Iguanodon, (rodzaj Iguanodon), duże roślinożerne dinozaury znajdowane jako skamieniałości z okresu późnej jury i wczesnej kredy (161,2 mln do 99.6 milionów lat temu) na szerokim obszarze Europy, Afryki Północnej, Ameryki Północnej, Australii i Azji; kilka znaleziono z późnokredowych osadów Europy i południowej Afryki.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Iguanodon był największym, najlepiej poznanym i najbardziej rozpowszechnionym spośród wszystkich iguanodontydów (rodzina Iguanodontidae), które są blisko spokrewnione z hadrozaurami, czyli dinozaurami kaczodziobymi. Iguanodon miał 9 metrów (30 stóp) długości, stał prawie 2 metry wysokości w biodrach i ważył cztery do pięciu ton. Zwierzę prawdopodobnie spędzało czas na wypasaniu się, poruszając się na czterech nogach, choć potrafiło chodzić na dwóch. Kończyny przednie iguanodontów miały niezwykłą pięciopalczastą dłoń: kości nadgarstka były zrośnięte w blok; stawy kciuka były zrośnięte w stożkowaty kolec; trzy środkowe palce zakończone były tępymi, przypominającymi kopyta pazurami; a piąty palec odbiegał bocznie od pozostałych. Co więcej, najmniejszy palec miał dwa małe dodatkowe paliczki, co było powrotem do prymitywnej konfiguracji dinozaurów. Zęby były grzbietowate i tworzyły pochyłe powierzchnie, których ścieranie mogło zmiażdżyć jego dietę złożoną z nisko rosnących paproci i skrzypów, rosnących w pobliżu strumieni i rzek. Większość kości czaszki i szczęk nie była ciasno połączona, ale zamiast tego miała ruchome stawy, które pozwalały na elastyczność podczas żucia twardego materiału roślinnego.
W 1825 roku Iguanodon stał się drugim gatunkiem opisanym naukowo jako dinozaur, pierwszym był Megalosaurus. Iguanodon został nazwany tak ze względu na swoje zęby, których podobieństwo do zębów współczesnych legwanów dało odkrywcy dinozaura, angielskiemu lekarzowi Gideonowi Mantellowi, pierwszą wskazówkę, że dinozaury były gadami. W swojej pierwszej rekonstrukcji niekompletnych szczątków Iguanodona, Mantell odtworzył szkielet w pozie czworonoga z kolczastym kciukiem osadzonym na nosie. Rekonstrukcja ta utrzymała się w słynnych londyńskich rzeźbach dinozaurów z Crystal Palace autorstwa Waterhouse’a Hawkinsa (1854) do czasu, gdy w latach 80. XIX w. w Bernissart w Belgii znaleziono wiele kompletnych szkieletów. Rekonstrukcje belgijskich szkieletów błędnie umieszczały zwierzę w pozycji wyprostowanej, przypominającej kangura, z ogonem na ziemi – błędne przekonanie nie zostało skorygowane aż do końca XX wieku, kiedy to przyjęto postawę opartą na niemal poziomym kręgosłupie.
Znaleziono skamieniałe szczątki wielu osobników, niektóre w grupach, co sugeruje, że iguanodontydy podróżowały w stadach. Skamieniałe ślady iguanodontids są również stosunkowo powszechne i są szeroko rozpowszechnione w późnojurajskich i wczesnokredowych depozytach.