Odys ma fantastyczne relacje z Ateną i Zeusem w tym tekście. Bardzo wcześnie w poemacie Atena udaje się do swojego ojca, mówiąc, że czuje się bardzo przygnębiona sytuacją Odyseusza. Odyseusz jest uwięziony na wyspie pośrodku morza przez nimfę Kalipso, która trzyma go tam w niewoli i nie pozwala mu odejść. Atena nazywa go „mądrym Odyseuszem, nieszczęsnym człowiekiem” i pyta swojego ojca, Zeusa, dlaczego jest „tak rozgniewany” na tego wielkiego człowieka, który zapłacił mu tak wiele honoru. Najwyraźniej Atena jest wielką fanką Odysa.
Zeus mówi, że oczywiście nie mógł zapomnieć Odysa, „który przewyższa wszystkich śmiertelników w mądrości, przewyższa ich także w oddawaniu czci nieśmiertelnym bogom”. On rozwija mówiąc, że powodem, dla którego nie interweniował w imieniu Odyseusza tak daleko jest to, że Posejdon jest bardzo zły na Odyseusza za to, że oślepił jego syna Polifema. Zeus nie chciał jeszcze bardziej rozgniewać Posejdona, ale mówi, że wszyscy bogowie (oprócz Posejdona) będą „planować powrót do domu”. Atena zachęca go do wysłania Hermesa, by powiedział Kalipso, że musi uwolnić Odyseusza, a on to robi. Zeus pochwalił Odysa za jego mądrość i pobożność, więc wyraźnie lubi tego śmiertelnika, jak również.
.