Najbardziej znana nieznana kobieta w sztuce: Beatrice Portinari 2

Dante Gabriel Rossetti zaczął mieć obsesję na punkcie swojego imiennika i Beatrice wkrótce po jego wczesnych sukcesach jako malarza prerafaelitów. W grudniu 1849 r. napisał opowiadanie zatytułowane Ręka i dusza, które zostało opublikowane w następnym miesiącu w pierwszym numerze Zarodka, czasopisma ruchu, które redagował brat Rossettiego, William Michael.

Powieść opowiada o miłości dworskiej, artystycznej i religijnej żarliwości wyimaginowanego średniowiecznego malarza z włoskiego miasta Arezzo, który pozostaje w ściśle platońskim związku ze „swoją mistyczną damą, teraz ledwie w dziewiątym roku życia”, w tym samym wieku, w którym była Beatrycze, gdy Dante twierdził, że ją poznał.

Niedługo potem Rossetti zaczął szkicować do obrazu ich spotkania w czyśćcu.

W tym szkicu figuralnym do Spotkania Dantego i Beatrycze w czyśćcu, wykonanym w 1852 roku, Dante klęczy, gdy jego ukochana Beatrycze upomina go za zboczenie z drogi prawości.

Rossetti się rozmyślił i w latach 1853-54 namalował tę bardziej konwencjonalną kompozycję, ukazującą Dantego w pełnym rozkwicie i Beatrycze flankowaną przez anioły niosące złote krzyże. Jego szczegóły są jednak sprzeczne z relacją Dantego.

Mniej więcej w tym samym czasie Rossetti pracował nad bardziej narracyjną akwarelą przedstawiającą kolejne spotkanie tych dwojga, tym razem opartą na Vita Nuova, Beatrice Meeting Dante at a Marriage Feast, Denies Him Her Salutation (1852). Dante, ubrany w tradycyjną czerwień, jest tu ignorowany przez ukochaną, po tym jak wpadli na siebie na weselu. Uważa się, że jest to pierwszy obraz Rossettiego, w którym Elizabeth 'Lizzie’ Siddall jest modelką Beatrice.

W tym czasie Lizzie miała około 22 lat. Kobieta z klasy robotniczej, która początkowo pracowała w sklepie z artykułami krawieckimi w Londynie, nie mogła być bardziej oddalona od drobnej szlachty i zamożności Beatrice Portinari. Lizzie nie była również znana ze swojej urody: po raz pierwszy modelowała dla Waltera Deverella około 1849 roku, kiedy to została wybrana ze względu na swoją prostotę. Lizzie kontynuowała modelowanie dla prerafaelitów, a w latach 1851-52 osiągnęła sławę jako modelka do Ofelii Johna Everetta Millaisa.

Lizzie została artystką we własnej osobie, chociaż jej obrazy są niestety zaniedbane. W 1852 roku Lizzie zamieszkała z Rossettim, ale jej zdrowie zaczęło się pogarszać, prawdopodobnie w wyniku gruźlicy. Kiedy para wzięła ślub w 1860 roku, musiała być noszona za rogiem, aby pójść do kościoła w Hastings. Popadła w depresję i była uzależniona od laudanum (nalewki z opium). W 1861 r. urodziła martwo urodzoną córkę, a później w tym samym roku zaszła w drugą ciążę. Zmarła 11 lutego 1862 roku, w wyniku tego, co było prawie na pewno celowym przedawkowaniem laudanum.

Rossetti przeszedł następnie do bardziej fabularyzowanej akwareli Pierwsza rocznica śmierci Beatrycze (1853), ukazującej Dantego pocieszonego, gdy rysuje anioła w tym dniu pamięci o swojej ukochanej. Obraz znajduje się w centrum Florencji, zgodnie z widokiem przez okno po prawej stronie, ale patrząc przez drzwi po lewej stronie, widać nieprzyjemny wiejski ogród.

As Lizzie’s health declined, Rossetti created more ornate and icon-like paintings of Beatrice. Salutacja Beatrycze z lat 1859-63 wykorzystuje olej i złote liście na drewnie iglastym, osadzone w ramie, którą Rossetti sam zaprojektował i namalował. Łączy on literacką Beatrycze z Vita Nuova po lewej stronie z duchową Beatrycze z Boskiej Komedii po prawej, gdzie spotykają się w ziemskim raju na szczycie czyśćca. Na ramie znajdują się inskrypcje zaczerpnięte z poszczególnych dzieł, a pośrodku data i godzina (na zegarze słonecznym) śmierci Beatrice Portinari w 1290 r.

Beata Beatrix była kolejnym krokiem Rossettiego, który rozpoczął na poważnie dwa lata po śmierci Lizzie, w 1864 r., a ukończył w 1870 r., choć wstępne studia robił jeszcze za jej życia. Tło przedstawia Florencję, z jej charakterystycznym Ponte Vecchio nad rzeką Arno, a zegar słoneczny wskazuje godzinę dziewiątą rano, czas śmierci Beatrycze Portinari.

Za ekstatyczną postacią Beatrycze stoją Dante (po prawej) w swoim czepku i anielska postać Miłości po lewej. Beatrycze jest blada i zbliża się jej śmierć. Oczy ma zamknięte, czeka na uwolnienie. Czerwony ptak z aureolą przyniósł jej kwiat maku, co bezpośrednio kojarzy się ze snem i laudanum. Beatrice to bez wątpienia Lizzie.

Po raz pierwszy mamy relację artysty o odczytaniu jego własnego obrazu, w liście, który Rossetti napisał do jego pierwszego właściciela w 1871 roku. Ustala, że jego literackim odniesieniem jest Vita Nuova, a dzieło ucieleśnia „symbolicznie śmierć Beatrycze potraktowaną w tym dziele.” Ale nie przedstawia śmierci jako takiej, raczej „oddaje” ją „pod pozorem transu”, w którym zostaje ona nagle „uniesiona” z ziemi do nieba.

Czerwony ptak jest posłańcem śmierci, który upuszcza kwiat maku w ręce Beatrycze, ponieważ zamknęła ona oczy, aby zobaczyć oblicze Boga. Mogło to równie dobrze odnosić się do Lizzy, a nie do Beatrycze.

Rossetti nigdy nie pozbył się tej obsesji. W 1871 roku powrócił do tematu w czymś, co okazało się być jego największym obrazem w historii, a opierało się na oryginalnym studium akwarelowym (obecnie w Tate Gallery), które wykonał już w 1856 roku.

Dziesięć lat po śmierci Lizzie, Rossetti utkał bardziej złożony Sen Dantego w dniu śmierci Beatrycze, którego jest to kopia artysty z 1880 roku z jego oryginału z 1871 roku. Istnieją odniesienia do Beatrix Beatrix, w czerwonych ptaków na lewej i prawej krawędzi, a jego model Beatrice była Jane Morris, żona Williama Morrisa, projektant i jego bliski przyjaciel. Jane Burden, jako że była przed ślubem z Williamem Morrisem, miała podobne pochodzenie do Lizzie Siddall, od skromnego pochodzenia do modelki artystów, a następnie do kręgu prerafaelitów. Jane i Rossetti został kochanków w około 1865 roku, kiedy był jeszcze pracuje na Beatrix Beatrix, ale ich związek schłodzone later.

Rossetti odlewa wkładka sen w czerwieni, dla miłości, pokazując czerwony i skrzydlate anioł miłości całuje umierającego Beatrice. Trzyma on w ręku nie kwiat – na podłodze rozrzucone są czerwone róże – lecz strzałę miłości.

Modelką kobiety z prawej strony była Marie Spartali Stillman, a jej mąż William James Stillman modelował twarz Dantego: pojawią się oni ponownie w następnym artykule o Beatrycze.

Wśród ostatnich obrazów Rossettiego przedstawiających Beatrycze, najwspanialszym jest Salutacja Beatrycze (1880-82), namalowana w ostatnich latach życia artysty. Jest on częściowo zaczerpnięty z postaci Beatrycze z lewego panelu wcześniejszego Salutation of Beatrice, a za modelkę ponownie posłużyła mu Jane Morris. W oddali, siedząc na studni, znajdują się postacie Dantego i tego samego czerwonego anioła Miłości, a może mimo wszystko śmierci.

Z chwilą śmierci Rossettiego w 1882 roku, Beatrycze i Lizzie powinny były zostać ostatecznie złożone do grobu, ale nie zostały, jak pokażę w jutrzejszym końcowym wyborze obrazów.

.