Ośmiornica zwyczajna

Siedlisko i wymaganiaEdit

Ośmiornica zwyczajna jest zwykle spotykana w wodach tropikalnych na całym świecie, takich jak Morze Śródziemne i wschodni Atlantyk. Preferują dno stosunkowo płytkich, skalistych, przybrzeżnych wód, często nie głębszych niż 200 m. Chociaż preferują około 36 gramów na litr, zasolenie w całym ich globalnym siedlisku wynosi od około 30 do 45 gramów soli na litr wody. Są one narażone na działanie różnych temperatur w swoich środowiskach, ale ich preferowana temperatura waha się od około 15 do 16 °C. W szczególnie ciepłych porach roku, ośmiornice można często znaleźć głębiej niż zwykle, aby uciec przed cieplejszymi warstwami wody. Poruszając się pionowo w wodzie, ośmiornica poddawana jest różnym ciśnieniom i temperaturom, które wpływają na stężenie tlenu dostępnego w wodzie. Można to zrozumieć poprzez prawo Henry’ego, które mówi, że stężenie gazu w substancji jest proporcjonalne do ciśnienia i rozpuszczalności, na którą wpływa temperatura. Te różne rozbieżności w dostępności tlenu wprowadzić wymóg metod regulacji.

Primarily, ośmiornica sytuuje się w schronieniu, gdzie minimalna ilość jego ciała jest przedstawiona do zewnętrznej wody, co stanowiłoby problem dla organizmu, który oddycha wyłącznie przez skórę. Kiedy się porusza, przez większość czasu jest to wzdłuż dna oceanu lub morza, w którym to przypadku spód ośmiornicy jest nadal zasłonięty. To czołganie się znacznie zwiększa zapotrzebowanie metaboliczne, wymagając zwiększenia poboru tlenu o około 2,4 razy w stosunku do ilości wymaganej dla ośmiornicy w stanie spoczynku. Ten zwiększony popyt jest spełniony przez wzrost objętości skoku serca ośmiornicy.

Ośmiornica czasami pływa w całej wodzie, odsłaniając się całkowicie. W ten sposób wykorzystuje mechanizm strumienia, który obejmuje tworzenie znacznie wyższego ciśnienia w jego jamie płaszczowej, która pozwala mu napędzać się przez wodę. Ponieważ serce i skrzela ośmiornicy zwyczajnej znajdują się w jej płaszczu, to wysokie ciśnienie również zwęża i nakłada ograniczenia na różne naczynia, które zwracają krew do serca. Ostatecznie, tworzy to problemy z krążeniem i nie jest zrównoważoną formą transportu, ponieważ ośmiornica nie może osiągnąć poboru tlenu, który może zrównoważyć wymagania metaboliczne maksymalnego wysiłku.

OddychanieEdit

Ośmiornica używa skrzeli jako powierzchni oddechowej. Skrzela składają się ze zwojów rozgałęzionych i serii pofałdowanych blaszek. Pierwotne lamelki rozciągają się tworząc demibranche i są dalej fałdowane tworząc wtórne, wolne, fałdowane lamelki, które są przymocowane tylko na ich szczytach i dnach. Blaszki trzeciorzędowe powstają przez złożenie blaszek drugorzędowych w kształt wachlarza. Woda porusza się powoli w jednym kierunku nad skrzelami i lamelami, do jamy płaszcza i na zewnątrz leja ośmiornicy.

Struktura skrzeli ośmiornicy pozwala na pobór dużej ilości tlenu; do 65% w wodzie o temperaturze 20⁰C. Cienka skóra ośmiornicy odpowiada za dużą część poboru tlenu in vitro; szacunki sugerują, że około 41% całej absorpcji tlenu odbywa się przez skórę w stanie spoczynku. Na tę liczbę wpływa aktywność zwierzęcia – pobór tlenu wzrasta, gdy ośmiornica ćwiczy, ponieważ całe jej ciało jest stale wystawione na działanie wody, ale całkowita ilość tlenu wchłanianego przez skórę jest w rzeczywistości zmniejszona do 33% w wyniku kosztów metabolicznych związanych z pływaniem. Kiedy zwierzę jest zwinięte w kłębek po jedzeniu, absorpcja tlenu przez skórę może spaść do 3% całkowitego poboru tlenu. Pigment oddechowy ośmiornicy, hemocyanina, również pomaga w zwiększeniu poboru tlenu. Ośmiornice mogą utrzymać stały pobór tlenu nawet wtedy, gdy stężenie tlenu w wodzie spadnie do około 3,5 kPa lub 31,6% nasycenia (odchylenie standardowe 8,3%). Jeśli nasycenie tlenem w wodzie morskiej spadnie do około 1-10% może to być śmiertelne dla Octopus vulgaris w zależności od wagi zwierzęcia i temperatury wody. Wentylacja może się zwiększyć, aby przepompować więcej wody niosącej tlen przez skrzela, ale dzięki receptorom znajdującym się na skrzelach zużycie energii i pobór tlenu pozostają na stałym poziomie. Wysoki procent ekstrakcji tlenu pozwala na oszczędność energii i korzyści dla życia w obszarze o niskim stężeniu tlenu.

Woda jest pompowana do jamy płaszcza ośmiornicy, gdzie wchodzi w kontakt z wewnętrznymi skrzelami. Woda ma wysokie stężenie tlenu w porównaniu do krwi powracającej z żył, więc tlen dyfunduje do krwi. Tkanki i mięśnie ośmiornicy zużywają tlen i uwalniają dwutlenek węgla podczas rozkładu glukozy w cyklu Krebsa. Dwutlenek węgla następnie rozpuszcza się we krwi lub łączy się z wodą tworząc kwas węglowy, który obniża pH krwi. Efekt Bohra wyjaśnia, dlaczego stężenie tlenu we krwi żylnej jest niższe niż we krwi tętniczej i dlaczego tlen dyfunduje do krwiobiegu. Na szybkość dyfuzji wpływa odległość, jaką tlen musi pokonać z wody do krwioobiegu, na co wskazuje prawo dyfuzji Ficka. Prawa Ficka wyjaśniają, dlaczego skrzela ośmiornicy zawierają wiele małych fałd, które są silnie unaczynione. Zwiększają one powierzchnię, a więc i tempo dyfuzji. Kapilary wyściełające fałdy nabłonka skrzelowego mają bardzo cienką barierę tkankową (10 µm), co pozwala na szybką, łatwą dyfuzję tlenu do krwi. W sytuacjach, gdy ciśnienie parcjalne tlenu w wodzie jest niskie, dyfuzja tlenu do krwi jest ograniczona, prawo Henry’ego może wyjaśnić to zjawisko. Prawo to mówi, że w stanie równowagi ciśnienie parcjalne tlenu w wodzie będzie równe ciśnieniu parcjalnemu tlenu w powietrzu, ale stężenia będą się różnić ze względu na różną rozpuszczalność. Prawo to wyjaśnia, dlaczego O. vulgaris musi zmieniać ilość wody przepływającej cyklicznie przez jamę płaszczową, gdy zmienia się stężenie tlenu w wodzie.

Skrzela są w bezpośrednim kontakcie z wodą – niosącą więcej tlenu niż krew – która została wprowadzona do jamy płaszczowej ośmiornicy. Kapilary skrzelowe są dość małe i obfite, co tworzy zwiększoną powierzchnię, z którą woda może wejść w kontakt, co skutkuje zwiększoną dyfuzją tlenu do krwi. Niektóre dowody wskazują, że blaszki i naczynia w obrębie blaszek na skrzelach kurczą się, aby pomóc w napędzaniu krwi przez naczynia włosowate.

KrążenieEdit

Ośmiornica ma trzy serca, jedno główne, dwukomorowe, którego zadaniem jest wysyłanie natlenionej krwi do ciała i dwa mniejsze serca rozgałęzione, po jednym obok każdego zestawu skrzeli. Obieg krążenia wysyła natlenioną krew ze skrzeli do przedsionka serca systemowego, a następnie do jego komory, która pompuje tę krew do reszty ciała. Odtleniona krew z ciała trafia do serc rozgałęzionych, które pompują krew przez skrzela, aby ją natlenić, a następnie krew płynie z powrotem do przedsionka serca systemowego, gdzie proces rozpoczyna się od nowa. Trzy aorty opuścić systemowe serce, dwa mniejsze (aorta brzuszna i aorta gonadalna) i jeden główny, aorta grzbietowa, która obsługuje większość ciała. Ośmiornica ma również duże zatoki krwionośne wokół jelit i za oczami, które działają jako rezerwy w czasach stresu fizjologicznego.

Tętno ośmiornicy nie zmienia się znacząco z ćwiczeń, chociaż tymczasowe zatrzymanie akcji serca systemowego może być wywołane przez dług tlenowy, prawie każdy nagły bodziec, lub ciśnienie płaszcza podczas napędu odrzutowego. Jedyną kompensacją wysiłku jest trzykrotne zwiększenie objętości wyrzutowej serca systemowego, co oznacza, że prawie każdy gwałtowny ruch powoduje powstanie długu tlenowego. Ośmiornica jest jednak w stanie kontrolować ilość tlenu, jaką pobiera z wody przy każdym oddechu za pomocą receptorów na skrzelach, co pozwala jej utrzymać pobór tlenu na stałym poziomie w zakresie ciśnień tlenu w otaczającej ją wodzie. Trzy serca są również zależne od temperatury i tlenu, a rytm bicia trzech serc jest zasadniczo w fazie z dwoma sercami rozgałęzionymi bijącymi razem, po których następuje serce systemowe. Prawo Franka-Starlinga przyczynia się również do ogólnej funkcji serca, poprzez kurczliwość i objętość wylewu, ponieważ całkowita objętość naczyń krwionośnych musi być utrzymywana i musi być utrzymywana na względnie stałym poziomie w systemie, aby serce funkcjonowało prawidłowo.

Krew ośmiornicy składa się z bogatej w miedź hemocyaniny, która jest mniej wydajna niż bogata w żelazo hemoglobina kręgowców, a więc nie zwiększa powinowactwa do tlenu w tym samym stopniu. Utleniona hemocyanina w tętnicach wiąże się z CO2, który jest następnie uwalniany, gdy krew w żyłach jest odtleniana. Uwolnienie CO2 do krwi powoduje jej zakwaszenie poprzez utworzenie kwasu węglowego. Efekt Bohra wyjaśnia, że stężenie dwutlenku węgla wpływa na pH krwi oraz na uwalnianie lub pobieranie tlenu. Cykl Krebsa wykorzystuje tlen z krwi do rozkładu glukozy w aktywnych tkankach lub mięśniach i uwalnia dwutlenek węgla jako produkt odpadowy, co prowadzi do uwolnienia większej ilości tlenu. Tlen uwalniany do tkanek lub mięśni tworzy odtlenowaną krew, która wraca do skrzeli w żyłach. Dwa serca ramienne ośmiornicy pompują krew z żył przez naczynia włosowate skrzeli. Nowo natleniona krew odpływa z kapilar skrzelowych do systemowego serca, gdzie jest następnie pompowana z powrotem w całym organizmie.

Objętość krwi w organizmie ośmiornicy jest około 3,5% masy ciała, ale zdolność krwi do przenoszenia tlenu jest tylko około 4 objętości procent. Przyczynia się to do ich podatności na wspomniany wcześniej dług tlenowy. Shadwick i Nilsson doszli do wniosku, że układ krwionośny ośmiornicy jest „zasadniczo nieodpowiedni dla wysokiej wydajności fizjologicznej”. Ponieważ czynnik wiążący znajduje się w osoczu, a nie w komórkach krwi, istnieje ograniczenie w poborze tlenu, którego może doświadczyć ośmiornica. Gdyby zwiększyć ilość hemocyjaniny w strumieniu krwi, płyn stałby się zbyt lepki, aby miogenne serca mogły go pompować. Prawo Poiseuille’a wyjaśnia tempo przepływu płynu masowego w całym układzie krążenia poprzez różnice ciśnienia krwi i oporu naczyniowego.

Podobnie jak u kręgowców, naczynia krwionośne ośmiornicy są bardzo elastyczne, o sprężystości 70% przy ciśnieniach fizjologicznych. Są one wykonane głównie z elastycznego włókna zwanego elastomerem tętniczym ośmiornicy, ze sztywniejszymi włóknami kolagenowymi rekrutowanymi przy wysokim ciśnieniu, aby pomóc naczyniu utrzymać jego kształt bez nadmiernego rozciągania. Shadwick i Nilsson teoretyzowali, że wszystkie naczynia krwionośne ośmiornicy mogą używać skurczów mięśni gładkich, aby pomóc przenieść krew przez ciało, co miałoby sens w kontekście ich życia pod wodą z towarzyszącym ciśnieniem.

Elastyczność i kurczliwa natura aorty ośmiornicy służy do wygładzenia pulsującej natury przepływu krwi z serca, jak impulsy podróżują po długości naczynia, podczas gdy żyła główna służy w zdolności magazynowania energii. Objętość uderzeniowa serca systemowego zmienia się odwrotnie proporcjonalnie do różnicy między ciśnieniem wejściowym krwi przez żyłę główną dolną a wyjściowym ciśnieniem zwrotnym przez aortę.

OsmoregulacjaEdit

Hemolimfa, płyn osierdziowy i mocz głowonogów, w tym ośmiornicy zwyczajnej, są izosmotyczne względem siebie, jak również względem otaczającej je wody morskiej. Sugeruje się, że głowonogi nie osmoregulują, co wskazywałoby, że są konformerami. Oznacza to, że dostosowują się do ciśnienia osmotycznego środowiska, w którym żyją, a ponieważ nie ma gradientu osmotycznego, nie ma przepływu netto wody z organizmu do wody morskiej, ani z wody morskiej do organizmu. Ośmiornice mają średni minimalny wymóg zasolenia 27g/l, i że wszelkie zakłócenia wprowadzające znaczne ilości słodkiej wody do ich środowiska mogą okazać się śmiertelne.

W zakresie jonów, jednak rozbieżność wydaje się występować między stężeniami jonów znalezionych w wodzie morskiej i tych znalezionych w głowonogach. Ogólnie rzecz biorąc, wydają się one utrzymywać hipojoniczne stężenia sodu, wapnia i chlorku w przeciwieństwie do słonej wody. Siarczan i potas również występują w stanie hipojonicznym, z wyjątkiem układów wydalniczych głowonogów, gdzie mocz jest hiperjonowy. Jony te mogą swobodnie dyfundować, a ponieważ występują w hipojonicznych stężeniach w organizmie, będą się przemieszczać do organizmu z wody morskiej. Fakt, że organizm może utrzymywać hipojoniczne stężenia sugeruje nie tylko, że forma regulacji jonowej istnieje w głowonogach, ale również, że aktywnie wydalają one pewne jony, takie jak potas i siarczan, aby utrzymać homeostazę.

O. vulgaris ma system nerkowy w stylu mięczaka, który bardzo różni się od ssaków. System ten jest zbudowany wokół przydatku każdego rozgałęzionego serca, które jest w zasadzie przedłużeniem jego osierdzia. Te długie, nitkowate kanaliki filtrują krew do pary worków nerkowych, jednocześnie aktywnie wchłaniając glukozę i aminokwasy do krwiobiegu. Woreczki nerkowe aktywnie regulują stężenie jonów w moczu i aktywnie dodają do moczu związki azotowe i inne produkty odpadowe przemiany materii. Po zakończeniu filtracji i reabsorpcji, mocz jest opróżniany do jamy płaszczowej O. vulgaris przez parę brodawek nerkowych, po jednej z każdego worka nerkowego.

Temperatura i wielkość ciała bezpośrednio wpływają na zużycie tlenu przez O. vulgaris, co zmienia tempo metabolizmu. Kiedy spada zużycie tlenu, ilość wydalanego amoniaku również spada z powodu spowolnionego tempa metabolizmu. O. vulgaris posiada cztery różne płyny znajdujące się w jego organizmie: krew, płyn osierdziowy, mocz i płyn nerkowy. Mocz i płyn nerkowy mają wysokie stężenie potasu i siarczanów, ale niskie stężenie chlorków. Mocz ma niskie stężenie wapnia, co sugeruje, że został on aktywnie usunięty. Płyn nerkowy ma podobne stężenie wapnia jak krew. Stężenie chlorków jest wysokie we krwi, natomiast sodu jest zmienne. Płyn osierdziowy ma stężenie sodu, potasu, chloru i wapnia podobne do słonej wody, co potwierdza tezę, że O. vulgaris nie osmoreguluje, lecz dostosowuje się. Ma jednak niższe stężenie siarczanów. Przewód osierdziowy zawiera ultrafiltrat krwi znany jako płyn osierdziowy, a szybkość filtracji jest częściowo kontrolowana przez bogate w mięśnie i nerwy serca rozgałęzień. Wyrostki nerkowe przenoszą azot i inne produkty odpadowe z krwi do woreczków nerkowych, ale nie zwiększają ich objętości. Płyn nerkowy ma wyższe stężenie amoniaku niż mocz lub krew, dlatego woreczki nerkowe są utrzymywane w kwaśnym odczynie, aby ułatwić pobieranie amoniaku z przydatków nerkowych. Amoniak dyfunduje w dół gradientu stężeń do moczu lub do krwi, gdzie zostaje przepompowany przez serca rozgałęzione i wydostaje się przez skrzela. Wydalanie amoniaku przez O. vulgaris czyni je organizmami amonotelicznymi. Oprócz amoniaku, kilka innych azotowych produktów odpadowych zostały znalezione, aby być wydalane przez O. vulgaris, takich jak mocznik, kwas moczowy, puryny i niektóre wolne aminokwasy, ale w mniejszych ilościach.

Wewnątrz worków nerkowych, dwa rozpoznawane i specyficzne komórki są odpowiedzialne za regulację jonów. Te dwa rodzaje komórek są komórki tworzące lacuna i komórki nabłonkowe, które są typowe dla kanalików nerkowych. Komórki nabłonka są ciliated, cylindryczne i spolaryzowane z trzech odrębnych regionów. Te trzy regiony to blaszka apikalna, cytoplazmatyczna środkowa i blaszka podstawna. Środkowy region cytoplazmatyczny jest najbardziej aktywny z tych trzech regionów ze względu na koncentrację wielu organelli w jego obrębie, takich jak mitochondria oraz gładkie i szorstkie retikulum endoplazmatyczne, między innymi. Wzrost aktywności wynika z zazębiającego się labiryntu laminy podstawnej, tworzącego aktywność krzyżową, podobną do bogatych w mitochondria komórek występujących u teleostów ryb morskich. Komórki lakunotwórcze charakteryzują się kontaktem z blaszką podstawną, ale nie sięgają do apikalnego brzegu komórek nabłonka towarzyszącego i znajdują się w nabłonku serca rozgałęzień. Kształt jest bardzo zróżnicowany i są czasami bardziej gęste elektronowo niż komórki nabłonka, postrzegane jako „rozproszone nerki” regulujące stężenie jonów.

Jedną z adaptacji O. vulgaris jest pewna bezpośrednia kontrola nad nerkami. Jest w stanie przełączyć się na woli między prawą lub lewą nerką robi większość filtracji, a także może regulować szybkość filtracji tak, że szybkość nie wzrasta, gdy zwierzęcia ciśnienie krwi idzie w górę z powodu stresu lub ćwiczeń. Niektóre gatunki ośmiornic, w tym O. vulgaris, mają również przewód biegnący z przestrzeni gonadalnej do osierdzia rozgałęzionego. Wells teoretyzował, że ten przewód, który jest silnie unaczyniony i unerwiony, może umożliwiać reabsorpcję ważnych metabolitów z płynu owodniowego ciężarnych samic poprzez kierowanie tego płynu do wyrostków nerkowych.

TermoregulacjaEdit

Jako organizm oceaniczny, O. vulgaris doświadcza zmienności temperatury ze względu na wiele czynników, takich jak pora roku, położenie geograficzne i głębokość. Na przykład, ośmiornice żyjące w okolicach Neapolu mogą doświadczać temperatury 25 °C latem i 15 °C zimą. Zmiany te zachodziłyby jednak dość stopniowo, a więc nie wymagałyby żadnych ekstremalnych regulacji.

Ośmiornica pospolita jest poikilotermiczną, eurytermiczną ektotermą, co oznacza, że dostosowuje się do temperatury otoczenia. Oznacza to, że nie ma rzeczywistego gradientu temperatury między organizmem a jego środowiskiem, a obie są szybko wyrównane. Jeśli ośmiornica pływa do cieplejszego miejsca, zyskuje ciepło z otaczającej wody, a jeśli pływa do zimniejszego otoczenia, traci ciepło w podobny sposób.

O. vulgaris może stosować zmiany behawioralne do zarządzania szerokimi odmianami temperatur środowiskowych. Tempo oddychania u ośmiornic jest wrażliwe na temperaturę – oddychanie wzrasta wraz z temperaturą. Zużycie tlenu wzrasta w wodzie o temperaturze od 16 do 28 °C, osiąga maksimum w temperaturze 28 °C, a następnie zaczyna spadać w temperaturze 32 °C. Optymalna temperatura dla metabolizmu i zużycia tlenu wynosi od 18 do 24 °C. Zmiany temperatury mogą również powodować zmiany w poziomie białka w hemolimfie wraz z konsumpcją tlenu. W miarę wzrostu temperatury stężenie białek wzrasta, aby dostosować się do temperatury. Wzrasta również kooperatywność hemocyaniny, ale maleje jej powinowactwo. I odwrotnie, spadek temperatury powoduje spadek kooperatywności barwnika oddechowego i wzrost powinowactwa. Niewielki wzrost P50, który następuje wraz ze zmianą temperatury, pozwala na utrzymanie wysokiego ciśnienia tlenu w kapilarach, co umożliwia zwiększoną dyfuzję tlenu do mitochondriów w okresach wysokiego zużycia tlenu. Wzrost temperatury powoduje większą aktywność enzymów, jednak spadek powinowactwa do hemocyjaniny pozwala na utrzymanie aktywności enzymów na stałym poziomie i utrzymanie homeostazy. Najwyższe stężenie białek w hemolimfie obserwuje się w temperaturze 32 °C, a następnie spada w temperaturach powyżej tej wartości. Powinowactwo do tlenu we krwi zmniejsza się o 0,20 kPa/°C przy pH 7,4. Tolerancja termiczna ośmiornicy jest ograniczona przez jej zdolność do zużywania tlenu, a gdy nie dostarczy ona wystarczającej ilości tlenu do krążenia w ekstremalnych temperaturach, skutki mogą być śmiertelne. O. vulgaris ma niezależną od pH rezerwę żylną, która reprezentuje ilość tlenu, która pozostaje związana z pigmentem oddechowym przy stałym ciśnieniu tlenu. Rezerwa ta pozwala ośmiornicy tolerować szeroki zakres pH związany z temperaturą.

Jako konformer temperatury, O. vulgaris nie ma żadnych specyficznych organów lub struktur dedykowanych do produkcji ciepła lub wymiany ciepła. Podobnie jak wszystkie zwierzęta, produkują ciepło w wyniku zwykłych procesów metabolicznych, takich jak trawienie pokarmu, ale nie podejmują żadnych specjalnych środków, aby utrzymać temperaturę ciała w określonym zakresie. Preferowana przez nie temperatura bezpośrednio odzwierciedla temperaturę, do której są zaaklimatyzowane. Ich dopuszczalny zakres temperatur otoczenia wynosi 13-28 °C, a optimum dla maksymalnej wydajności metabolicznej to około 20 °C.

Jako zwierzęta ektotermiczne, ośmiornice pospolite znajdują się pod silnym wpływem zmian temperatury. Wszystkie gatunki mają preferencje termiczne, gdzie mogą funkcjonować przy ich podstawowej szybkości metabolizmu. Niskie tempo metabolizmu pozwala na szybki wzrost, dlatego głowonogi te łączą się w pary, gdy woda staje się najbliższa strefie preferencyjnej. Wzrost temperatury powoduje wzrost zużycia tlenu przez O. vulgaris. Zwiększone zużycie tlenu może być bezpośrednio związane z tempem metabolizmu, ponieważ rozkład cząsteczek takich jak glukoza wymaga dopływu tlenu, co wyjaśnia cykl Krebsa. Ilość wydalanego amoniaku odwrotnie, maleje wraz ze wzrostem temperatury. Spadek ilości wydalanego amoniaku jest również związany z metabolizmem ośmiornicy, ponieważ wraz ze wzrostem temperatury musi ona wydatkować więcej energii. Octopus vulgaris zmniejszy ilość wydalanego amoniaku w celu wykorzystania nadmiaru rozpuszczalników, które w przeciwnym razie zostałyby wydalone z powodu zwiększonego tempa metabolizmu. Ośmiornice nie regulują swojej temperatury wewnętrznej, dopóki nie osiągnie ona progu, przy którym muszą zacząć ją regulować, aby zapobiec śmierci. Wzrost tempa metabolizmu wykazany z rosnącą temperaturą jest prawdopodobnie spowodowany pływaniem ośmiornicy na płytsze lub głębsze głębokości, aby pozostać w preferencyjnej strefie temperatury.

.