GEORGIA INSTRUKCJE DLA SĘDZIÓW KARNYCH (G.C.J.I., Update 2010)
GA 2.10.43 Murder; Mutual Combat
Jeżeli na podstawie materiału dowodowego stwierdzisz, że pomiędzy oskarżonym a zmarłym doszło do wzajemnej walki (to znaczy, że istniał wzajemny zamiar lub wzajemna zgoda na walkę), wówczas rozważysz zasady prawa dotyczące wzajemnej walki i zastosujesz je do materiału dowodowego. Jeśli jednak na podstawie dowodów stwierdzisz, że nie było wzajemnej walki, nie będziesz brał pod uwagę tego prawa.
Wzajemna walka ma miejsce, gdy dochodzi do walki między dwiema osobami w wyniku nagłej kłótni lub takich okoliczności, które wskazują na cel, chęć i zamiar ze strony obu osób do wzajemnego zaangażowania się w walkę. (Dla uznania wzajemnej walki nie jest konieczne, aby zostały zadane ciosy lub oddane strzały). Musi istnieć wzajemny zamiar walki lub zaangażowania się w walkę. Istnienie zamiaru podjęcia wzajemnej walki może być stwierdzone przez dowód czynów i zachowania, jak również przez dowód wyraźnego porozumienia.
Jeśli stwierdzisz, że istniał wzajemny zamiar ze strony zarówno zmarłego jak i pozwanego do podjęcia walki lub wzajemnej walki i że w tych okolicznościach pozwany zabił zmarłego, to zwykle takie zabójstwo byłoby dobrowolnym nieumyślnym zabójstwem, niezależnie od tego, która strona (zadała pierwszy cios) (oddała pierwszy strzał).
W pewnych okolicznościach takie zabójstwo może być morderstwem lub może być usprawiedliwione.
Jeśli stwierdzisz, że zabójstwo zostało dokonane ze złośliwością, wyraźną lub dorozumianą, i z przestępczym zamiarem pozbawienia życia osoby zabitej, a zabójstwo zostało dokonane w wyniku wzajemnej walki, takie zabójstwo byłoby morderstwem.
Zabójstwo w wyniku wzajemnej walki może być usprawiedliwione, i możesz uznać je za takie, jeżeli okaże się, że oskarżony rozsądnie wierzył w czasie zabójstwa, że siła, której użył oskarżony była konieczna, aby zapobiec śmierci lub poważnemu uszkodzeniu ciała oskarżonego (lub osoby trzeciej) lub aby zapobiec popełnieniu przestępstwa z użyciem siły, i jeżeli okaże się, że zmarły był napastnikiem. Jeżeli okaże się, że zmarły nie był agresorem, lecz że agresorem był pozwany, to aby zabójstwo było usprawiedliwione, jeżeli było ono wynikiem wzajemnej walki, musi ponadto okazać się, że pozwany wycofał się ze spotkania i skutecznie zakomunikował zmarłemu zamiar uczynienia tego, a zmarły, pomimo tego, kontynuował lub groził kontynuacją użycia bezprawnej siły.
Jeżeli na podstawie wszystkich dowodów w tej sprawie należy uznać, że nie było wzajemnego zamiaru walki lub wzajemnej walki między pozwanym a zmarłym, wtedy można ustalić, czy zmarły używał słów, gróźb, gróźb lub pogardliwych gestów w kierunku i przeciwko pozwanemu i, jeśli tak, to czy były one wystarczające, aby spowodować u pozwanego uzasadnione przekonanie, że użyta przez niego siła, jeśli w ogóle, była konieczna, aby zapobiec śmierci lub ciężkiemu uszkodzeniu ciała pozwanego (lub osoby trzeciej) lub aby zapobiec popełnieniu przestępstwa z użyciem przemocy. Takie słowa, groźby, pogróżki lub pogardliwe gesty mogą lub nie mogą być wystarczające do wywołania takiego uzasadnionego przekonania u oskarżonego, jest to wyłącznie kwestia do rozstrzygnięcia przez Państwa, ławę przysięgłych, po rozważeniu dowodów w tej sprawie.
.