Juan Manuel Santos był prezydentem Kolumbii, od 2010 do 2018 roku, gdzie udało mu się znacząco poprawić wskaźniki społeczne i gospodarcze swojego kraju. Był jednym z początkowych promotorów Celów Zrównoważonego Rozwoju (SDGs), które stały się światową agendą w 2015 roku (oficjalnie zaproponował je na szczycie Rio+20 w 2012 roku). Przewodził również procesowi zwołania specjalnej sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych (UNGASS 2016) w celu przedyskutowania bardziej efektywnych sposobów zmierzenia się ze światowym problemem narkotykowym. Był jednym z założycieli i architektów Sojuszu Pacyfiku.
Był jedynym laureatem Pokojowej Nagrody Nobla w 2016 roku za zakończenie najdłuższego konfliktu zbrojnego z najstarszą partyzantką na półkuli zachodniej (jego zdecydowane działania na rzecz zakończenia ponad 50-letniej wojny domowej w tym kraju). Został również nagrodzony Lampą Asis przez Kościół katolicki i Tipperary International Peace Award w Irlandii za swoje wysiłki na rzecz zaprowadzenia pokoju w swoim kraju i regionie.
Za swoją agresywną politykę ochrony środowiska w celu ochrony bioróżnorodności swojego kraju i walki ze zmianami klimatu otrzymał Royal Botanic Gardens Kew International Medal i Wildlife Conservation Society Theodore Roosevelt Award for Conservation Leadership. Ponadto National Geographic Society uhonorowało go za jego niezachwiane zaangażowanie w ochronę przyrody, a Conservation International przyznało mu Global Visionary Award.
Jego innowacyjna i skuteczna polityka zwalczania ubóstwa i nierówności przyniosła mu nominację na współzałożyciela Multidimensional Poverty Peer Network (MPPN) przez Oxford Poverty and Human Development Initiative (OPHI), wraz z byłym profesorem i inspiratorem jego polityki, laureatem ekonomicznego Nobla Amartya Sen.
Zanim został prezydentem, był Ministrem Handlu Zagranicznego (kwiecień 1991) odpowiedzialnym za wprowadzenie swojego kraju do globalnej gospodarki. W tym czasie, został również wybrany przez Kongres jako odpowiednik wiceprezydenta (Presidential Designate) kraju. Później był ministrem finansów (luty 2000) odpowiedzialnym za wyprowadzenie kraju z najgorszej recesji, jakiej Kolumbia doświadczyła od 80 lat, co mu się udało. Był również ministrem obrony (lipiec 2006 – maj 2009), gdzie był w stanie zadać najcięższe ciosy partyzantom FARC w ciągu 50 lat ich istnienia i doprowadzić ich do stołu negocjacyjnego.
W 2005 roku, Santos założył nową partię polityczną (Partia U). Zaledwie rok po założeniu, uzyskała ona największą większość w wyborach legislacyjnych, kładąc kres stu pięćdziesięciu siedmiu latom dwupartyjnej dominacji w Kongresie przez partie liberalną i konserwatywną.
Przez dziewięć lat pracował w Londynie jako szef kolumbijskiego przedstawicielstwa przy Międzynarodowej Organizacji Kawy. Przed rozpoczęciem życia publicznego, przez osiem lat był zastępcą wydawcy i redaktorem w gazecie El Tiempo. Otrzymał Nagrodę Dziennikarską Króla Hiszpanii za serię kronik demaskujących korupcję rewolucji sandinistowskiej w Nikaragui. Zawsze był zagorzałym obrońcą wolności prasy.
Santos ukończył Akademię Marynarki Wojennej w Cartagenie. Ukończył studia biznesowe i ekonomiczne na Uniwersytecie w Kansas (1969) oraz studia podyplomowe w London School of Economics (1973-1974), w Fletcher School of Law and Diplomacy na Uniwersytecie Tufts oraz na Uniwersytecie Harvarda jako stypendysta Fulbrighta, gdzie uzyskał tytuł magistra administracji publicznej w Kennedy School of Government (1981). Był stypendystą Nieman Fellow na Harvardzie (1987-1988), a po objęciu prezydentury został mianowany Angelopoulos Global Public Leaders Fellow również na Harvardzie (2018). Otrzymał tytuły doktora honoris causa na różnych uniwersytetach, w tym La Sorbonne i London School of Economics.
Światowe Forum Ekonomiczne wyróżniło go jako Young Global Leader, a po latach wręczyło mu wyjątkową nagrodę Global Statesman Award w uznaniu jego przywództwa i wkładu na rzecz pokoju.
Santos otrzymał w 2017 roku nagrodę Chatham House Prize w uznaniu jego roli w formalnej ratyfikacji porozumienia pokojowego z grupą rebeliantów FARC i doprowadzeniu do zakończenia konfliktu zbrojnego w Kolumbii.
Był na okładce magazynu Time i dwukrotnie pojawił się na liście 100 najbardziej wpływowych ludzi na świecie.
Napisał kilka książek, jedną z nich z brytyjskim premierem Tonym Blairem na temat „Trzeciej drogi”. Jego ostatnią książką była „Bitwa o pokój” na temat procesu pokojowego z Farc.
Jest obecnie przewodniczącym zarządu Fundacji COMPAZ, którą stworzył w celu promowania pokoju, ochrony środowiska i walki z ubóstwem głównie poprzez oddolne przywództwo. Jest również członkiem zarządu International Crisis Group, Wildlife Conservation Society, Global Commission on Drug Policy, a ostatnio został członkiem The Elders. Jest również profesorem wizytującym na Uniwersytecie Oksfordzkim.
Santos jest żonaty i ma dwóch synów, jedną córkę i jedną wnuczkę.
.