Celem tego artykułu jest przegląd aktualnego rozumienia hiperkaliemii związanej z terapią inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACEi) lub blokerami receptora angiotensyny (ARB). Obejmuje to omówienie patofizjologii wpływu tych leków na gospodarkę potasem w nerkach, czynników ryzyka rozwoju hiperkaliemii, częstości występowania, objawów klinicznych oraz przedstawienie praktycznego podejścia do leczenia pacjenta, u którego istnieje ryzyko wystąpienia hiperkaliemii lub u którego ona występuje. ACEi i ARB są skutecznymi lekami stosowanymi w różnych sytuacjach klinicznych. Jednak w związku z ich wpływem na układ renina-angiotensyna-aldosteron ich stosowanie może wiązać się z hiperkaliemią, szczególnie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek. Opublikowane dane dotyczące częstości występowania hiperkaliemii związanej ze stosowaniem ACEi lub ARB różnią się, ale do 10% pacjentów może wystąpić przynajmniej łagodna hiperkaliemia. Ważnymi czynnikami podczas rozpoczynania leczenia ACEi lub ARB jest uzyskanie szacunkowego wskaźnika filtracji kłębuszkowej i wyjściowego stężenia potasu w surowicy, a także ocena, czy u pacjenta nie występuje nadmierne spożycie potasu z dietą, suplementami lub lekami, które również mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy. Monitorowanie stężenia potasu w surowicy wkrótce po rozpoczęciu leczenia może pomóc w zapobieganiu hiperkaliemii. Jeśli hiperkaliemia wystąpi, ważne jest szybkie rozpoznanie zaburzeń rytmu serca i skuteczne leczenie w celu antagonizowania wpływu potasu na serce, redystrybucji potasu do komórek i usunięcia nadmiaru potasu z organizmu.Zrozumienie mechanizmu działania ACEi i ARB w połączeniu z rozsądnym stosowaniem leku i czujnością kliniczną może zminimalizować ryzyko wystąpienia hiperkaliemii u pacjenta. W przypadku wystąpienia hiperkaliemii, szybkie rozpoznanie i postępowanie może zoptymalizować wynik kliniczny.