LONDON – Many patients with newly diagnosed gout who are prescribed allopurinol to reduce their uric acid level and prevent recurrent episodes fail to stick with their treatment, according to an analysis of more than 47,000 U.K. pacjentów z podagrą, którzy otrzymali recepty na allopurinol w ciągu 28-letniego okresu 1987-2014.
Jednym z możliwych czynników przyczyniających się do tego wzorca mogą być lekarze, którzy nieodpowiednio podkreślają pacjentom znaczenie trzymania się leczenia allopurinolem w celu poprawy ich długoterminowego zdrowia, Lieke E.J.M. Scheepers powiedział na Europejskim Kongresie Reumatologii.
Lieke E.J.M. Scheepers
„Uważamy, że lekarze nie doceniają” niskiego poziomu pacjentów z podagrą, którzy stosują się do allopurinolu, powiedział Ms. Scheepers, doktorantka na wydziale reumatologii na Uniwersytecie w Maastricht (Holandia).
„Postrzegamy podagrę jako chorobę przewlekłą, ale wielu lekarzy i pacjentów uważa, że podagra może wystąpić jako pojedynczy epizod, a potem to już koniec”, wyjaśniła w wywiadzie dr Annelies Boonen, starszy badacz w badaniu. „Pacjenci cierpiący na podagrę często nie doceniają tego, że będą musieli przyjmować leki przez wiele lat. Musimy przekonać lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, aby śledzić pacjentów z podagrą i nie czekać, aż pacjent ma nowy epizod,” powiedział dr Boonen, profesor reumatologii na Maastricht University.
„Niektórzy lekarze nie są przekonani, że to szkodzi pacjentowi mieć dwa lub trzy ostre ataki podagry rocznie, ale istnieje podgrupa, która będzie mieć uszkodzenia stawów” z tego wzoru nawrotów, zauważyła. Dr Boonen przyznała jednak, że pacjenci z podagrą, których zwykle widuje się w gabinetach podstawowej opieki zdrowotnej, często nie mają takiego samego poziomu nasilenia choroby i jej nawrotów, jak pacjenci, których widzi w swojej klinice. „Nie wiemy, u których pacjentów z podagrą rozwinie się uszkodzenie stawów” – przyznała.
Inną przeszkodą w dobrym stosowaniu się do długoterminowego leczenia obniżającego poziom kwasu moczowego jest to, że „pacjenci, którzy nie mają codziennych objawów, często zadają sobie pytanie, dlaczego powinni kontynuować przyjmowanie leków” – dodała pani Scheepers. „Wielu pacjentów obawia się możliwych działań niepożądanych ich leczenia” bardziej niż ewentualnego nawrotu podagry.
Pani Scheepers i jej współpracownicy przeanalizowali dane 47 774 pacjentów z nowo rozpoznaną podagrą otrzymujących leczenie wyłącznie allopurinolem od około 680 lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej w Wielkiej Brytanii i zarchiwizowane w Clinical Practice Research Datalink prowadzonym przez rząd Wielkiej Brytanii. Pacjenci mieli średnio 64 lata, a trzy czwarte stanowili mężczyźni.
Podczas pierwszego roku na leczeniu, 57% pacjentów miało co najmniej jedną 30-dniową lukę w stosowaniu allopurinolu, a 38% miało co najmniej jedną 90-dniową lukę w leczeniu allopurinolem, donosiła pani Scheepers. Podczas średniej obserwacji trwającej prawie 6 lat, 77% pacjentów miało co najmniej jedną 30-dniową przerwę w leczeniu, a 54% miało co najmniej jedną 90-dniową przerwę w leczeniu. Mediana czasu do 90-dniowej przerwy w leczeniu allopurinolem wynosiła nieco poniżej 3 lat (1 059 dni).
Badacze ocenili również zgodność pacjentów i przestrzeganie terapii poprzez analizę odsetka dni podczas obserwacji, w których przyjmowali allopurinol. Ogólny średni odsetek dni na leczeniu wynosił 57%, a 39% pacjentów otrzymywało allopurynol w co najmniej 80% dni, w których byli obserwowani.
Inna analiza skupiła się w szczególności na 14 808 pacjentach, którzy ponownie rozpoczęli leczenie allopurynolem po zaprzestaniu stosowania leku przez co najmniej 90 dni. Wśród tych pacjentów wskaźnik nowej 30-dniowej luki podczas pierwszego roku powrotu do leczenia wynosił 72%, a 48% miało nową lukę 90-dniową lub większą podczas pierwszego roku powrotu do leczenia. Podczas całkowitej obserwacji tej grupy pacjentów z ustaloną historią odstawienia allopurynolu, 82% miało nową lukę w leczeniu wynoszącą co najmniej 30 dni, a 63% miało lukę 90 dni lub więcej.
Badacze zbadali również zmienne demograficzne i kliniczne, które istotnie wiązały się z większym lub mniejszym stosowaniem się do leczenia allopurynolem. Dwie podgrupy – kobiety i palacze – wykazały znacznie gorsze przestrzeganie zaleceń, podczas gdy starsi pacjenci, pacjenci, którzy przyjmowali również inne leki (leki przeciwnadciśnieniowe, kolchicynę lub statyny) oraz pacjenci z różnymi chorobami współistniejącymi (demencja, cukrzyca, depresja lub upośledzona funkcja nerek) wszyscy mieli znacznie lepsze przestrzeganie zaleceń. Jednym z możliwych wyjaśnień dla tego wzoru jest to, że pacjenci, którzy są starsze, mają choroby współistniejące, lub już biorą inne leki mogą mieć lepiej ustalone rutyny i mentalność do przestrzegania reżimów leków, które pomaga im pozostać adherent do allopurinolu, pani Scheepers powiedział.
Dr. Scheepers i Dr. Boonen nie mieli żadnych ujawnień.
Na Twitterze @mitchelzoler
.