Depresja jest schorzeniem współistniejącym w chorobie Alzheimera (Alzheimer’s disease, AD) o negatywnych konsekwencjach dla pacjentów i opiekunów. Patofizjologia i optymalne leczenie są kwestiami wymagającymi wyjaśnienia. Przeszukano bazę MEDLINE pod kątem artykułów dotyczących depresji w chorobie Alzheimera, zwracając szczególną uwagę na epidemiologię, patofizjologię i leczenie. Depresja może poprzedzać otępienie i występuje nawet u 50% chorych na AD, a jej najbardziej prawdopodobną przyczyną jest zmniejszenie stężenia noradrenaliny i serotoniny w mózgu. Odnaleziono jedynie 7 małych, podwójnie ślepych, randomizowanych, kontrolowanych placebo badań klinicznych z lekami przeciwdepresyjnymi u chorych na AD z depresją: 4 z sertraliną, 1 z fluoksetyną, 1 z imipraminą i jeszcze jedno z klomipraminą. Łączna liczba leczonych pacjentów wyniosła 318. Ważony iloraz szans (odds ratio – OR) obliczono metodą Mantela-Haenszela. Zarówno trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, jak i selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny są lepsze od placebo w leczeniu depresji w AZS (ważony OR: 1,82, 95% CI: 1,13-2,96), przy czym sertralina jest jednym z najczęściej stosowanych leków. Różnice były istotne w 2 badaniach i nieistotne w czterech. Wielkość efektu jest ogólnie umiarkowana. Na uwagę zasługuje również wysoki odsetek odpowiedzi na placebo w większości badań. Depresja jest jednym z najczęstszych objawów behawioralnych w chorobie Alzheimera. Chociaż leki przeciwdepresyjne mogą być skuteczne w AZS, to biorąc pod uwagę niewielką liczbę leczonych pacjentów, efekt ich działania jest niejasny. Konieczne są dalsze duże randomizowane, kontrolowane badania kliniczne, aby poznać najlepszy lek do rozpoczęcia leczenia i rzeczywisty stopień skuteczności.