Donald Judd jest przełomową postacią w historii sztuki powojennej. W latach 50. studiował filozofię i historię sztuki oraz uczęszczał na zajęcia w Art Students League w Nowym Jorku. Po raz pierwszy dał się poznać publicznie jako krytyk sztuki, pisząc recenzje dla magazynu Arts w latach 1959-65. W tym czasie z malarza abstrakcyjnego przeistoczył się w twórcę pustych, prostoliniowych woluminów, z których stał się znany. Kluczowy dla tej transformacji był jego esej „Specific Objects”, napisany w 1964 roku i opublikowany w następnym roku w Arts Yearbook 8. Tekst ten sławił nowy rodzaj pracy artystycznej, oderwanej od tradycyjnych ram malarstwa i rzeźby, skupiając się na badaniu „prawdziwej przestrzeni”, czyli trzech wymiarów, przy użyciu komercyjnych materiałów i nacisku na całe, zunifikowane kształty.
W 1964 roku Judd zwrócił się do profesjonalnych producentów blach, aby wykonać swoje prace z galwanizowanego żelaza, aluminium, stali nierdzewnej, mosiądzu i miedzi. Zmiana ta miała ogromne znaczenie dla rodzącego się wówczas pokolenia artystów konceptualnych, którzy uważali, że same idee, zwolnione z jakiejkolwiek materializacji, mogą istnieć jako sztuka. W połowie i pod koniec lat 60. Judd wyprodukował i wystawił dużą liczbę swoich ikonicznych form. Obejmują one formy określane jako „stosy”, które są zawieszone w równych odstępach od podłogi do sufitu; „progresje”, których wymiary odpowiadają prostym sekwencjom numerycznym; wystające ze ściany elementy w kształcie byka; oraz formy przypominające pudełka, które są instalowane bezpośrednio na podłodze. To rzeźbiarskie słownictwo służyło Juddowi jako podstawowy fundament, z którego rozwinął wiele wersji – w różnych kombinacjach metali, kolorowego pleksiglasu i sklejki – aż do swojej śmierci w 1994 roku.
W 1968 roku Judd zakupił pięciopiętrową przestrzeń do życia i pracy w nowojorskiej dzielnicy Soho. Kilka lat później zamieszkał w Marfie, w Teksasie, gdzie pociągał go krajobraz pustyni Chihuahuan i nieliczna populacja. Zarówno w Nowym Jorku, jak i w Teksasie, zaprojektował swoje domy tak, by zawierały stałe instalacje jego prac, obok prac takich artystów, jak Larry Bell, John Chamberlain, Dan Flavin i inni. W Marfie projekt ten ostatecznie rozrósł się, z pomocą finansową początkującej Dia Art Foundation, do wielkoskalowego, wielobudynkowego muzeum zwanego obecnie The Chinati Foundation. Celowe instalacje Judda i tworzone przez niego rzeźby wskazują, że uważał on samą przestrzeń za materiał równie istotny jak przemysłowe powierzchnie, z których konstruowane były jego obiekty. Architektura i projektowanie również bardzo go interesowały, a jego działalność obejmowała konserwację i zmianę przeznaczenia istniejących budynków, projektowanie mebli i grafikę. Przez całe życie Judd nadal publikował artykuły opowiadające się za wartością krytycznej myśli i znaczeniem artystów dla społeczeństwa.
Wprowadzenie Annie Ochmanek, asystentka kuratorska, Wydział Malarstwa i Rzeźby, 2017
.