Święto to upamiętnia wizytę Maryi u jej kuzynki Elżbiety, opisaną przez ewangelistę Łukasza (1, 39-56). Bonawentury, ustanowione podczas kapituły generalnej zakonu w 1263 r.
„W tym czasie Maryja wyruszyła w drogę i udała się tak szybko, jak mogła, w góry, do pewnego miasta w Judzie. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. I stało się, że gdy tylko Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, dziecko podskoczyło w jej łonie, a Elżbieta została napełniona Duchem Świętym. Wydała głośny okrzyk i powiedziała: „Ze wszystkich kobiet jesteś najbardziej błogosławiona i błogosławiony jest owoc Twojego łona. Dlaczego miałabym być zaszczycona wizytą matki mojego Pana? Spójrz, w chwili, gdy twoje pozdrowienie dotarło do moich uszu, dziecko w moim łonie skakało z radości. Tak, błogosławiona jest ta, która uwierzyła, że spełni się obietnica złożona jej przez Pana.””. z Ewangelii wg św. Łukasza (1,39 ss)
W okresie Wielkiej Schizmy Urban VI i Bonifacy IX wprowadzili je (1389) do kalendarza rzymskiego z nadzieją, że ten akt zawierzenia Maryi położy kres podziałowi. Sobór Bazylejski nakazał jego obchodzenie, ale dopiero za św. Piusa V osiągnęło ono stopień powszechnej celebracji, w dniu 2 lipca. W 1969 r. święto zostało przeniesione na 31 maja, aby podkreślić biblijny podział czasowy między uroczystością Zwiastowania (25 marca) a narodzinami św. Jana Chrzciciela (24 czerwca).
Rozważając historyczne wydarzenie wizyty Marii u kuzynki Elżbiety, należy przypomnieć Zwiastowanie, z którego wszystko się wzięło. Marii zostało objawione, że będzie matką Zbawiciela i natychmiast udała się, aby podzielić się tą dobrą nowiną ze swoją kuzynką Elżbietą, która mimo podeszłego wieku sześć miesięcy wcześniej poczęła syna.
Była to wizyta charytatywna, odbyta kosztem długiej podróży z Nazaretu do Judei. Gdy tylko Elżbieta usłyszała głos Maryi, dziecko „skoczyło w jej łonie”. Nazwała Maryję „błogosławioną między wszystkimi niewiastami” i błogosławioną za to, że uwierzyła anielskiej zapowiedzi. Maryja odpowiedziała Magnificatem, doskonałą pieśnią uwielbienia i dziękczynienia za tajemnicę Wcielenia – zbiorem cytatów biblijnych, szczególnie inspirowanych psalmami, modlitwą bardzo osobistą, ale jednocześnie odpowiednią dla wszystkich i dlatego odmawianą codziennie podczas nieszporów; można powiedzieć, że każdego dnia roku (a nie tylko 31 maja) Kościół obchodzi pamiątkę Nawiedzenia.
Czytanie podane w Brewiarzu na to święto jest zaczerpnięte z homilii św. Bedy:
„Nie tylko błogosławiona między niewiastami, ale jeszcze bardziej błogosławiona między wszystkimi błogosławionymi niewiastami. Nie tylko błogosławiona między niewiastami, ale jeszcze bardziej błogosławiona między wszystkimi błogosławionymi niewiastami, gdyż owoc jej łona nie jest błogosławiony na sposób świętych, lecz jak mówi Apostoł: Od której pochodzi Chrystus według ciała, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki”. Ponadto „nasza ziemia wydała swój owoc, gdy sama Dziewica, której ciało było z naszej ziemi, porodziła Syna współrównego Ojcu w swej boskości, ale także współistotnego Jego Matce w prawdzie Jego człowieczeństwa”.
Na długo przed formalnym ustanowieniem tego święta (XIII w.) liczni artyści przedstawiali Nawiedzenie za pomocą sztuki figuratywnej; wizerunki te są szczególnie częste w cennych Psałterzach i w innych XII-wiecznych księgach liturgicznych.
WIDEO PILGRIMAGE: AIN-KAREM – Kościół Nawiedzenia, Palestyna (Ziemia Święta)
.