Dr Swinkin i Bui przedstawili pacjenta z obustronną ptozą, dysocjacją światło-near, upośledzeniem pionowych ruchów gałek ocznych, niedowładem mięśnia prostego górnego większego niż dolnego i oczopląsem konwergencyjnym z powodu obustronnego zawału jąder okoruchowych i wzgórza mezjalnego. Stwierdzili, że wyniki te są zgodne z zespołem Parinauda.
Konwencja neurooftalmiczna uważa zespół Parinauda za odpowiadający zespołowi grzbietowego śródmózgowia. Retrakcja powiek, a nie ptoza, jest typowa dla zmian w grzbietowym śródmózgowiu, jak dowodzi przegląd 206 pacjentów z zespołem Parinauda dokonany przez dr Keane’a, z których żaden nie miał ptozy.
Zgadzamy się, że pacjentka doznała uszkodzenia jąder okoruchowych, szczególnie jądra środkowego ogoniastego, które, gdy jest uszkodzone w izolacji, daje całkowitą obustronną ptozę. Uszkodzenia w tym obszarze mogą również obejmować inne podjądra kompleksu jądra okoruchowego lub ich powstające włókna nerwowe, powodując oftalmoplegię. Zgadzamy się z Dr. Swinkin i Bui, że ich pacjent doświadczył tego typu urazu, ale nie jest to równoznaczne z klasycznie rozpoznawanym zespołem Parinauda.
Zawał w dystrybucji tętnicy Percherona może obejmować pretectum. Rzeczywiście, ten przypadek wykazał dysocjację światło-near i oczopląs konwergencyjno-retrakcyjny, implikując pretectum. Łącznie, te ustalenia wskazują, że uszkodzenie było bardziej rozległe niż to, co jest typowe w zespole Parinauda, obejmując jądra okoruchowe i pretectum.
1. Swinkin E, Bui E. Teaching NeuroImages: Acute Parinaud syndrome. Neurology 2017;88:e164-e165.
2. Parinaud H. Paralysie des mouvements associes des yeux. Arch Neurologie 1883;5:145-172.
3. Keane JR. The pretectal syndrome: 206 patients. Neurology 1990;40:684-690.
4. Martin TJ, Corbett JJ, Babikian PV, Crawford SC, Currier RD. Bilateral ptosis due to mesencephalic lesions with relative preservation of ocular motility. J Neuroophthalmol 1996;16:258-263.
W celu ujawnienia informacji prosimy o kontakt z redakcją pod adresem [email protected].