Krezus, (zm. ok. 546 p.n.e.), ostatni król Lidii (panował ok. 560-546), który słynął z wielkiego bogactwa. Podbił Greków z kontynentalnej Jonii (na zachodnim wybrzeżu Anatolii) i został z kolei podporządkowany Persom.
Członek dynastii Mermnadów, Krezus objął tron po swoim ojcu, Aljattesie, po walce z przyrodnim bratem. Mówi się, że Krezus działał jako wicekról i głównodowodzący przed śmiercią swojego ojca. Zakończył podbój kontynentalnej Jonii, zdobywając Efez i inne miasta w zachodniej Anatolii. Brak sił morskich zmusił go do zawierania sojuszy z wyspiarzami z Ionii, a nie do ich podboju. Jego bogactwo było przysłowiowe i złożył wiele bogatych darów wyroczni w Delfach.
Po obaleniu imperium medyjskiego przez Persów pod wodzą Achemenesa Cyrusa II Wielkiego (550 r.), Krezus musiał zmierzyć się z rosnącą potęgą imperium perskiego. Król lidyjski zawarł koalicję z Nabonidusem z Babilonu, a Egipt i Sparta obiecały wysłać wojska. Przejmując inicjatywę, Krezus najechał Kapadocję, region we wschodniej Anatolii. Po ewidentnie nierozstrzygniętej bitwie pod Pterią wrócił do swojej stolicy, Sardis, by zebrać siły konfederacji. Cyrus ruszył za nim w pościg, zaskoczył go całkowicie i szturmem zdobył miasto (546).
Dalsze losy Cyrusa są opisane w kilku starożytnych źródłach. Według greckiego poety Bachylidesa, Krezus próbował spalić się na stosie pogrzebowym, ale został schwytany. Herodot twierdzi, że król, skazany przez Cyrusa na spalenie żywcem, został uratowany przez boga Apolla i ostatecznie towarzyszył następcy Cyrusa, Kambyzesowi II, w podróży do Egiptu. Urodzony w Grecji perski lekarz Ctesias twierdzi, że Krezus związał się następnie z dworem Cyrusa i otrzymał namiestnictwo Bareny w Medii.
Jedną z najbardziej znanych opowieści dotyczących Krezusa jest relacja Herodota o (fikcyjnym) spotkaniu Krezusa z ateńskim prawodawcą Solonem. Solon miał ponoć wykładać swemu gospodarzowi, że szczęście, a nie bogactwo, jest podstawą szczęścia.