Mikroalbuminuria jest definiowana jako wydalanie 30-300 mg albuminy na 24 godziny (lub 20-200 mcg/min lub 30-300 mcg/mg kreatyniny) w 2 z 3 zbiorów moczu.
Wykrywanie niskich poziomów wydalania albumin (mikroalbuminuria) zostało powiązane z identyfikacją rozpoczynającej się cukrzycowej choroby nerek. Ta faza wymaga agresywnego postępowania, aby zapobiec lub opóźnić jawną nefropatię cukrzycową.
Mikroalbuminuria jest predyktorem wyników u pacjentów z chorobą nerek. Ponadto jest ona predyktorem zachorowalności i śmiertelności u pacjentów, którzy nie mają dowodów na istotną chorobę nerek. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym mikroalbuminuria jest skorelowana z przerostem lewej komory serca. Zarówno u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, jak i u pacjentów normotensyjnych mikroalbuminuria jest predyktorem zwiększonego ryzyka zachorowalności i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Chociaż tradycyjnie preferuje się 24-godzinne wydalanie, wykazano, że stosunek albuminy do kreatyniny jest podobnie ważnym narzędziem przesiewowym w nefropatii cukrzycowej.
Wskazania/zastosowania
Patrz poniższa lista:
-
Roczny skrining w kierunku mikroalbuminurii jest wskazany u wszystkich osób z cukrzycą.
-
Screening w kierunku mikroalbuminurii jest stosowany w diagnostyce zaburzeń czynności nerek.
-
U pacjentów z cukrzycą i nadciśnieniem tętniczym mikroalbuminuria jest predyktorem rozwoju klinicznej choroby nerek w przyszłości. Jest również predyktorem zachorowalności i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Rozważania
Wykonywanie 24-godzinnej zbiórki moczu w celu oznaczenia białkomoczu i klirensu kreatyniny jest zbędne, ponieważ punktowa próbka moczu do pomiaru stosunku albuminy do kreatyniny jest wystarczająca do rozpoznania i terapii. Co ważniejsze, ćwiczenia fizyczne, białko w diecie i utrzymywanie wyprostowanej pozycji ciała zwiększają wydalanie albumin.
Konwencjonalna 24-godzinna zbiórka moczu na albuminę wykazuje duże zróżnicowanie w wydalaniu albumin z moczem. Dodatkowo jest ona bardzo niewygodna dla pacjenta. Stosunek albuminy do kreatyniny w porannym moczu punktowym pobranym po przebudzeniu (przed śniadaniem lub wysiłkiem fizycznym) jest uważany za miarodajny test wydalania albuminy z moczem. Jest on prosty i niedrogi, nie wymaga 24-godzinnej zbiórki moczu, a co najważniejsze, daje wynik ilościowy, który dobrze koreluje z 24-godzinnymi wartościami moczu w szerokim zakresie wydalania białka. Stosunek albuminy (mcg/L) do kreatyniny (mg/L) mniejszy niż 30 jest normalny; stosunek 30-300 oznacza mikroalbuminurię, a wartości powyżej 300 są uważane za makroalbuminurię. Na standardowym bagnecie do badania moczu, 10-20 mg/dl jest minimalną granicą wykrywalności białka. Jeśli wynik badania jest pozytywny, pacjent prawdopodobnie ma mikroalbuminurię. Mikroalbuminuria nie jest wykrywalna przy pomocy bagnetu do badania moczu.
Zmniejszenie współczynnika filtracji kłębuszkowej jest zwykle poprzedzone mikroalbuminurią. Mikroalbuminuria sygnalizuje powikłania nerkowe i sercowo-naczyniowe cukrzycy, dlatego wszyscy chorzy na cukrzycę powinni co roku badać mocz na obecność mikroalbuminy. Nie ma konieczności badania mikroalbuminurii u pacjentów z utrwalonym białkomoczem. Leczenie przeciwnadciśnieniowe zmniejsza albuminurię i hamuje jej progresję nawet u normotensyjnych chorych na cukrzycę.
Terapia inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACEI) zmniejsza ryzyko jawnej nefropatii związanej z mikroalbuminurią w cukrzycy typu 1 i 2, podobny efekt obserwuje się również u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych blokerami receptora angiotensyny (ARB). Nie ma wystarczających danych potwierdzających zasadność stosowania terapii skojarzonej ACEI i ARB u pacjentów z mikroalbuminurią. W badaniu Heart Outcome Prevention Evaluation (HOPE) wykazano, że u chorych na cukrzycę z mikroalbuminurią leczonych ACEI występuje istotnie mniejsze ryzyko chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Albuminuria jest czynnikiem ryzyka postępującej utraty funkcji nerek. Albuminuria może być skutecznie zmniejszona przez inhibitory układu renina-angiotensyna (RAS). Celem terapii renoprotekcyjnej powinno być maksymalne zmniejszenie albuminurii do możliwie najmniejszego poziomu. U pacjentów bez cukrzycy, ale z białkomoczem i niewydolnością nerek, zwiększenie dawki benazeprilu lub losartanu przeciwko białkomoczowi przyniosło dalsze korzyści w odniesieniu do wyników leczenia nerek.