Contunico © ZDF Enterprises GmbH, MainzZobacz wszystkie filmy dla tego artykułu
Giacomo Casanova, pseudonim Jacques, Chevalier de Seingalt, (ur. 2 kwietnia 1725, Wenecja – zm. 4 czerwca, 1798, Dux, Bohemia ), duchowny, pisarz, żołnierz, szpieg i dyplomata, zapamiętany głównie jako książę włoskich poszukiwaczy przygód i człowiek, który uczynił nazwisko Casanova synonimem „libertyna”.” Jego autobiografia, która być może wyolbrzymia niektóre z jego eskapad, jest wspaniałym opisem XVIII-wiecznego społeczeństwa w stolicach Europy.
Syn aktora, Casanova został wydalony jako młody człowiek z seminarium św. Cypriana za skandaliczne zachowanie i rozpoczął barwną, rozwiązłą karierę. Po okresie służby u kardynała rzymskokatolickiego, był skrzypkiem w Wenecji, wstąpił do zakonu masońskiego (1750) w Lyonie, następnie podróżował do Paryża, Drezna, Pragi i Wiednia. Po powrocie do Wenecji w 1755 roku Casanova został zadenuncjowany jako magik i skazany na pięć lat więzienia w Piombi, więzieniu pod dachem Pałacu Dożów. 31 października 1756 roku udało mu się uciec w spektakularny sposób i przedostał się do Paryża, gdzie w 1757 roku wprowadził loterię i zyskał sławę finansową oraz nazwisko wśród arystokracji. Gdziekolwiek się udał, Casanova polegał na uroku osobistym, aby zdobyć wpływy oraz na hazardzie i intrygach, aby się utrzymać.
Uciekając przed wierzycielami w Paryżu w 1760 roku, przyjął nazwisko Chevalier de Seingalt (które zachował do końca życia) i podróżował do południowych Niemiec, Szwajcarii (gdzie poznał Voltaire’a), Savoy, południowej Francji, Florencji (skąd został wydalony) i Rzymu. Spędził też trochę czasu w Londynie. W Berlinie (1764) Fryderyk II zaproponował mu stanowisko. Casanova przeniósł się do Rygi, Petersburga i Warszawy. Skandal, po którym doszło do pojedynku, zmusił go do ucieczki i ostatecznie znalazł schronienie w Hiszpanii. Pozwolono mu wrócić na terytorium weneckie w latach 1774-1782, gdzie działał jako szpieg dla weneckich inkwizytorów państwowych. Ostatnie lata (1785-98) spędził w Czechach jako bibliotekarz hrabiego von Waldstein w zamku Dux.
Tak wszechstronny w swoim pisarstwie jak w karierze, Casanova pisał okazjonalne wiersze, krytykę, tłumaczenie Iliady (1775) i satyryczny pamflet na wenecki patrycjat, zwłaszcza potężną rodzinę Grimani. Najważniejszym dziełem jest jednak jego żywa autobiografia, opublikowana po śmierci jako Mémoires de J. Casanova de Seingalt, 12 tomów (1826-38). (Ostateczne wydanie, oparte na oryginalnych rękopisach, ukazało się w latach 1960-62 pod tytułem Histoire de ma vie .) To dzieło zawiera opis rozwiązłego życia Casanovy i ugruntowało jego reputację jako archetypicznego uwodziciela kobiet.