowali badacze.