Husky Ancestors Started Hauling Sleds for Humans Nearly 10 000 Years Ago

Współczesne psy zaprzęgowe z całej Arktyki mogą prześledzić ich rodowód z powrotem na Syberii, zgodnie z nowym badaniem genetycznym, które pokrywa się z dowodami archeologicznymi. Dzisiejsze znane rasy, takie jak husky i malamuty, wywodzą się z linii, która była dobrze ugruntowana na Syberii 9 500 lat temu i od tego czasu miała kluczowe znaczenie dla przetrwania człowieka w Arktyce.

„Wiemy, że współczesne psy zaprzęgowe należą do ludzkiej grupy kulturowej, Eskimosów, i to jest prawdopodobnie wspólne pochodzenie alaskańskich i syberyjskich husky, alaskańskich malamutów i grenlandzkich psów zaprzęgowych, ponieważ te psy są blisko spokrewnione” – mówi Mikkel-Holder Sinding, współautor nowych badań opublikowanych w czasopiśmie Science i genetyk populacyjny w Trinty College w Dublinie.

Zespół sekwencjonował genomy 10 współczesnych grenlandzkich psów zaprzęgowych i porównał je nie tylko z 9,500-letnim psem zaprzęgowym (reprezentowanym przez żuchwę znalezioną na wyspie Zokhov, Syberia), ale także z 33,000-letnim wilkiem z syberyjskiego półwyspu Taimyr. Ich analiza pokazuje, że większość współczesnych arktycznych psów zaprzęgowych wywodzi się z tej samej linii co liczący sobie 9,5 tys. lat pies syberyjski. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku grenlandzkiego psa zaprzęgowego, który, biorąc pod uwagę względną izolację ich rodzinnej wyspy, ma najmniej mieszanki z innymi grupami psów i najściślej reprezentuje oryginalny rodowód.

Dowody starożytnych genów z 33,000-letniego wilka syberyjskiego również pojawiły się w nowoczesnych psach. Zaskakująco, jednak dowody przodków wilka północnoamerykańskiego były nieobecne w nowoczesnych psach zaprzęgowych, chociaż te dwa gatunki żyły w pobliżu w całej Arktyce od tysięcy lat i dzielą znajome cechy fizyczne i wyjące okrzyki. Brak genów północnoamerykańskiego wilka u współczesnych psów zaprzęgowych jest zagadką, zwłaszcza że mieszkańcy Arktyki wiedzą, że psy zaprzęgowe mieszają się ze swoimi dzikimi krewnymi. Być może, jak mówi Sinding, przodkowie psów mogą leżeć wśród wielu północnoamerykańskich populacji wilków, które zostały wytępione.

„Te plejstoceńskie wilki są bardzo stare, poprzedzające udomowienie psów, więc nie są idealnym odpowiednikiem tego podpisu, który odbieramy” – mówi Sinding. „Kto tak naprawdę wie, jaki rodzaj różnorodności wilków był wokół nawet tylko kilkaset lat temu? W tej historii na pewno jest coś więcej.”

Długa linia

Miejsce na wyspie Zokhov, które przyniosło genom psa zaprzęgowego sprzed 9 500 lat, zawiera również fizyczne dowody w postaci sań i materiałów uprzęży. Analiza kości doprowadziła jeden zespół naukowców do sugestii, że miejsce to może stanowić najwcześniejszy znany dowód na hodowlę psów, z saniami jako celem, i że proces ten mógł rozpocząć się aż 15 000 lat temu.

Historia genetyczna psów zaprzęgowych zgadza się z dowodami archeologicznymi. Razem, ustalenia sugerują, że psy zostały ustanowione na prawie 10.000 lat i spędził te wiele tysiącleci robi te same rzeczy, które robią dzisiaj.

„Dla mnie, jednym z najważniejszych aspektów tego badania jest to, jak pokazuje znaczenie wykorzystania wszystkich dostępnych danych z zapisu archeologicznego obok analizy starożytnej genetyki,” mówi Carly Ameen, zooarchaeologist na University of Exeter. Ameen nie brał udziału w badaniu, ale w zeszłym roku był współautorem badania, jak psy zaprzęgowe towarzyszyły Eskimosom w rozprzestrzenianiu się po północnoamerykańskiej Arktyce.

Mieszkańcy strony mieliby dobry powód, aby chcieć psów zaprzęgowych. Szczątki niedźwiedzi polarnych i reniferów znalezione na Zokhov pokazują, że myśliwi mieli szeroki zasięg i w jakiś sposób transportowali duże ofiary zwierząt do swojego obozu. Narzędzia sugerują jeszcze szersze podróże. Znalezione tu narzędzia z obsydianu pochodzą z odległości ponad 900 mil. Dla starożytnych ludów Arktyki do pokrycia takich odległości, autorzy teoretyzują, psie zaprzęgi mogły być niezbędne.

Wspólne z niedźwiedziami polarnymi

Sinding i koledzy znaleźli również geny, które wydają się być unikalne wśród psów zaprzęgowych w porównaniu do ich psich krewnych. Być może nie jest to zaskakujące, wiele z wyróżniających się adaptacji mają do czynienia z jedzeniem.

Psy zaprzęgowe, podobnie jak ludy arktyczne, z którymi żyją, jadły stałą dietę niezwykłych potraw, w tym tłuste foki i wielorybiego tranu. Eskimosi i ich psy rozwinęli zdolność do jedzenia ogromnych ilości tłuszczu, ale unikają chorób układu krążenia. Ich genetyczne rozwiązania tego problemu są zupełnie inne; metoda psa zaprzęgowego pasuje do innej ikony Arktyki, niedźwiedzia polarnego.

„Niedźwiedź polarny ma bardzo specyficzny gen, który jest wybrany, aby pomóc mu jeść nieograniczone ilości tranu bez uzyskania choroby sercowo-naczyniowej,” mówi Sinding. „Widzimy prawie dokładnie ten sam gen jest bardzo wysoko wybrany u psów.”

Inne adaptacje znalezione w genach psów zaprzęgowych wydają się pokazywać koewolucję z gatunkami, które nie są podobne, ale dzielą te same problemy. Genom mamuta wełnistego zawiera wysoce wybrane receptory termiczne, które pomogły tym zwierzętom wyczuć zmiany temperatury, a cechy te oznaczają główną różnicę między nimi a ich krewnymi słoniami. Ta sama grupa białek jest wyselekcjonowana u psów zaprzęgowych, jak wynika z badań. „Nie mamy pojęcia dlaczego,” mówi Sinding. „Ale biorąc pod uwagę, że widzimy to w mamucie, a teraz w psie zaprzęgowym, wydaje się to oznaczać, że to wyczucie temperatury ma jakąś naprawdę ważną rolę w Arktyce.”

Ameen podkreśla, że badanie genetyczne takie jak to może pomóc oświetlić różne, interesujące aspekty starożytnych psów – nawet jeśli nie do końca położyło kres pytaniu, ile wilczego przodka jest w ich liniach krwi.

„Ostatnie próby odkrycia pochodzenia pierwszych psów domowych zostały zastopowane przez skupienie się wyłącznie na genetycznych i morfologicznych różnicach między psami i wilkami” – mówi. „Ale po połączeniu ich z archeologicznymi dowodami na istnienie zaprzęgów, a także zbadaniu przystosowania psów do nowej diety zapewnianej przez człowieka, wyłania się znacznie jaśniejszy obraz tych wczesnych psów domowych.”

.