Przybycie na subkontynent indyjskiEdit
Zgodnie z Qissa-i Sanjan, jedyną istniejącą relacją z wczesnych lat zoroastryjskich uchodźców w Indiach, skomponowaną co najmniej sześć wieków po ich wstępnej dacie przybycia, pierwsza grupa imigrantów pochodziła z Wielkiego Khorasanu. Ten historyczny region Azji Środkowej jest częściowo w północno-wschodnim Iranie, gdzie stanowi nowoczesną prowincję Khorasan, część zachodniego/północnego Afganistanu, a częściowo w trzech środkowo-azjatyckich republikach, a mianowicie Tadżykistanie, Turkmenistanie i Uzbekistanie.
Zgodnie z Qissa, imigranci otrzymali pozwolenie na pobyt od lokalnego władcy, Jadi Rana, pod warunkiem, że przyjmą lokalny język (Gujarati) i że ich kobiety przyjmą lokalny strój (sari). Uchodźcy zaakceptowali warunki i założyli osadę Sanjan, która podobno wzięła nazwę od miasta, z którego pochodzą (Sanjan, niedaleko Merv, współczesny Turkmenistan). Ta pierwsza grupa była następna grupa z Wielkiego Khorasan w ciągu pięciu lat od pierwszego, i tym razem o narzędzia religijne z nimi (alat). Oprócz tych Khorasanis lub Kohistanis „lud górski”, jak dwóch początkowych grup są powiedział, że początkowo zostały nazwane, co najmniej jedna inna grupa jest powiedział, że przyszedł przez ląd z Sari, Iran.
Chociaż uważa się, że grupa Sanjan była pierwszymi stałymi osadnikami, dokładna data ich przybycia jest kwestią domysłów. Wszystkie szacunki opierają się na Qissa, która jest niejasna lub sprzeczna w odniesieniu do niektórych upływających okresów. W konsekwencji, trzy możliwe daty – 716, 765 i 936 – zostały zaproponowane jako rok lądowania, a brak zgody był przyczyną „wielu intensywnych walk … wśród Parsów”. Ponieważ daty nie są specjalnie wymienione w tekstach Parsi przed 18 wieku, każda data przybycia jest siłą rzeczy kwestią spekulacji. Znaczenie Qissa nie leży w rekonstrukcji wydarzeń, ale w przedstawieniu Parsów – w sposobie, w jaki postrzegają samych siebie – i ich relacji z kulturą dominującą. Jako taki, tekst ten odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu tożsamości Parsów. Ale, „nawet jeśli dojdziemy do wniosku, że kronika oparta na przekazie ustnym nie jest niczym więcej niż legendą, wciąż pozostaje bez wątpienia niezwykle pouczającym dokumentem dla historiografii Parsów.”
Zoroastrianie z Sanjan z pewnością nie byli pierwszymi zoroastrianami na subkontynencie. Sindh dotykając Balochistan, the wschodni skrajny peryferia the Iranian świat, zbyt być kiedyś pod nadbrzeżny administracja the Sasanian Imperium (226-651), che konsekwentnie utrzymywać placówka tam. Nawet po utracie Sindh, Irańczycy nadal odgrywać ważną rolę w handlu między wschodem i zachodem. 9-wieczny arabski historiograf Al-Masudi krótko zauważa Zoroastrian z świątyń ognia w al-Hind i w al-Sindh. Istnieją dowody na istnienie pojedynczych Parsów zamieszkujących Sindh w dziesiątym i dwunastym wieku, ale obecna nowoczesna społeczność jest uważana za pochodzącą z brytyjskiego przybycia do Sindh. Ponadto, dla Irańczyków, porty Gujarat leżały na szlakach morskich, które uzupełniały lądowego Jedwabnego Szlaku i nie było rozległe stosunki handlowe między tymi dwoma regionami. Kontakt między Irańczykami i Hindusami był już dobrze ugruntowany nawet przed Common Era, a zarówno Purany i Mahabharata użyć terminu Parasikas w odniesieniu do ludów na zachód od rzeki Indus.
„Parsi legendy dotyczące ich przodków migracji do Indii przedstawiają oblężony zespół religijnych uchodźców uciekających nową regułę po muzułmańskich podbojów w celu zachowania ich starożytnej wiary.” Jednakże, podczas gdy osady Parsi zdecydowanie powstały wzdłuż zachodniego wybrzeża subkontynentu indyjskiego po arabskim podboju Iranu, nie jest możliwe stwierdzenie z całą pewnością, że migracje te nastąpiły w wyniku prześladowań religijnych przeciwko Zoroastrianom. Jeśli „tradycyjna” data z VIII wieku (wywiedziona z Qissa) zostanie uznana za ważną, należy przyjąć, że „migracja rozpoczęła się, gdy zoroastryzm był wciąż dominującą religią w Iranie, a czynniki ekonomiczne zdominowały początkową decyzję o migracji”. Byłoby tak szczególnie w przypadku, gdyby – jak sugeruje Qissa – pierwsi Parsowie pierwotnie pochodzili z północnego wschodu (tj. Azji Środkowej) i wcześniej byli uzależnieni od handlu Jedwabnym Szlakiem. Mimo to, w XVII wieku Henry Lord, kapelan Angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, zauważył, że Parsowie przybyli do Indii szukając „wolności sumienia”, ale jednocześnie przybyli jako „kupcy zmierzający do wybrzeży Indii, w trakcie handlu i handlu”. Fakt, że muzułmanie naładowali nie-muzułmanów wyższe cła podczas handlu z muzułmańskich portów może być interpretowane jako forma prześladowań religijnych, ale to jest jedynym powodem do migracji wydaje się mało prawdopodobne.
Wczesne lataEdit
The Qissa ma niewiele do powiedzenia o wydarzeniach, które nastąpiły po ustanowieniu Sanjan, i ogranicza się do krótkiej notatki na temat ustanowienia „Ogień Zwycięstwa” (Middle Persian: Atash Bahram) w Sanjan i jego późniejsze przeniesienie do Navsari. Według Dhalla, następne kilka wieków były „pełne trudów” (sic) zanim Zoroastrianizm „zyskał prawdziwe oparcie w Indiach i zabezpieczone dla jego zwolenników niektóre środki utrzymania w tym nowym kraju ich przyjęcia”.
Dwa wieki po ich lądowaniu, Parsowie zaczęli osiedlać się w innych częściach Gujarat, co doprowadziło do „trudności w określaniu granic jurysdykcji kapłańskiej.” Te problemy zostały rozwiązane przez 1290 przez podział Gujarat na pięć panthaks (dystryktów), każdy pod jurysdykcją jednej rodziny kapłańskiej i ich potomków. (Ciągłe spory dotyczące jurysdykcji nad Atash Bahram doprowadziły do przeniesienia ognia do Udvada w 1742 roku, gdzie dziś jurysdykcja jest dzielona rotacyjnie pomiędzy pięć rodzin panthak.)
Inskrypcje w jaskiniach Kanheri niedaleko Mumbai sugerują, że przynajmniej do początku XI wieku, Middle Persian był wciąż językiem literackim dziedzicznego kapłaństwa Zoroastrian. Niemniej jednak, poza Qissa i inskrypcjami z Kanheri, jest niewiele dowodów na istnienie Parsów aż do XII i XIII wieku, kiedy to zaczęto przygotowywać „mistrzowskie” sanskryckie tłumaczenia i transkrypcje Awesty i jej komentarzy. Z tych tłumaczeń Dhalla wnioskuje, że „studia religijne były prowadzone z wielką gorliwością w tym okresie” i że znajomość średniego perskiego i sanskrytu wśród duchownych „była na najwyższym poziomie”.
Od XIII wieku do końca XVI wieku, zoroastryjscy kapłani z Gudżaratu wysłali (w sumie) dwadzieścia dwie prośby o wskazówki religijne do swoich współwyznawców w Iranie, przypuszczalnie dlatego, że uważali irańskich zoroastrian za „lepiej poinformowanych w sprawach religijnych niż oni sami, i musieli zachować starodawną tradycję wierniej niż oni sami”. Te przekazy i ich odpowiedzi – pieczołowicie przechowywane przez wspólnotę jako rivayats (epistoły) – obejmują lata 1478-1766 i dotyczą zarówno tematów religijnych, jak i społecznych. Z powierzchownego punktu widzenia XXI wieku, niektóre z tych ithoter („pytań”) są niezwykle trywialne – na przykład Rivayat 376: czy atrament przygotowany przez nie-zoroastrianina jest odpowiedni do kopiowania tekstów w języku awestańskim – ale dają one wnikliwy wgląd w obawy i lęki wczesnonowożytnych zoroastrian. Tak więc pytanie o atrament jest symptomatyczne dla strachu przed asymilacją i utratą tożsamości, tematu, który dominuje w postawionych pytaniach i pozostaje problemem w XXI wieku. Tak samo kwestia konwersji Juddinów (nie-zoroastrian) na zoroastryzm, na którą odpowiedź (R237, R238) brzmiała: dopuszczalna, a nawet zasłużona.
Niemniej jednak „niepewne warunki, w jakich żyli przez znaczny okres czasu, sprawiły, że niewykonalne stało się dla nich podtrzymywanie dawnego zapału prozelityzmu. Instynktowna obawa przed dezintegracją i wchłonięciem przez ogromne rzesze, wśród których żyli, wytworzyła w nich ducha ekskluzywności i silne pragnienie zachowania cech rasowych i wyróżniających ich społeczność. Żyjąc w atmosferze naładowanej hinduistycznym systemem kastowym, czuli, że ich własne bezpieczeństwo polega na otaczaniu swojej owczarni sztywnymi barierami kastowymi”. Mimo to w pewnym momencie (prawdopodobnie wkrótce po przybyciu do Indii) zoroastrianie – być może uznając, że stratyfikacja społeczna, którą przywieźli ze sobą, jest nie do utrzymania w małej społeczności – pozbyli się wszystkich poza dziedzicznym kapłaństwem (zwanym asronih w sasanidzkim Iranie). Pozostałe posiadłości – (r)atheshtarih (szlachta, żołnierze i urzędnicy), vastaryoshih (rolnicy i pasterze), hutokshih (rzemieślnicy i robotnicy) – zostały połączone w jedną wszechstronną klasę, znaną dziś jako behdini („wyznawcy daeny”, co można tłumaczyć jako „dobrą religię”). Zmiana ta miała daleko idące konsekwencje. Po pierwsze, do pewnego stopnia otworzyła pulę genów, ponieważ do tego czasu małżeństwa międzyklasowe były niezmiernie rzadkie (będzie to stanowiło problem dla kapłaństwa aż do XX wieku). Z drugiej strony, zlikwidowało granice wzdłuż linii zawodowych, czynnik, który przybliżyłby Parsów do XVIII- i XIX-wiecznych władz kolonialnych, które nie miały cierpliwości do nieprzewidywalnych komplikacji hinduskiego systemu kastowego (takich jak te, gdy urzędnik z jednej kasty nie chciał się dogadać z urzędnikiem z innej).
Wiek możliwościEdit
Po traktacie handlowym na początku 17 wieku między cesarzem Mughal Jahangir i James I z Anglii, East India Company uzyskała wyłączne prawa do zamieszkania i budowania fabryk w Surat i innych obszarach. Wielu Parsów, którzy do tej pory żyli w społecznościach rolniczych w całym Gujarat, przeniósł się do osiedli zarządzanych przez Anglików, aby podjąć nowe miejsca pracy oferowane. W 1668 roku angielski East India Company dzierżawione Siedem Wysp Bombaju z Karola II Anglii. Firma znalazła głęboki port na wschodnim wybrzeżu wysp, aby być idealnym miejscem na założenie swojego pierwszego portu na subkontynencie, a w 1687 roku przenieśli swoją siedzibę z Surat do osady fledgling. Parsowie podążyli i wkrótce zaczęli zajmować stanowiska zaufania w związku z rządem i robót publicznych.
Gdzie umiejętność czytania i pisania była wcześniej wyłączną domeną kapłaństwa, w dobie brytyjskiego Raju, brytyjskie szkoły w Indiach dostarczył nowej młodzieży Parsi z środków nie tylko nauczyć się czytać i pisać, ale także być wykształcony w większym znaczeniu tego słowa i zapoznać się z dziwactwami brytyjskiego establishmentu. Te zdolności były niezwykle przydatne dla Parsów, ponieważ pozwalały im „reprezentować siebie jako takich jak Brytyjczycy”, co czynili „bardziej pilnie i skutecznie niż jakakolwiek inna społeczność południowoazjatycka”. Podczas gdy władze kolonialne często postrzegały innych Hindusów „jako pasywnych, ignoranckich, irracjonalnych, zewnętrznie uległych, ale wewnętrznie przebiegłych”, Parsowie byli postrzegani jako posiadający cechy, które władze miały tendencję przypisywać sobie. Johan Albrecht de Mandelslo (1638) widział ich jako „pracowitych”, „sumiennych” i „zręcznych” w ich kupieckich poczynaniach. Podobne obserwacje będą dokonywane przez James Mackintosh, Recorder of Bombay od 1804 do 1811, który zauważył, że „Parsees są małą pozostałością jednego z najpotężniejszych narodów starożytnego świata, którzy, latając od prześladowań do Indii, były przez wiele wieków utracone w ciemności i ubóstwa, aż w końcu spotkali sprawiedliwego rządu, pod którym szybko wzrosła do bycia jednym z najbardziej popularnych ciał merkantylnych w Azji”.
Jednym z nich był przedsiębiorczy agent o nazwie Rustom Maneck. W 1702 roku, Maneck, który prawdopodobnie już zgromadził fortunę pod holenderskim i portugalskim, został mianowany pierwszym brokerem do East India Company (nabywając nazwę „Seth” w procesie), a w kolejnych latach „on i jego współpracownicy Parsi poszerzył zawodowe i finansowe horyzonty większej społeczności Parsi”. Tak więc, do połowy XVIII wieku, domy maklerskie Prezydencji Bombajskiej były prawie wszystkie w rękach Parsi. Jak James Forbes, Collector of Broach (obecnie Bharuch), zauważyłby w swoich Oriental Memoirs (1770): „wielu z głównych kupców i właścicieli statków w Bombaju i Surat to Parsees”. „Aktywni, solidni, rozważni i wytrwali, tworzą teraz bardzo cenną część poddanych Firmy na zachodnich wybrzeżach Hindustanu, gdzie są wysoko cenione”.W XVIII wieku, Parsowie z ich umiejętnościami w budowie statków i handlu bardzo skorzystał z handlu między Indiami a Chinami.Handel był głównie w drewnie, jedwabiu, bawełny i opium. Na przykład Jamsetjee Jejeebhoy nabyte większość jego bogactwa poprzez handel bawełną i opium Stopniowo niektóre rodziny „nabyte bogactwo i wybitność (Sorabji, Modi, Cama, Wadia, Jeejeebhoy, Readymoney, Dadyseth, Petit, Patel, Mehta, Allbless, Tata, itp.), z których wiele byłoby odnotowane za ich udział w życiu publicznym miasta, a dla ich różnych edukacyjnych, przemysłowych i charytatywnych przedsiębiorstw.”).
Przez jego largesse, Maneck pomógł ustanowić infrastrukturę, która była niezbędna dla Parsów, aby ustawić się w Bombaju, a tym samym „ustanowił Bombaj jako główne centrum Parsi zamieszkania i pracy w 1720s”. Po politycznej i gospodarczej izolacji Surat w latach 1720 i 1730, które wynikały z kłopotów między (resztki) władz Mughal i coraz bardziej dominujących Marathas, liczba rodzin Parsi z Surat wyemigrowała do nowego miasta. Podczas gdy w 1700 roku „mniej niż garstka osób pojawia się jako kupcy w jakichkolwiek zapisach, w połowie wieku, Parsowie zaangażowani w handel stanowili jedną z ważnych grup handlowych w Bombaju”. Hojność Manecka jest przypadkowo również pierwszym udokumentowanym przypadkiem filantropii Parsi. W 1689 roku, anglikański kapelan John Ovington doniósł, że w Surat rodzina „pomaga biednym i są gotowi zapewnić utrzymanie i komfort tych, którzy tego chcą. Ich powszechna życzliwość, albo zatrudniając tych, którzy są gotowi i zdolni do pracy, lub obdarowując sezonowe hojne miłosierdzie dla tych, którzy są niedołężni i nieszczęśliwi, nie pozostawiają żadnego człowieka bez ulgi, ani nie cierpią żebraka w całym ich plemieniu”.
W 1728 najstarszy syn Rustoma, Naoroz (później Naorojee) założył Bombay Parsi Panchayet (w sensie instrumentu dla samorządu, a nie w sensie zaufania, którym jest dzisiaj), aby pomóc nowo przybyłym Parsom w sprawach religijnych, społecznych, prawnych i finansowych. Wykorzystując swoje ogromne zasoby, rodzina Maneck Seth poświęciła swój czas, energię i niemałe środki finansowe dla społeczności Parsi, w wyniku czego w połowie XVIII wieku, Panchayat był akceptowanym środkiem dla Parsów do radzenia sobie z wymogami miejskiego życia i uznanym instrumentem regulującym sprawy społeczności. Niemniej jednak, do 1838 roku Panchayat był atakowany za niestosowność i nepotyzm. W 1855 roku Bombay Times odnotował, że Panchayat był całkowicie pozbawiony moralnego i prawnego autorytetu, by egzekwować swoje statuty (Bundobusts lub kodeksy postępowania), a rada wkrótce przestała być uważana za reprezentatywną dla społeczności. W następstwie orzeczenia wydanego w lipcu 1856 roku przez Judicial Committee of the Privy Council, że nie ma on jurysdykcji nad Parsami w sprawach małżeństwa i rozwodu, Panchayat został zredukowany do niewiele więcej niż uznawany przez rząd „Parsi Matrimonial Court”. Chociaż Panchayat będzie ostatecznie ponownie ustanowiony jako administrator własności wspólnoty, to ostatecznie przestał być instrumentem do self-governance.
W tym samym czasie, gdy rola Panchayat był spadek, liczba innych instytucji powstał, który zastąpi Panchayat rolę w przyczynianiu się do poczucia spójności społecznej, że wspólnota desperacko poszukiwane. W połowie XIX wieku, Parsowie byli świadomi, że ich liczba maleje i widzieli edukację jako możliwe rozwiązanie tego problemu. W 1842 roku Jamsetjee Jejeebhoy założył Parsi Benevolent Fund w celu poprawy, poprzez edukację, stanu zubożałych Parsów nadal żyjących w Surat i jego okolicach. W 1849 roku Parsi założyli swoją pierwszą szkołę (koedukacyjną, co było nowością w tym czasie, ale wkrótce zostanie podzielona na oddzielne szkoły dla chłopców i dziewcząt) i ruch edukacyjny przyspieszył. Liczba szkół parsich mnożyła się, ale także inne szkoły i uczelnie były swobodnie uczęszczane. Wraz z lepszą edukacją i społeczną spoistością, rosło poczucie odrębności społeczności, a w 1854 roku Dinshaw Maneckji Petit założył Perski Zoroastryjski Fundusz Poprawy, którego celem była poprawa warunków życia jego mniej szczęśliwych współwyznawców w Iranie. Fundusz udało się przekonać wielu irańskich Zoroastrians wyemigrować do Indii (gdzie są one znane dzisiaj jako Iranis) i wysiłki jego wysłannika Maneckji Limji Hataria może być instrumentalne w uzyskaniu umorzenia jizya dla swoich współwyznawców w 1882.
W 18 i 19 wieku, Parsowie wyłonił się jako „czołowych ludzi w Indiach w sprawach edukacyjnych, przemysłowych i społecznych. Pojawili się w awangardzie postępu, zgromadzili ogromne fortuny i wspaniałomyślnie oddali duże sumy w dobroczynności”. Pod koniec XIX wieku, całkowita liczba Parsów w kolonialnych Indiach wynosiła 85.397, z czego 48.507 mieszkało w Bombaju, stanowiąc około 6,7% całkowitej populacji miasta, według spisu z 1881 roku. Byłby to ostatni raz, że Parsowie będą uważane za numerycznie znaczącą mniejszość w mieście.
Niemniej jednak, dziedzictwo 19 wieku było poczucie samoświadomości jako społeczności. Typowo Parsi symbole kulturowe z 17 i 18 wieku, takie jak język (Parsi wariant Gujarati), sztuki, rzemiosła, i sartorial zwyczaje rozwinęły się w Parsi teatr, literatura, gazety, czasopisma, i szkoły. Parsi prowadzili teraz społeczne centra medyczne, oddziały pogotowia ratunkowego, drużyny harcerskie, kluby i loże masońskie. Mieli swoje własne fundacje charytatywne, osiedla mieszkaniowe, instytucje prawne, sądy i rządy. Nie byli już tkaczami i drobnymi kupcami, ale teraz mieli siedzibę i prowadzili banki, młyny, przemysł ciężki, stocznie i firmy żeglugowe. Co więcej, nawet zachowując własną tożsamość kulturową, nie omieszkali uznać się za narodowo indyjskich, jak zauważył Dadabhai Naoroji, pierwszy Azjata, który zasiadł w brytyjskim parlamencie: „Czy jestem hindusem, mahometaninem, parsijczykiem, chrześcijaninem, czy jakiegokolwiek innego wyznania, jestem przede wszystkim Hindusem. Naszym krajem są Indie; naszą narodowością są Indie”. W czasie indyjskiego ruchu niepodległościowego, Parsi sprzeciwiali się podziałowi Indii.
.