Abraham Joshua Heschel był żydowskim teologiem i filozofem o świadomości społecznej, która doprowadziła go do udziału w ruchu praw obywatelskich. Uważany za „jednego z prawdziwie wielkich ludzi” swoich czasów i „wielkiego proroka” przez Martina Luthera Kinga, Jr, Heschel wyartykułował wielu żydowskim Amerykanom i Afroamerykanom pogląd, że są oni odpowiedzialni za wzajemne wyzwolenie i za trudną sytuację wszystkich cierpiących bliźnich na całym świecie („Rozmowa z Martinem Lutherem Kingiem”, 2).
Heschel urodził się w 1907 r. w Warszawie, w Polsce, jako rabin Mosze Mordechaj i Reizel Perlow Heschel. Uzyskał doktorat na Uniwersytecie Berlińskim (1933), a także liberalną ordynację rabinacką w Hochschule für die Wissenschaft des Judentums (1934). Heschel zastąpił Martina Bubera na stanowisku dyrektora Centralnej Organizacji Żydowskiej Edukacji Dorosłych we Frankfurcie, aż do deportacji przez nazistów w 1938 roku. Heschel nauczał w Warszawie i Londynie przed emigracją do Stanów Zjednoczonych w 1940 roku. W 1945 roku został profesorem etyki żydowskiej i mistyki w nowojorskim Jewish Theological Seminary of America, które to stanowisko piastował do końca życia.
Jako teolog głęboko zainteresowany badaniem relacji między Bogiem a ludzkością, Heschel wierzył, że kiedy ktoś zrozumie iskrę boskości, która istnieje w każdym człowieku, nie może żywić nienawiści do innych istot ludzkich. Jako płodny uczony, Heschel wykorzystał swoje pisma, aby wyrazić, że troska społeczna jest ujściem dla religijnej pobożności w takich znanych dziełach jak Man Is Not Alone: A Philosophy of Religion (1951) i God in Search of Man: A Philosophy of Judaism (1955).
W swoim przemówieniu inauguracyjnym na National Conference on Religion and Race w Chicago 14 stycznia 1963 roku, na której King był również głównym mówcą, Heschel utrzymywał, że Amerykanie mieli szansę znaleźć odkupienie poprzez swoje wysiłki w walce z rasizmem: „Widziany w świetle naszej tradycji religijnej, problem Murzynów jest darem Boga dla Ameryki, sprawdzianem naszej integralności, wspaniałą duchową szansą” (Fierman, 34). Heschel postrzegał również ekumenizm jako niezbędny środek do zaatakowania tej choroby społecznej.
Świadomość społeczna przeniknięta podejściem ekumenicznym zbliżyła Heschela i Kinga ponownie 19 listopada 1963 roku, kiedy obaj mężczyźni przemawiali na Złotej Jubileuszowej Konwencji Zjednoczonej Synagogi Ameryki w Nowym Jorku. King wyraził swoją głęboką zgodę ze sprawą Heschela – która polegała na sprzeciwie wobec traktowania przez Związek Radziecki jego żydowskiej populacji – powtarzając swój własny pogląd, że „niesprawiedliwość gdziekolwiek jest zagrożeniem dla sprawiedliwości wszędzie”. King stwierdził, że nie może lekceważyć trudnej sytuacji swoich „braci i sióstr, którzy są Żydami w Rosji Sowieckiej” (King, 15). W marcu 1965 roku Heschel odpowiedział na wezwanie Kinga, aby przywódcy religijni przyłączyli się do marszu Selma – Montgomery w obronie praw wyborczych. Marsz był dla Heschela duchowym spełnieniem i wspominał, że czuł się tak, jakby jego „nogi się modliły”, gdy szedł obok Kinga (Heschel, „Theological Affinities”, 175). Kiedy King wygłosił swoje słynne przemówienie przeciwko wojnie w Wietnamie w kościele Riverside 4 kwietnia 1967 roku, Heschel poszedł za nim jako mówca i zakończył swoje wystąpienie słowami: „Kończę słowami dr Kinga: 'Wielka inicjatywa tej wojny jest nasza. Inicjatywa, aby ją zatrzymać musi być nasza” (Heschel, 4 kwietnia 1967).
King później zauważył, że „Rabin Heschel jest jedną z osób, które są istotne w każdym czasie, zawsze stojąc z proroczymi spostrzeżeniami”, aby prowadzić osoby ze świadomością społeczną („Conversation with Martin Luther King,” 2). Obaj mężczyźni kierowali się pojęciem zbiorowej odpowiedzialności za los całej ludzkości i wierzyli, że walka o przezwyciężenie niesprawiedliwości musi być ekumeniczna.