Kwaśny deszcz

Kwaśny deszcz, zwany również kwaśnym opadem lub kwaśną depozycją, opad posiadający pH około 5,2 lub niższe, wytwarzany głównie z emisji dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOx; połączenie NO i NO2) z działalności człowieka, głównie spalania paliw kopalnych. W krajobrazach wrażliwych na kwasy, osadzanie się kwasów może obniżyć pH wód powierzchniowych i zmniejszyć różnorodność biologiczną. Osłabia drzewa i zwiększa ich podatność na uszkodzenia spowodowane innymi czynnikami stresogennymi, takimi jak susza, ekstremalne zimno i szkodniki. Na obszarach wrażliwych na kwasy, kwaśne deszcze pozbawiają glebę ważnych składników odżywczych i buforowych, takich jak wapń i magnez, i mogą uwalniać aluminium, związane z cząstkami gleby i skał, w toksycznej rozpuszczonej formie. Kwaśny deszcz przyczynia się do korozji powierzchni narażonych na zanieczyszczenie powietrza i jest odpowiedzialny za pogorszenie stanu wapiennych i marmurowych budynków i zabytków.

Fraza kwaśny deszcz została po raz pierwszy użyta w 1852 roku przez szkockiego chemika Roberta Angusa Smitha podczas jego badań chemii wody deszczowej w pobliżu miast przemysłowych w Anglii i Szkocji. Zjawisko to stało się ważną częścią jego książki „Air and Rain: The Beginnings of a Chemical Climatology” (1872). Jednak dopiero na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku kwaśne deszcze zostały uznane za regionalny problem środowiskowy, który dotyka dużych obszarów Europy Zachodniej i wschodniej części Ameryki Północnej. Kwaśne deszcze występują również w Azji, części Afryki, Ameryce Południowej i Australii. Jako globalny problem środowiskowy, jest on często przyćmiewany przez zmiany klimatyczne. Chociaż problem kwaśnych deszczy został znacznie zredukowany na niektórych obszarach, pozostaje on ważnym problemem środowiskowym w obrębie i pod wiatr od głównych przemysłowych i przemysłowych regionów rolniczych na całym świecie.

.