W latach 70-tych XIX wieku przybywa do Buenos Aires bardzo szczególny imigrant: bandoneon.
W 1800 roku ta zasada produkcji dźwięku była znana w Europie, z której wywodzi się wiele różnych instrumentów, niektóre z nich są używane do dziś, jak harmonijka, fisharmonia, akordeony i concertina, która jest uważana za bezpośredniego przodka bandoneonu.
Carl Friedrich Uhlig (1789-1874) stworzył koncertinę w 1839 roku, zainspirowany akordeonem wiedeńskiego Cyrilla Demiana (1772-1847), jako jego ulepszenie.
Pierwsza koncertina Uhliga miała 5 przycisków po każdej stronie, dla wyższych dźwięków przeznaczonych do melodii po prawej stronie, a dla niższych dźwięków lub basów po lewej. Koncertina ta wytwarzała 2 różne dźwięki na przycisk, jeden otwierający, a inny zamykający instrument, uzyskując w ten sposób 20 różnych tonów. Ten instrument miał już zalążki tego, co miało się stać pewnego dnia bandoneonem z Tango. 
Celem Uhliga było uzyskanie instrumentu, który eliminując trudności w transporcie harmonium, posiadałby podobną dźwięczność, która doskonale łączyłaby się z instrumentami smyczkowymi, pozwalając na jego integrację z zespołami kameralnymi i nie ograniczając go do interpretacji muzyki popularnej. Dlatego też wciąż go udoskonala.
W 1854 roku Uhlig zaprezentował swoje dzieło na Wystawie Przemysłowej w Monachium, otrzymując medal honorowy.
Instrumenty te cieszyły się dużą popularnością, choć nie miały przeznaczenia pożądanego 
przez jego twórcę, ponieważ zostały przyjęte głównie przez rolników i robotników, którzy zaczęli je wykonywać ze słuchu lub za pomocą systemu notacji z wykorzystaniem małych liczb zapisanych na każdym przycisku. Później inni lutnicy dodawali kolejne guziki, aż do osiągnięcia liczby 62. W 1844 roku naukowiec i lutnik Charles Wheatstone (1802-1875) opatentował angielską concertinę. Instrument ten posiada sześciokątne pudła rezonansowe, podczas gdy w wynalazku Uhliga, zwanym również niemiecką concertiną, są one kwadratowe. Bandoneon wywodzi się z niemieckiej concertiny. Według niektórych wersji Carl F. Zimmerman zmodyfikował koncertinę Uhliga, dodając guziki i zmieniając jej dyspozycję, tworząc instrument, który stał się znany jako „Carlsfelder concertina” (od niemieckiego miasta Carlsfeld, gdzie Zimmerman mieszkał i stworzył swoją koncertinę), w opozycji do „Chemnitzer concertina” (od niemieckiego miasta Chemnitz, gdzie Uhlig mieszkał i stworzył swoją koncertinę).
Zimmerman później wyemigrował do USA, sprzedając swoją fabrykę Ernstowi Louisowi Arnoldowi, innemu producentowi instrumentów, który będzie związany z początkami bandoneonu. W 1840 roku Heinrich Band, muzyk z Carlsfeld, poznaje koncertinę Uhliga podczas wizyty w Chemnitz.
Naprawdę podoba mu się ten instrument, ale czuje się zmuszony do jego ulepszenia. W 1843 roku otwiera sklep z instrumentami muzycznymi w Carlsfeld, a w 1846 roku zaczyna sprzedawać swoją ulepszoną wersję koncertiny Uhliga z 28 przyciskami, które grają po dwa różne dźwięki, oraz z innym układem rozmieszczenia przycisków. To właśnie ten instrument zaczął być nazywany bandoneonem, choć Heinrich Band uważał go za koncertinę i nigdy go nie opatentował. Później jeszcze go udoskonalił, produkując modele z 65 guzikami, z dwoma różnymi dźwiękami każdy.
Przyczynił się również do rozpowszechnienia instrumentu, dokonując kilku transkrypcji utworów fortepianowych na bandoneon i skomponował walce i polki, które miały być grane na bandoneonie, chociaż ta informacja jest sprzeczna z inną wersją, która głosi, że Heinrich Band wymyślił swój instrument do grania muzyki sakralnej.
Heinrich Band umiera w 39 roku życia. Wdowa po nim, Johana Sieburg, w 1860 roku nawiązała współpracę z Jaques’em Duponem, aby kontynuować produkcję bandoneonów.
Heinrich Band nie stworzył bandoneonu samodzielnie. Zaprojektował go i zamówił jego produkcję u Carla F. Zimmermana.
Alfred Band, pierwszy syn Heinricha i Johany, napisał jedną z pierwszych książek związanych z bandoneonem, zawierającą wszystkie skale durowe i molowe. Ernst Louis Arnold, który kupił fabrykę Zimmermana, stanie się najbardziej znanym producentem bandoneonów.
Jego syn, Alfred Arnold, który pracował w fabryce od dzieciństwa, w końcu opracuje bandoneon składający się z 71 przycisków po dwie nuty każdy. Jego wersja, zwana „AA”, stanie się preferowaną przez muzyków tanga argentyńskiego.
Istnieje wiele różnych wersji koncertiny i bandoneonu.
Istnieją różne układy przycisków, jak widzieliśmy z koncertinami Carlsfeldera i Chemnitzera, a w niektórych modelach każdy przycisk gra tylko jedną nutę.
Po II wojnie światowej, Alfred Arnold fabryki, która znajdowała się w co stało się wschodnich Niemczech, został wywłaszczony i zakończył produkcję bandoneonów stać się diesel silnik fabryki części. Arno Arnold, bratanek Alfreda, był w stanie uciec z Niemiec Wschodnich i otworzył fabrykę produkującą bandoneony w Niemczech Zachodnich w 1950 roku, z pomocą byłego technika Alfreda, pana Mullera. Klaus Gutjahr, bandoneonista, który ukończył Szkołę Bandoneonową na Uniwersytecie Berlińskim, zaczął budować ręcznie bandoneony w 1970 roku. Pod koniec lat 90-tych, wraz z Paulem Fischerem w firmie Paul Fischer KG, produkującej instrumenty muzyczne, rozpoczął wznawianie produkcji bandoneonów we współpracy z władzami miasta Eibenstock.
Paul Fischer KG Company, wraz z Instytutem Produkcji Instrumentów Muzycznych w Zwota, opracował 142 ton bandoneon w 2001 roku. Fabryka Bandonion i Concertina w Klingenthal kontynuuje tradycję legendarnych instrumentów „AA” i tym samym budowę bandoneonów w Carlfeld.
W Argentynie bandoneony były wykonywane ręcznie przez Humberto Bruñini, mieszkańca Bahía Blanca. Po jego śmierci, jego córka Olga kontynuowała tradycję aż do śmierci w 2005.
Pierwszym bandoneonistą kiedykolwiek wymienionym w Buenos Aires był Tomas Moore, „el inglés” (Anglik), choć niektórzy twierdzą, że był Irlandczykiem, który przyniósł ten instrument do Argentyny w 1870.
Brazylijczyk o imieniu Bartolo jest również wymieniony jako pierwszy, który przyniósł ten instrument do Buenos Aires. Ruperto „el Ciego” (niewidomy) jest wymieniany jako pierwszy, który grał tanga na swoim bandoneonie.
Grał w pobliżu rynku na ulicy Moreno za jałmużnę. Pedro Ávila i Domingo Santa Cruz (autor słynnego tanga „Unión Cívica”) grali na harmonijce ustnej, dopóki Tomas Moore nie podarował im swojego bandoneonu.
José Santa Cruz, ojciec Dominga, również przestawił się z harmonijki ustnej na bandoneon. Uważa się, że podczas wojny paragwajskiej grał na bandoneonie na wezwaniach wojskowych, ale najbardziej prawdopodobne jest, że grał wtedy na harmonijce ustnej. Pablo Romero, „el pardo” lub „el negro” jest uważany za jednego z pierwszych, którzy grali tanga z bandoneonem, w okolicach Palermo.
Sprzeczne wersje wspominają, że albo grał przed lub był uczniem „el pardo” Sebastián Ramos Mejía.
Te bandoneony były prymitywną wersją 32 tonów. Po 1880 roku, kiedy Tango zaczęło rozwijać swoją ostateczną formę, najbardziej rozpoznawalnymi bandoneonistami byli: 
Antonio Francisco Chiappe, urodzony w Montevideo w 1867 r.
Jego rodzina przeniosła się do Buenos Aires w 1870 r. do dzielnicy Barracas, gdzie później miał sklep mięsny. Był również zawodowym woźnicą, który został prezesem Stowarzyszenia Zawodowych Woźniców.
Był wspaniałym bandoneonistą, który chwalił się swoim talentem zamieszczając ogłoszenia w gazecie, rzucając wyzwanie temu, kto chciałby się założyć o pieniądze, kto zagra lepiej walce Waldteufela, chociaż nigdy nie utrzymywał się z grania muzyki.
Nigdy nie grał w innych miejscach niż rodzinne przyjęcia domowe. Grał z „El Pardo” Sebastián Ramos Mejía prymitywne tango, lub „proto-tango”, „El Queco”, bardzo popularne w jego czasach.
Prowadził również kilka formacji muzycznych, z których ważne jest, aby podkreślić jeden, który zapowiada „orquesta típica criolla” Vicente Greco. W tej orkiestrze, liczył się z bandoneonem, skrzypcami, fletem, klarnetem, fisharmonią, dwiema gitarami i basem.
Według Enrique Cadícamo, w jego poemacie „Poema al primer bandoneonista”, pierwszym bandoneonistą Tango jest „El Pardo” Sebastián Ramos Mejía, ale dziś zgadza się stwierdzenie historyka Tango Roberto Sellesa, że był to Antonio Chiappe.
„Vientos de principios de siglo que hicieron girar las veletas y silbaron en los pararrayos de las residencias señoriales de San Telmo, Flores y Belgrano. Entonces el Pardo Sebastián Ramos Mejía era primer bandoneón ciudadano y cochero de tranvía de la Compañía Buenos Aires y Belgrano. El pardo Sebastián inauguró un siglo con su bandoneón cuando estaba en embrión la ciudad feérica y la calle Pueyrredón era Centro América. Primer fueye que encendió la luz del Tango, en las esquinas. Pod jego wpływem Don Antonio Chiappe, również grający na bandoneonie, miał luksus wyzywania w gazetach najlepszego gracza walców Waldteufelda, niezwykłego… El Pardo Sebastián przekazał swój zapał braciom Santa Cruz, którzy występowali w kawiarni Atenas przy Canning i Santa Fe, gdzie oklaskiwali tanga Villoldo – El choclo i Yunta brava – tak popularne wśród Aparicio, caudillo, i chińskiego Andrésa. Sebastián Ramos Mejía, dziekan wydziału bandoneonu, zainaugurowałeś wiek, kiedy miasto było w zarodku, a ulica Pueyrredón stanowiła Centro América”. „Poema al primer bandoneonista”, Enrique Cadícamo.
„El Pardo” Sebastián Ramos Mejía był potomkiem afrykańskich niewolników i był „mayoral” (maszynistą) tramwajów polerowanych przez konie, na linii Buenos Aires-Belgrano.
Grał w Cafe Atenas z Ministro inglés (dziś Scalabrini Ortiz) i Santa Fe. Jego bandoneon miał 53 tony.
Uważa się, że udzielał lekcji gry na bandoneonie Vicente Greco.
Bandoneon nie został od razu zaakceptowany przez muzyków i tancerzy tanga argentyńskiego.
Oryginalne formacje fletu, skrzypiec i gitary grały rytm staccato, jasny i szybki. Bandoneon, z jego „legato”, z jego niskimi tonami, które były ulubione przez jego graczy, którzy ciągle nalegali na jego niemieckich producentów, aby dodawali więcej niskich tonów, wydawał się nie należeć do Tanga. Ale w rzeczywistości, dał Tango to, czego brakowało Tango aż do integracji bandoneonu, a bandoneon znalazł muzykę, do której wydawał się być stworzony.
Bandoneon, w przeciwieństwie do innych instrumentów Tango, takich jak skrzypce, flet, gitara, harfa, a później fortepian, nie miał żadnych tradycji, do których można by się odnieść.
Był pustą kartką papieru, na której wszystko mogło być jeszcze napisane. Nie było dla niej maestrów ani metod. Wszystko musiało być tworzone od podstaw. Być może podobieństwo jego dźwięku do dźwięku organitos, które rozpowszechniły Tango na całym świecie pomogło w jego akceptacji (zobacz więcej w części 2).
Juan Maglio „Pacho” był niezbędny do akceptacji bandoneonu jako instrumentu muzycznego Tanga.
Urodzony w 1881 roku, rozpoczął naukę gry na bandoneonie obserwując swojego ojca grającego na nim każdego dnia po pracy.
Zwracał uwagę na pozycje palców, a następnie ćwiczył je potajemnie na dachu swojego domu.
W wieku 18 lat zdecydował się w pełni poświęcić swojemu powołaniu: muzyce.
Podczas lat ciężkiej pracy, wciąż ćwiczył, aby pozostać w formie, gdy nadarzy się okazja.
Ale wciąż, miał do rozwiązania problemy techniczne, takie jak rozwijanie większej niezależności pomiędzy prawą i lewą ręką, i udał się w poszukiwaniu instrukcji do bardziej doświadczonego Domingo Santa Cruz. Jego przyjaciele nie mogli wymówić tego słowa i nazywali go „Pacho”. Uwielbiał robić żarty. Jeśli byłeś w okolicy potoku Maldonado w 1918 roku i widziałeś ducha, to był to Pacho, który wędrował każdej nocy z białym prześcieradłem, aby bawić się strasząc ludzi, którzy przechodzili obok. Ubierał się trzeźwo i dystyngowanie, i nalegał na swoich muzyków, aby robili to samo. Zaczął grać jako profesjonalista na początku 1900 roku, najpierw w domach publicznych, a następnie w kawiarniach, aż do momentu, gdy ze względu na jego rosnący prestiż, został zaproszony do gry w bardzo słynnej kawiarni La Paloma, w Palermo, w 1910 roku. Ważne jest, aby wyjaśnić, że Palermo tamtych czasów nie było tą samą dzielnicą klasy wyższej, którą znamy dzisiaj. W tamtych latach był to obszar „compadritos”. Mnóstwo ludzi przychodziło tam słuchać Pacho. Szczególny rytm interpretacji tanga przez Pacho przyciągał wielu z najlepszych tancerzy tamtych czasów, takich jak El Cachafáz, do słuchania, ponieważ nie było to miejsce do tańca. Jednego wieczoru, grupa słuchaczy z dzielnicy Once, bardziej wyższej klasy niż Palermo, zabrała go na miotach i zaniosła do Café Garibotto, w San Luis i Pueyrredón. Tam później zaprezentował kwartet złożony z bandoneonu, fletu, skrzypiec i gitary siedmiostrunowej. Mniej więcej w tych latach Pacho zaczął prezentować swoje kompozycje: „Armenonville”, „Un copetín” i „Quasi nada”. Przyciągał na swoje koncerty tak wielu ludzi, że policja zaczęła podejrzewać, że nie tylko muzykę kawiarnia oferowała swojej klienteli, i pewnej nocy weszli nagle i aresztowali wszystkich, klientów, kelnerów, muzyków, właściciela i kota… Ale nic nie znaleźli. W odpowiedzi Pacho napisał swoje tango „Qué papelón!”. W 1912 roku zaczął nagrywać dla Columbii. Jego sukces był tak wielki, że słowo „Pacho” stało się synonimem „nagrań”. Czytaj także: Bibliografia: Jeśli jesteś w San Francisco Bay Area i chcesz nauczyć się tańczyć Tango, możesz to zrobić: .
