MacArthur nie wierzył, że uda mu się wygrać wojnę bez desantu amfibijnego głęboko za liniami wroga, i zaczął myśleć o desancie już w lipcu. Jako trzon sił desantowych on i szefowie połączonych sztabów wybrali 1 Dywizję Piechoty Morskiej i pozostałą w Ósmej Armii 7 Dywizję Piechoty. W miarę rozwoju sił, włączono do nich także południowokoreańskie jednostki piechoty morskiej i morskiej oraz szereg amerykańskich oddziałów wsparcia. Całość sił została oznaczona jako X Korpus i była dowodzona przez generała dywizji Edwarda M. Almonda, szefa sztabu MacArthura.
Bert Harey-© Hulton Deutsch/PNI
Na miejsce lądowania MacArthur wybrał Inch’ŏn, portowe ujście Seulu na zachodnim wybrzeżu Korei. Na przeszkodzie lądowania w tym miejscu stanęły liczne problemy: duże różnice pływów, miny, zwariowana kołderka wysp i mielizny oraz niebezpieczna bliskość posiłków KPA z Seulu. MacArthur zlekceważył wszystkie te obawy. Po bombardowaniu z dział morskich i powietrza 14 września, następnego dnia marines zaatakowali kluczowy punkt obrony portu, wyspę Wŏlmi, a późnym popołudniem zajęli sam Inch’ŏn. Północnokoreański opór był uparty, ale słabo rozwinięty. 25 września do Seulu wkroczyła 1 Dywizja Piechoty Morskiej, której towarzyszyły jednostki armii Republiki Korei i Stanów Zjednoczonych. Większa część 7 Dywizji ruszyła do Suwŏn, gdzie 26 września nawiązała kontakt z Ósmą Armią. MacArthur i Syngman Rhee wmaszerowali do zniszczonego budynku Kapitolu i ogłosili Koreę Południową wyzwoloną.
NARA
Encyclopædia Britannica, Inc.See all videos for this article
Jako zorganizowana siła terenowa, KPA rozpadła się, straciwszy w sierpniu i wrześniu 13 000 jako jeńców i 50 000 jako ofiary. Niemniej jednak, około 25 000 najlepszych żołnierzy ruszyło w góry i pomaszerowało do domu jako spójne jednostki; kolejne 10 000 pozostało w Korei Południowej jako partyzanci. Gdy komuniści ruszyli na północ, zabrali ze sobą tysiące Południowych Koreańczyków jako zakładników i robotników przymusowych, a kolejne tysiące rozstrzelali – najbardziej niesławnie w Taejŏn, gdzie zmasakrowano 5000 cywilów. Armia Republiki Korei i policja narodowa ze swej strony okazały niewiele sympatii komunistom z południa, których znaleźli lub podejrzewali, a samoloty amerykańskie atakowały ludzi i miejsca z niewielką powściągliwością. W rezultacie w ostatnich dwóch tygodniach września doszło do okrucieństw porównywalnych z tymi, które widziano w Europie podczas bratobójczej wojny trzydziestoletniej w XVII wieku.
Jeszcze przed lądowaniem w Inch’ŏn MacArthur myślał o kampanii w Korei Północnej, choć jego plany nigdy nie wykraczały poza ustanowienie linii w poprzek tak zwanej talii koreańskiej, od P’yŏngyang na zachodzie do Wŏnsan na wschodzie. 27 września Szefowie Połączonych Sztabów dali mu ostateczne uprawnienia do prowadzenia operacji na północ od 38 równoleżnika, jednak polecono mu ograniczyć działania w przypadku interwencji rosyjskiej lub chińskiej. Dla UNC cel wojny został rozszerzony. Jak ogłosiło Zgromadzenie Ogólne ONZ 7 października, miał on obejmować zajęcie całej Korei Północnej i wyeliminowanie KPA jako zagrożenia dla politycznej odbudowy Korei jako jednego narodu. W tym celu jednostki ROKA przekroczyły równoleżnik 1 października, a jednostki armii amerykańskiej 7 października. I Korpus RK szybko maszerował w górę autostrady na wschodnim wybrzeżu, wygrywając wyścig o Wŏnsan; 19 października I Korpus USA zdobył P’yŏngyang. Rząd Kim Il-sunga, z resztkami dziewięciu dywizji KPA, wycofał się do górskiego miasta Kanggye. Dwie inne dywizje, którym towarzyszyli radzieccy doradcy i siły obrony przeciwlotniczej, ruszyły na północny zachód w kierunku rzeki Yalu i granicy chińskiej w Sinŭiju. UNC zakładało, że KPA straciła wolę walki. W rzeczywistości czekała ona na ratunek.