John Mitchell, w pełnym brzmieniu John Newton Mitchell, (ur. 15 września 1913, Detroit, Mich, USA – zm. 9 listopada 1988, Waszyngton, D.C.), prokurator generalny USA podczas administracji Nixona, który przesiedział 19 miesięcy w więzieniu (1977-79) za udział w skandalu Watergate.
Mitchell grał półprofesjonalnie w hokeja, jednocześnie pracując na Fordham University (Nowy Jork) i Fordham Law School. W czasie II wojny światowej służył w marynarce wojennej jako dowódca kutra torpedowego.
To właśnie dzięki swojej wiedzy na temat obligacji państwowych i komunalnych Mitchell zdobył sławę jako adwokat w jednej z prominentnych nowojorskich firm prawniczych. Zapoznał się z Richardem M. Nixonem na początku 1967 roku, kiedy ich kancelarie połączyły się. Mitchell szybko stał się bliskim doradcą politycznym Nixona, a w 1968 roku zarządzał udaną kampanią Nixona o prezydenturę.
Mianowany prokuratorem generalnym, Mitchell objął urząd w styczniu 1969 roku i pozostał tam do marca 1972 roku, kiedy zrezygnował, aby kierować komitetem reelekcyjnym Nixona. Podczas swojej kadencji w Departamencie Sprawiedliwości Mitchell stał się kontrowersyjny z powodu poparcia dwóch nominatów prezydenta Nixona do Sądu Najwyższego, którzy zostali odrzuceni przez Senat jako niewykwalifikowani, zatwierdzenia przez niego podsłuchów bez zgody sądu (uznanych za niekonstytucyjne przez Sąd Najwyższy), ścigania protestujących przeciw wojnie i pozwu o zablokowanie publikacji tzw. Pentagon Papers (odrzuconego przez Sąd Najwyższy).
Mitchell zrezygnował z funkcji szefa Komitetu ds. Reelekcji Prezydenta w lipcu 1972 r., wkrótce po aresztowaniu kilku mężczyzn, u których odkryto włamanie do siedziby Narodowego Komitetu Demokratów w kompleksie apartamentów Watergate w Waszyngtonie. W 1974 r. został oskarżony o spisek w celu zaplanowania włamania oraz o utrudnianie pracy wymiaru sprawiedliwości i składanie fałszywych zeznań podczas późniejszego tuszowania sprawy. Został skazany w 1975 roku na karę od 2 i pół do 8 lat pozbawienia wolności; do więzienia trafił w 1977 roku i został zwolniony warunkowo w 1979 roku.