FotografiaEdit
W wieku 25 lat Parksa uderzyły zdjęcia robotników migrujących w czasopiśmie. Kupił swój pierwszy aparat, Voigtländer Brillant, za 7,50$ w lombardzie w Seattle, Washington, i sam nauczył się robić zdjęcia. Urzędnicy fotograficzni, którzy wywołali pierwszą rolkę filmu Parksa, chwalili jego prace i skłonili go do szukania zlecenia na fotografię mody w sklepie z odzieżą damską w St. Paul, Minnesota, którego właścicielem był Frank Murphy. Zdjęcia te wpadły w oko Marvie Louis, żonie bokserskiego mistrza wagi ciężkiej Joe Louisa. Zachęciła ona Parksa i jego żonę, Sally Alvis, do przeniesienia się w 1940 roku do Chicago, gdzie Parks założył firmę portretową i specjalizował się w fotografowaniu kobiet z towarzystwa. Fotograficzna praca Parksa w Chicago, szczególnie w uchwyceniu niezliczonych doświadczeń Afroamerykanów w całym mieście, doprowadziła go do otrzymania stypendium Julius Rosenwald Fellowship, w 1942 roku, płacącego mu 200 dolarów miesięcznie i dającego mu możliwość wyboru pracodawcy, co z kolei przyczyniło się do tego, że został poproszony o dołączenie do Farm Security Administration, która pod auspicjami Roya Strykera prowadziła kronikę warunków społecznych w kraju.
Fotografia rządowa
W ciągu następnych kilku lat Parks zmieniał pracę, rozwijając działalność niezależnego fotografa portretów i mody. Zaczął prowadzić kronikę miejskiego czarnego getta w South Side, a w 1941 roku wystawa tych zdjęć przyniosła Parksowi stypendium fotograficzne w Farm Security Administration (FSA).
Pracując w FSA jako stażysta pod kierunkiem Roya Strykera, Parks stworzył jedną ze swoich najbardziej znanych fotografii, American Gothic, Washington, D.C, nazwaną tak na cześć kultowego obrazu Granta Wooda, American Gothic – legendarnego obrazu przedstawiającego tradycyjną, stoicką, białą parę z amerykańskiej farmy – która wykazuje uderzające, choć ironiczne, podobieństwo do fotografii Parksa przedstawiającej czarnoskórego robotnika. Prześladująca” fotografia Parksa przedstawia czarną kobietę, Ellę Watson, która pracowała w ekipie sprzątającej budynek FSA, stojącą sztywno przed wiszącą na ścianie amerykańską flagą, z miotłą w jednej ręce i mopem w drugiej. Parks została zainspirowana do stworzenia tego zdjęcia po tym, jak wielokrotnie spotkała się z rasizmem w restauracjach i sklepach w segregowanej stolicy.
Po obejrzeniu zdjęcia, Stryker powiedział, że jest ono oskarżeniem Ameryki i że może spowodować zwolnienie wszystkich jego fotografów. Namówił Parksa do dalszej pracy z Watson, co doprowadziło do serii zdjęć jej codziennego życia. Parks powiedział później, że jego pierwsze zdjęcie było przesadzone i mało subtelne; inni komentatorzy twierdzą, że czerpało ono siłę ze swojej polemicznej natury i dwoistości ofiary i ocalałego, a tym samym wpłynęło na znacznie więcej osób niż jego późniejsze zdjęcia pani Watson.
(Całokształt prac Parksa dla rządu federalnego – wykorzystujących jego aparat „jako broń” – przyciągnie znacznie więcej uwagi współczesnych i historyków niż wszystkich innych czarnych fotografów w służbie federalnej w tamtym czasie. Dziś większość historyków zajmujących się przeglądem federalnych czarnych fotografów z tamtej epoki skupia się niemal wyłącznie na Parksie.)
Po rozwiązaniu FSA, Parks pozostał w Waszyngtonie jako korespondent Biura Informacji Wojennej, gdzie sfotografował całkowicie czarną 332d Fighter Group. Nie był w stanie śledzić losów grupy w zagranicznym teatrze wojennym, więc zrezygnował z pracy w O.W.I. Później podążył za Strykerem do Standard Oil Photography Project w New Jersey, które przydzielało fotografów do robienia zdjęć małych miasteczek i ośrodków przemysłowych. Najbardziej uderzające prace Parksa z tego okresu to: Dinner Time at Mr. Hercules Brown’s Home, Somerville, Maine (1944); Grease Plant Worker, Pittsburgh, Pennsylvania (1946); Car Loaded with Furniture on Highway (1945); Self Portrait (1945); and Ferry Commuters, Staten Island, N.Y. (1946).
Fotografia komercyjna i obywatelska
Parks wznowił poszukiwania pracy fotografa w świecie mody. Po rezygnacji z pracy w Office of War Information, Parks przeniósł się do Harlemu i został niezależnym fotografem mody dla Vogue’a pod redakcją Alexandra Libermana. Pomimo rasistowskich postaw tamtych czasów, redaktor Vogue’a, Liberman, zatrudnił go do zrobienia zdjęć kolekcji sukni wieczorowych. Parks fotografował modę dla Vogue’a przez kilka następnych lat i rozwinął charakterystyczny styl fotografowania swoich modelek w ruchu, a nie w statycznych pozach. W tym czasie opublikował swoje dwie pierwsze książki: Flash Photography (1947) i Camera Portraits: Techniques and Principles of Documentary Portraiture (1948).
W 1948 roku esej fotograficzny o młodym przywódcy gangu w Harlemie zdobył dla Parksa posadę fotografa i pisarza w wiodącym amerykańskim magazynie fotograficznym Life. Jego związek z Life trwał do 1972 roku. Przez ponad 20 lat Parks robił zdjęcia na takie tematy jak moda, sport, Broadway, ubóstwo i segregacja rasowa, a także portrety Malcolma X, Stokely’ego Carmichaela, Muhammada Ali i Barbry Streisand. Stał się „jednym z najbardziej prowokujących i sławnych fotoreporterów w Stanach Zjednoczonych.”
Jego zdjęcia dla magazynu Life, a konkretnie jego fotoreportaż z 1956 roku, zatytułowany „The Restraints: Open and Hidden”, naświetlał skutki segregacji rasowej, a jednocześnie śledził codzienne życie i zajęcia trzech rodzin z Mobile i okolic, Alabama: Thorntonów, Causeysów i Tannerów. Jak zauważają kuratorzy z High Museum of Art w Atlancie, podczas gdy fotoreportaż Parksa służył jako decydująca dokumentacja Jim Crow South i wszystkich jego skutków, nie skupiał się on po prostu na demonstracjach, bojkotach i brutalności, które kojarzyły się z tym okresem, zamiast tego jednak „podkreślał prozaiczne szczegóły” życia kilku rodzin.
Wystawa fotografii z projektu z 1950 roku, który Parks zrealizował dla Life, została wystawiona w 2015 roku w Boston Museum of Fine Arts. Parks powrócił do swojego rodzinnego miasta, Fort Scott w stanie Kansas, gdzie utrzymywała się segregacja, i udokumentował warunki panujące w społeczności oraz współczesne życie wielu ze swoich jedenastu kolegów z segregowanego gimnazjum, do którego uczęszczali. Projekt zawierał jego komentarz, ale praca nigdy nie została opublikowana przez Life.
Podczas lat spędzonych z Life, Parks napisał również kilka książek na temat fotografii (szczególnie fotografii dokumentalnej), a w 1960 roku został nazwany Fotografem Roku przez American Society of Magazine Photographers.
FilmEdit
W latach 50-tych Parks pracował jako konsultant przy różnych hollywoodzkich produkcjach. Później wyreżyserował serię filmów dokumentalnych o życiu w czarnym getcie, które zostały zamówione przez National Educational Television. Dzięki filmowej adaptacji swojej na wpół autobiograficznej powieści The Learning Tree w 1969 roku dla Warner Bros.-Seven Arts, Parks stał się pierwszym liczącym się czarnym reżyserem w Hollywood. Film został nakręcony w jego rodzinnym mieście Fort Scott, w stanie Kansas. Parks również napisał scenariusz i skomponował muzykę do filmu, z pomocą swojego przyjaciela, kompozytora Henry Brant.
Shaft, 1971 film detektywistyczny w reżyserii Parksa i Richard Roundtree jako John Shaft, stał się wielkim hitem, który zrodził serię filmów, które zostaną oznaczone jako blaxploitation. Gatunek blaxploitation to taki, w którym obrazy czarnych z niższej klasy społecznej, uwikłanych w narkotyki, przemoc i kobiety, były wykorzystywane w komercyjnych filmach z udziałem czarnych aktorów i były popularne wśród części czarnej społeczności. Wyczucie Parksa do ustawień zostało potwierdzone przez Shaft, z jego portretem super-cool ubrany w skórę, czarny prywatny detektyw wynajęty do znalezienia porwanej córki gangstera Harlem.
Parks również reżyserii 1972 sequel, Shaft’s Big Score, w którym bohater znajduje się w środku rywalizujących gangów gangsterów. Wśród innych filmów reżyserskich Parksa warto wymienić The Super Cops (1974) i Leadbelly (1976), biograficzny film o muzyku bluesowym Huddie Ledbetterze. W latach 80. zrealizował kilka filmów dla telewizji, skomponował muzykę i libretto do Martina, baletu będącego hołdem dla Martina Luthera Kinga Jr, który miał premierę w Waszyngtonie w 1989 roku. To było wyświetlane w telewizji krajowej na urodziny Kinga w 1990.
W 2000 roku, jako hołd, miał cameo wygląd w sequelu Shaft, że gwiazda Samuel L. Jackson w roli tytułowej jako imiennik i bratanek oryginalnego Johna Shaft. W scenie cameo, Parks siedział grając w szachy, kiedy Jackson powitał go jako, „Mr. P.”
Muzyk i kompozytorEdit
Jego pierwsza praca była jako pianista w domu publicznym, kiedy był nastolatkiem. Parks występował również jako pianista jazzowy. Jego utwór „No Love”, skomponowany w innym burdelu, został wykonany podczas krajowej audycji radiowej przez Larry’ego Funka i jego orkiestrę na początku lat 30.
Parks skomponował Concerto for Piano and Orchestra (1953) za namową czarnoskórego amerykańskiego dyrygenta Deana Dixona i jego żony Vivian, pianistki, oraz z pomocą kompozytora Henry’ego Branta. W 1967 ukończył Symfonię drzewną. W 1989 roku skomponował i wyreżyserował Martin, balet poświęcony Martinowi Lutherowi Kingowi Jr, przywódcy praw obywatelskich, który został zamordowany.
WritingEdit
Począwszy od późnych lat 40-tych, Parks zaczął pisać – drugą karierę, która zaowocowała 15 książkami i doprowadziła do jego roli jako wybitnego czarnego filmowca – zaczynając od książek na temat sztuki i rzemiosła fotograficznego. W latach 60. Parks zajął się literaturą, pisząc The Learning Tree (1963). Był autorem kilku książek poetyckich, które ilustrował własnymi fotografiami, i napisał trzy tomy wspomnień – Wybór broni (1966), Głosy w lustrze (1990) i Głodne serce (2005).
W 1981 roku, Parks zwrócił się do fikcji z Shannon, powieść o irlandzkich imigrantów walczących ich drogę w górę drabiny społecznej w burzliwym początku XX wieku w Nowym Jorku. Dokonania pisarskie Parks obejmują powieści, poezję, autobiografię i literaturę faktu, w tym podręczniki fotograficzne i książki o tworzeniu filmów. W tym okresie Parks napisał również poemat „The Funeral”.
MalarstwoEdit
Abstrakcyjne obrazy olejne Parksa związane z fotografią zostały zaprezentowane na wystawie w 1981 roku w Alex Rosenberg Gallery w Nowym Jorku zatytułowanej „Gordon Parks: Expansions: The Aesthetic Blend of Painting and Photography.”
Essence magazineEdit
Parks był współzałożycielem magazynu Essence i pełnił funkcję jego dyrektora redakcyjnego przez pierwsze trzy lata jego wydawania.
.