Badanie wszechobecnego niepokoju i zafiksowania na punkcie czasu, widocznego w sztuce lat 60.
W latach 60. sztuka wypadła z czasu; zarówno artyści, jak i krytycy stracili orientację w czasie w odpowiedzi na to, co E. M. Cioran nazwał „brakiem prawa do czasu”. Ten lęk i niepokój związany z czasem, który Pamela Lee nazywa „chronofobią”, przecinał różne ruchy, media i gatunki, i był widoczny w dziełach od rzeźb kinetycznych po filmy Andy’ego Warhola. Pomimo swojej wszechobecności, temat czasu i sztuki lat 60. nie został w dużej mierze zbadany w historycznych opracowaniach dotyczących tego okresu. Chronofobia jest pierwszą krytyczną próbą zdefiniowania tej obsesji i przeanalizowania jej w odniesieniu do sztuki i technologii.
Lee omawia chronofobię sztuki w odniesieniu do pojawienia się Wieku Informacji w kulturze powojennej. Towarzyszące jej gwałtowne przemiany technologiczne, w tym pojawienie się komputerów i procesów automatyzacji, wytworzyły u wielu dotkliwe poczucie historycznej niewiedzy; pozornie przyspieszone tempo życia zaczęło przerastać wszelkie próby nadania sensu teraźniejszości. Lee postrzega stosunek sztuki lat 60. do czasu jako historyczne preludium do naszej obecnej fiksacji na punkcie czasu i szybkości w kulturze cyfrowej. Refleksja nad kulturowym niepokojem dotyczącym tymczasowości z lat 60. pomaga nam uhistorycznić nasz obecny stosunek do technologii i czasu.