KendoEdit
Kendo, jak wiele innych form sztuk walki w Japonii, jest bardzo dumne ze swoich samurajskich tradycji. Powiedzenie kendo „Zaczyna się od etykiety i kończy na etykiecie” (礼に始まり、礼に終わる, Rei ni Hajimari, Rei ni Owaru) pomaga zilustrować znaczenie grzeczności i sportowego zachowania w jego praktyce. Ojigi jest szczególnie istotnym trybikiem w systemie etykiety, tak, że praktykujący kendo może kłaniać się aż osiemdziesiąt razy podczas turnieju lub praktyki.
Przede wszystkim, praktykujący kendo kłaniają się dojo za każdym razem, gdy wchodzą i wychodzą z budynku, ponieważ jest on uważany za świętą przestrzeń w praktyce sztuk walki. Po przybyciu, uczniowie kłaniają się swoim nauczycielom i seniorom na powitanie, zaczynając od najwyższego rangą członka. Na początku i na końcu meczu, przeciwnicy kłaniają się sobie na znak wzajemnego szacunku i pokory. Przed każdym treningiem, zawodnik kłania się najpierw shōmenowi (正面, kierunek ołtarza Shinto lub najważniejszej osobie), następnie kłania się swoim nauczycielom, a na końcu swojemu partnerowi treningowemu. Podczas turnieju, zawodnicy pierwszego i ostatniego meczu zazwyczaj kłaniają się przed sędziami, zanim ukłonią się sobie nawzajem. Konwencjonalnie, formalne ojigi, takie jak keirei lub saikeirei jest konieczne, gdy zwracamy się do osób z wyższych pozycji, podczas gdy bardziej swobodny ukłon około 15° jest typowy pomiędzy przeciwnikami. Gdy wymagane jest zarei, zawodnicy muszą najpierw uklęknąć do pozycji seiza (着座, Chakuza). W praktyce kendo, zwyczajem jest, że zawodnicy klękają najpierw zginając lewą nogę i wstają najpierw prawą nogą, powszechnie znane jako sazauki (左座右起) w języku japońskim. Mówi się, że służy to celowi z dawnych czasów, aby upewnić się, że zawsze można wyciągnąć katanę tak szybko jak to możliwe w nagłych wypadkach, ponieważ katana jest zwykle noszona po lewej stronie ciała. Z podobnego powodu, prawa ręka powinna pozostawać nieco w tyle za lewą w osiąganiu ich ostatecznych pozycji na podłodze.
Wizyty w świątyniach ShintoEdit
Podobnie jak sama religia, etykieta modlitwy w shintoizmie przeszła dramatyczne zmiany na przestrzeni wieków. We współczesnej Japonii, czciciele w świątyni Shinto zazwyczaj stosują się do tak zwanej procedury 2 ukłonów, 2 klapsów i 1 ukłonu (二拝二拍手一拝).
Przede wszystkim, po przybyciu do sanktuarium, właściwe jest, aby czciciele wykonali lekkie eshaku w kierunku głównego budynku świątyni, gdy przekraczają torii, która jest uważana za świętą bramę pomiędzy światem przyziemnym a królestwem bogów. Ta sama procedura ma zastosowanie, kiedy opuszczają kompleks świątynny.
Kiedy zbliżają się do głównego budynku świątyni, uznaje się za godne szacunku wykonanie kolejnego eshaku w kierunku ołtarza jako wprowadzenie. Następnie większość wiernych wrzuca kilka japońskich monet do puszki ofiarnej (賽銭箱, Saisen-bako) i dzwoni dzwonem nad wejściem w celu uzyskania błogosławieństwa. W głównym procesie modlenia się, czciciele powinni najpierw wykonać dwa głębokie pokłony do 90°, aby oddać hołd Shinto kami, a następnie głośno klasnąć dwa razy przed klatką piersiową. Podobnie jak hałas wydawany przez monety i dzwonek, głośne klaskanie ma według wierzeń wywoływać efekt egzorcyzmowania negatywnej energii lub złych duchów. Na koniec, po złożeniu życzeń kami z obiema dłońmi trzymanymi razem w pozycji klaskania, czciciel powinien opuścić ręce i wykonać kolejny głęboki ukłon, aby zakończyć ceremonię modlitwy.
PogrzebyEdit
W tradycyjnym buddyjskim pogrzebie w Japonii, zwyczajowo goście opłakują zmarłego paląc sproszkowane kadzidła (お焼香, O-shōkō), raz podczas stypy (通夜, Tsuya), a później ponownie podczas ceremonii pożegnalnej (告別式, Kokubetsu-shiki). Chociaż istnieją różne warianty rytuału, wersja obejmująca ritsurei (ukłony na stojąco) jest najbardziej rozpowszechniona we współczesnym społeczeństwie.
Przede wszystkim, najbliżsi krewni zmarłego wykonają formalny ukłon w stronę mnichów buddyjskich, którzy są zatrudnieni do intonowania sutry religijnej, oraz wszystkich innych gości, aby podziękować im za obecność. Następnie, jeden po drugim podchodzą do stacji palenia kadzideł (焼香台, Shōkō-dai) w pobliżu trumny, aby oddać szacunek i pożegnać zmarłego. Zwykli goście podążają za nimi lub, w innych przypadkach, ustawiają się w kolejce, aby odwiedzić oddzielną stację palenia kadzideł, znajdującą się nieco dalej. Wszyscy żałobnicy powinni wykonać głęboki ukłon przed portretem zmarłego, trzymając dłonie razem zgodnie z buddyjską modą. Następnie powinni prawą ręką wyłuskać z pojemnika trochę sproszkowanego kadzidła (抹香, Makkō), podnieść je do czoła i pokornie wrzucić do palnika kadzideł. Proces ten może być powtarzany do trzech razy w zależności od zwyczajów religijnych danego regionu. Nie mniej istotne jest również to, że zwykli goście kłaniają się rodzinie pogrążonej w żałobie przed i po procedurze palenia kadzideł, aby okazać swoje kondolencje.
Ceremonia parzenia herbatyEdit
Ceremonia picia herbaty (茶道, Sadō) to tradycyjna forma sztuki w Japonii obejmująca rytualne przygotowanie i spożywanie sproszkowanej zielonej herbaty wraz z pasującymi do niej japońskimi deserami. Każdy element tego doświadczenia, od kaligrafii na ścianach po dekoracje naczyń, jest starannie dostosowany do koncepcji estetycznych gospodarza, aby pasował do pory roku i tematu spotkania. Dlatego ważne jest, aby goście okazywali swoją wdzięczność za ciężką pracę gospodarza, zachowując się z pokorą i szacunkiem.
Kiedy się kłaniaćEdit
Zwykła ceremonia parzenia herbaty składa się zazwyczaj z mniej niż pięciu gości, których rangi, pozycje siedzące i obowiązki podczas ceremonii zostaną ustalone wcześniej. Wybrany zostanie gość honorowy (主客, Shukyaku), który zawsze będzie podawany jako pierwszy i będzie brał udział w większości ceremonialnych rozmów z gospodarzem (亭主, Teishu).
Przed wejściem do herbaciarni, każdy gość powinien indywidualnie wykonać formalny ukłon w stronę samego miejsca w szacunku dla jego głębokiej duchowości. Po wejściu, przed oficjalnym rozpoczęciem ceremonii, goście mogą poświęcić swój czas na podziwianie ozdób w tokonoma i przyborów na stacji przygotowywania herbaty (点前座, Temae-za), które są starannie dobrane do tematu imprezy. Niezwykle ważne jest, aby goście okazali swoje uznanie dla wysiłku gospodarza, kłaniając się każdemu dziełu sztuki przed i po procesie podziwiania. Następnie, formalne ukłony będą wykonywane przez wszystkich w pokoju, w tym gospodarza, aby zaznaczyć początek ceremonii, a później ponownie na początku procedury przygotowywania herbaty. Kiedy każde danie deseru lub herbaty jest podawane, gospodarz kłania się gościowi honorowemu, aby zaznaczyć, że jest ono gotowe do spożycia przez gości, a gość honorowy kłania się w odpowiedzi jako forma wdzięczności. Co więcej, zwyczajowo każdy z gości kłania się osobie stojącej z tyłu w ramach przeprosin za to, że konsumuje jako pierwszy. Na koniec ceremonii, goście i gospodarze wymieniają się kolejnymi ukłonami, aby podziękować sobie nawzajem za doświadczenie. Gość honorowy ukłoni się również wszystkim innym gościom, aby podziękować im za to, że pozwolili mu siedzieć na najbardziej honorowym miejscu, podczas gdy inni goście odwzajemnią ukłon, aby podziękować gościowi honorowemu za przeprowadzenie interesującej rozmowy z gospodarzem.
Jak się kłaniaćEdit
Ojigi w japońskiej ceremonii parzenia herbaty wykonuje się głównie w modzie zarei, którą można podobnie sklasyfikować na trzy typy w oparciu o stopień formalności gestu: shin, gyō, i sō (真行草). Chociaż w dużej mierze wywodzi się z etykiety samurajskiej okresu Edo, współczesne zarei w ceremonii herbacianej różni się nieco od wspomnianej wersji samurajskiej. We współczesnym społeczeństwie jest równie prawdopodobne, że zwykły Japończyk wykona zarei w jednej z tych dwóch odmian.
Formalne zarei w stylu shin charakteryzuje się pochyleniem górnej części ciała pod kątem 45°. W pozycji ukłonu, obie ręce powinny być całkowicie oparte na podłodze w układzie trójkąta z czubkami palców wskazujących dotykających się nawzajem. Półformalny styl gyō zarei wymaga pochylenia górnej części ciała pod kątem 30°. W przeciwieństwie do wersji samurajskiej, w pozycji kłaniającej się, tylko części palców poza drugimi knykciami powinny dotykać podłogi. Wreszcie, swobodny styl sō zarei charakteryzuje się płytkim nachyleniem górnej części ciała pod kątem 15°, przy czym tylko opuszki palców dotykają podłogi. Szczegóły etykiety mogą się różnić w zależności od szkoły ceremonii herbacianej, do której się przynależy, dlatego zawsze warto sprawdzić maniery gospodarza i gościa honorowego, aby uzyskać wytyczne dotyczące właściwego decorum.
Dodatkowo, podczas ceremonii herbacianej, goście często przynoszą ze sobą tradycyjny japoński wachlarz (お扇子, O-sensu), który kładą poziomo na podłodze przed sobą przed wykonaniem formalnych i półformalnych gestów zarei.
.